Een grote witte koe staart me aan. Achter haar ligt een kalfje in het hooi. Een paar kilometer verderop, achter de weilanden, ligt de Johan Cruijff Arena. Je kunt het stadion vanaf hier zien liggen, maar verder doet niets in deze omgeving denken aan profvoetbal. Op Dennis Gentenaar na dan. Hij is hier vlakbij, in een loods van vleesveehouderij Vlees van Gijs, tafelbladen aan het maken.
De eigenaresse van de vleesveehouderij begroet me vriendelijk als ik het erf op loop. “Dennis is achterin aan het werk, in de loods om het hoekje,” zegt ze. De voormalig keeper van onder meer NEC, Borussia Dortmund en Ajax huurt hier sinds twee maanden een deel van een loods. Daar heeft hij een handel opgezet in enorme houten tafels, die hij zelf maakt. Dit doet hij onder de naam Mesa de Gentenaar, wat Tafel van Gentenaar betekent in het Spaans. Ik ben benieuwd en kom een kijkje nemen bij het nieuwe werk van de ex-keeper.
Videos by VICE
Gentenaar is aan het boren als ik bij zijn deel van de loods aan kom. Hij staat voorovergebogen metalen poten aan een enorme tafel te bevestigen. Hij heeft een strakke blik op zijn gezicht en draagt een zwart T-shirt en een korte blauwe broek. Onder zijn mouwen komen flinke tatoeages vandaan, die hij in zijn jongere jaren heeft laten zetten. “Welkom,” zegt hij als ik de loods binnenloop. “Deze tafel moet over een uurtje af zijn. Dan komt de klant hem ophalen, dus ik ben druk bezig.”
Hij wilde, nadat hij in 2014 stopte als prof, altijd terug het profvoetbal in als keeperstrainer. De tafels gaan daar misschien verandering in brengen. Gentenaar heeft al allerlei klanten, van een kapsalon tot restaurants. Ik vraag hem wanneer hij het beste gevoel krijgt van dit werk. “Als je de tafel omdraait en hij, bam, meteen recht staat”, zegt Gentenaar. “Niet dat je hem weer een beetje moet bijstellen. Nee. Omdraaien, bam, klaar. Lekker is dat, echt lekker. Niks is recht aan zo’n tafel. Het voelt af en toe als een wedstrijd, zeker als het einde van een tafel dichtbij komt.”
Met een tafel is hij rond de vier weken bezig. Gentenaar krijgt ze binnen als grove stukken. Die moeten eerst ingespoten worden. “Tegen beestjes en zo.” Dat moet 48 uur intrekken, daarna begint het schuren van de bladen. “Goede bladen zoeken is lastig, hoor. Van de week was ik in de Betuwe ergens, geloof ik. Daar hadden ze ook wat buiten liggen. Wel mooie dingen.” Gentenaar struint Marktplaats af voor aanbieders. “Of ik hoor wat via via. Mensen weten me ook sneller te vinden sinds ik een pagina op Facebook heb.”
Er zal zo nog een klant langskomen, vertelt Gentenaar verder. Die klant heeft een tafelblad besteld met zijn bedrijf en wil een videoboodschap opnemen. Even later komt de klant de loods binnenlopen. “Goedemorgen!,” zegt Gentenaar. De klant vraagt wat de tafel voor zijn bedrijf wordt. Die ligt ergens onder op een stapel. De tafelbladen zijn te zwaar om er zomaar uit te tillen. Gentenaar en de klant besluiten voor dit filmpje maar te doen alsof de tafel die bovenop ligt de tafel voor het bedrijf is.
De klant heeft een tekstje voor Gentenaar meegenomen, die hij op moet zeggen voor het filmpje. Ik vraag of ik moet verdwijnen als het wordt opgenomen, maar dat hoeft niet. De klant loopt naar buiten, om straks weer naar binnen te komen lopen met zijn telefooncamera aan. Gentenaar vraagt me snel wat zijn tekst ook alweer was. Ik heb geen idee. Iets met taartpuntjes, zeg ik. De klant komt daarna met de telefoon in de hand binnenlopen. “Dennis, hoe gaat het?”, vraagt hij. “Ik ben bezig voor de taartpuntjes,” begint Gentenaar, waarna hij al improviserend tot een solide tekst komt.
