Haemorrhage – Alle fotos door Niels Vinck
Netherlands fucking Deathfest. Toen bleek dat de heren van Maryland Deathfest na dertien jaar ook op Europese bodem een samenkomst van extreme metal gingen organiseren, waren veel ogen gericht op de line-up. Samen met de heren van het Nederlandse Neurotic Deathfest maakte het team van Maryland er een monsteraffiche van.
Afgelopen weekend was het zover: drie dagen en meer dan zestig bands. Heel wat exclusieve shows en bands die voor de eerste keer op deze kant van de planeet speelden. En geen enkele flauwe heavy-metalband op de line-up te vinden. Only Death Is Real.
Hier is ons chronologisch verslag van alle metal en waanzin die plaatsvonden in Tilburg op de debuuteditie van het festival.
Videos by VICE
DAG 1
Ik negeer de smsjes van vrienden die willen afspreken voor zo’n grote beker bier van vijf euro en duw me een weg naar binnen in de kleine zaal. Daar staat Kraanium net lekker een feestje te bouwen met wifebeaters, grote getalen opblaasspeelgoed, en perfecte brutal death metal om de dag mee te beginnen.
Twee flinke bekers en een joint met heel wat meer haze dan tabak later, ben ik helemaal in mijn element naar Dropdead aan het kijken. Blazen doen ze, de hele mainstage wordt gevuld door hun sound. De zanger steekt zoals enkel hardcorebands dat kunnen een paar keer van wal met een boze preek, bijvoorbeeld over hoeveel moorden vleeseters elk jaar op hun geweten hebben. Ik blijf na afloop nog even staan voor Doom en pik ook enkele nummers van Keitzer mee, maar kijk te veel uit naar de volgende bands op het lijstje om overdonderd te zijn.
Primitive Man
Tijd voor een derde keer Primitive Man in het voorbije jaar. Dit is zo donker, wát een band. De strot van de ex-frontman van Clinging To The Trees Of A Forest Fire scheurt het patronaat volledig open, en wat er nog rechtstaat sloopt de rest van de band moeiteloos. Als afsluiter worden we getrakteerd op een niet eerder gespeelde track van de laatste EP, Home Is Where The Hatred Is. Perfect.
Nu sta ik natuurlijk veel te laat in het sinds de verbouwingen van 013 toch-niet-meer-zo-kleine zaaltje, en is Magrudergrind al begonnen. Terwijl ik me tussen de mensen naar binnen duw, komen er talloze doodsbenauwde fans uitgerend. De moshpit bij dit concert is zo allesverslindend dat de zaal zo dadelijk geëvacueerd moet worden. Op hun nieuwe album maken ze weer veel kapot, maar live is het toch nog beter.
Wat me erg opvalt tussen de shows door, is hoe weinig jongeren hier rondlopen. Toen ik tien jaar geleden voor het eerst naar optredens ging, vol jeugdpuistjes en angst om een poser te worden genoemd, was ik lang niet de enige snotneus. Waar zijn alle kids heen? Deze muziek wordt met de dag boeiender, maar de jonge garde die het binnenkort moet overnemen is niet te bekennen.
Ik sta in een veel te lege mainstage als ik dit opmerk,te wachten op de headliner van de avond. Dat is natuurlijk half-mens, half-machine Agoraphobic Noselbeed. Dit is de eerste keer sinds 1994 dat de band op Europese bodem staat. Gitarist Scott Hull en zangeres Kat maakten onlangs een gezellige langspeler vol oerrauwe doom, maar daar was live echt geen tijd voor. Drie kwartier lang perfecte, orthodoxe grindcore en meer niet. Jammer genoeg overtuigde de drumcomputer niet altijd en bleef de niet-gevulde zaal te rustig. Aan het enthousiasme van de band lag het zeker niet, en om de kleine Kat alles te zien verslinden is heel indrukwekkend.
Autopsy
Absoluut legendarische grindersInfest en Cripple Bastards steken de 013 wel weer vakkundig in brand, en iedereen knalt gezellig mee. Ondergetekende had te veel bier op om verder in detail te treden – tijd voor een glaasje water. De laatste band van de eerste dag is Undergang, en dat ontnuchtert net genoeg – een brij van vuile old school death galmt door het arme Patronaat en mijn nog armere hoofd.
DAG 2
Laten we stellen dat ik niet onmiddellijk in mijn bed lag en laten we stellen dat het van Antwerpen naar Tilburg nog een flink stuk rijden is. Laten we ook stellen dat UK-grootmeesters Cruciamentum echt niet te missen zijn. De mensen in het publiek staan best wel af te zien – er zijn hier een paar levers aanwezig die beseffen wat ze te wachten staan en het nog helemaal zien zitten. Lijkbleke kopjes bangen wat heen en weer, enkele enthousiaste nieuwelingen wagen zich aan de pit. Maar de band zelf kraakt de ene monstertrack na de andere en wisselt nummers uit Charnal Passages vlekkeloos af met ouder werk. Dit is ijzersterk; tijd voor nog een tour met Dead Congregation als je het mij vraagt.
Infest
De komende uren spendeer ik voornamelijk aan het oplossen van de intoxicatie van de vorige dag, en tegelijkertijd aan het opbouwen van diezelfde staat. Bij Angelcorpse geniet ik van de woeste show. Het geluid valt wel een beetje tegen, alleen op de trappen van de mainstage komt de band echt tot zijn recht – jammer voor de mensen die in de pit een vuist in het gezicht van een mede-deatherfester willen duwen. Achteraf krijgen ze massaal applaus, en terecht.
Ik ga op zoek naar een bar om op te leunen tijdens Fleshparade en Haemorrhage in een veel te volle kleine 013-zaal. Wat blazen deze bands hard: Haemorrhage gaat altijd dezelfde blijven, en dat is maar goed ook. Zo’n tien jaar geleden al stond die zanger ook met allerlei props op het podium: vlaggen en bokalen met dode embryo’s erin, en vooral veel bloed.
Hierna is het eindelijk tijd voor Piggy D, maar de zaal is net als bij Agoraphobic Nosebleed te leeg voor een band als deze. Pig Destroyer kuist iedere aanwezige mooi op met een oeuvre uit onder andere Prowler in the Yard, Phantom Limb en Book Burner. Scott Hull stond gisteren ook al op het podium voor zijn andere geesteskindje (waar is de tijd dat we Anal Cunt aan die lijst konden toevoegen?), maar er is nu eenmaal iets aan Pig Destoyer dat enkel Pig Destroyer kan. Dit was misschien wel de beste show van het hele festival. Je haat het of je vindt het geweldig, maar de mix van grind en death metal wordt met zo veel vakmanschap gespeeld dat iedereen dat wel moet kunnen waarderen.
Wormed
Persoonlijk keek ik enorm uit naarAosoth. De Fransozen brachten net nog een geniale split uit met Order of Orias en speelden op Netherlands Deathfest naar verluidt een erg goede show in het Patronaat. “Naar verluidt”, want ze wisselden van plaats op de timetable met Ofermod, zonder dat dit echt duidelijk werd gecommuniceerd met het publiek. Jammer, ik stond toen te kijken naar een indrukwekkende maar niet levensingrijpende Dodecahedron. Toch speelde Ofermod een zeer vette en hypnotiserende set, al bij al een geluk bij een ongeluk.
Als het je lukt om zelfs op deze line-up op te vallen omdat je zo’n extreme muziek maakt, dan is dat behoorlijk indrukwekkend. Revenge meende het bloedserieus, alleen was het geluid net als bij Angelcorpse niet optimaal en moest ik weer op de trappen van de mainstage gaan staan. Een rauwe band als Revenge moet live echt oorverdovend klinken – de set is misschien staalhard, maar het mocht niet helemaal baten.
Revenge
Van zowel oude heersers Blasphemy als Spaanse pioniers Wormed weet ik enkel nog dat ze beide steengoed waren, maar daar stopt het jammer genoeg. De moshpit was genadeloos, wat ik dankzij wat pils hier en daar pas een dag later voelde.
De nacht kwam tot een einde met de serieus beangstigende, bevreemdende en glorieuze set van Darkened Nocturn Slaughtercult. De leadgitaar en zang werden verzorgd door Yvonne Wilczynska, een Poolse dame die graag bloed drinkt en ziekelijk krijsend in een soort gewaad voor lijken in een catacombe haar terroriserende black metal op je loslaat. Zelfs toen haar sound even wegviel, bleef deze band je gewoon omverbuldozeren.
Blasphemy
DAG 3
Dag drie. De kater wreekte zich als een klopgeest en liet wederom enkel de keuze om verder te drinken. Twee Tripel Karmelieten in het zonnetje op een terras later stond ik klaar voor Gadget en Squash Bowels. Gadget bombardeerde zichzelf in een handomdraai tot een van de beste acts van het festival, de heren speelden grindcore met dezelfde efficiëntie als hoe jij een broodje kebab naar je mond brengt. De nieuwe langspeler The Great Destroyer komt binnenkort uit en ik kan je verzekeren dat hij alles kilt. Squash Bowels had weinig moeite om de fans warm te houden met de klassieke Love Songs, een moordende set die maar nipt onderdeed voor Gadget.
En toen was het zover – niet iedereen was er klaar voor, niet iedereen zag het aankomen, maar de Japanse jongens van Coffins ramden voor eens en voor altijd de 013 dicht met hét optreden van het weekend. Hoe speel je in godsnaam zo’n groffe death metal met zo veel shwung? De set bestond uit een perfecte combinatie van oud en nieuw(-er); ik zou er flink wat geld voor over hebben om het nog eens te mogen beleven. Heel de mainstage was het er roerend mee eens, wat werd bevestigd met een oorverdovend applaus.
Gadget
Ik keek nog kort naarDemlich, Funebrarum, Asphyx, Entrails en heel eventjes naar Autopsy – een perfecte afsluiter voor een festival dat drie dagen ongeziene kwaliteit bracht voor een belachelijk lage prijs, en bovendien een professionaliteit uitstraalde waar heel wat organisaties van mag dromen.
Toen het persbericht gisteren in mijn inbox verscheen dat er al een tweede editie klaar staat voor 2017, ontstond er een grote, lugubere grijns op mijn gezicht en overkwam me een obscuur gevoel van geborgenheid. Dit is niet het einde, dit is enkel maar een tijdelijk afscheid. Ave. Only Death Is Real. Tot volgend jaar.