Het lijkt er in een keer goed op te staan. De klant laat het filmpje zien. Gentenaar vindt het moeilijk om zijn eigen stem terug te horen, maar is tevreden, net als de klant. Ze lachen om het filmpje. Het staat er inderdaad in een keer goed op. “Ongelooflijk,” zegt Gentenaar verbaasd. Dan gaat de klant ervandoor. Ik kijk nog eens goed om me heen en zie dat achter in de loods een toilet staat, zonder hokje of deur. “Die heeft de eigenaar erin gezet. Die is alleen voor als ik echt moet,” legt Gentenaar uit. “Anders kan ik gewoon naar huis. Ik woon hier tien minuten vandaan.”
Gentenaar is in Ouderkerk aan de Amstel gaan wonen toen hij bij Ajax keepte. Na Ajax ging hij naar VVV Venlo. “Daarna hebben we nog een paar keer gekeken of we terug naar Nijmegen zouden gaan. Dat is er uiteindelijk niet van gekomen. Toen zijn we met het gezin in Ouderkerk gebleven. Mijn kinderen waren drie en vier toen we hier kwamen wonen. Nu zijn ze vijftien en zeventien.” Voetballers hebben hem nog niet gevraagd een tafelblad te maken, maar dat vindt hij niet gek. “Je moet natuurlijk ook maar net een tafel nodig hebben.”
Na zijn carrière als profvoetballer heeft Gentenaar nog een seizoen als amateur gespeeld, als verdediger bij sv Ouderkerk. Ik vraag hoe dat ging. “Hartstikke goed,” antwoordt hij, terwijl hij weer een gat boort. “Ik kan wel gewoon voetballen, maar eigenlijk had ik voorin moeten staan, dan hoef je niet te veel terug te lopen. Nu moest ik er elke keer achteraan. Dan stonden we tegen de middellijn aan te verdedigen en moest ik weer als een gek terug sprinten bij een tegenaanval. Niks voor mij.”
Terwijl Gentenaar druk aan het passen en meten is, vertelt hij hoe hij met dit werk is begonnen. Samen met zijn schoonvader en een buurman maakte hij in eerste instantie een tafel voor in de winkel van zijn vrouw, Maschinka Fashion, een modezaak in Ouderkerk. “Ik was daarvoor helemaal niet zo met mijn handen bezig. Behalve met keepen dan,” zegt hij. “Die eerste tafel was eigenlijk ook helemaal niet zo goed. Maar mensen die in de winkel kwamen, begonnen wel te vragen waar die tafel vandaan kwam.”
Door de aanvraag besloot hij er een handeltje van te maken. Gentenaar runde al een keepersschool samen met Stan Bijl en werkt als keeperstrainer bij amateurclub AFC, maar dit kon er prima bij. De dochter van Gijs – van Vlees van Gijs – zat bij hem op de keeperschool. Bij hen kwam een halve loods vrij en sindsdien werkt Gentenaar hier. Hij zit hier goed. “Ik kan alleen geen raam openzetten, met de lucht van al die koeien hier. Het is verder een hele relaxte omgeving,” aldus Gentenaar. En dan, na een korte stilte: “Ik heb hier van niemand last. Alleen van jou.”
Hij kijkt om zich heen. Een tafel is af, nu is het tijd om de poten onder een andere tafel te boren, voordat de klant die om 11 uur komt ophalen. Er is te weinig ruimte binnen, dus het tafelblad moet naar buiten verplaatst worden. “Jij bent er nu toch. Jij ziet er sterk uit,” zegt hij. Ik mompel dat ik dat niet zo zeker weet. Gentenaar begint te lachen. “Als mijn zoontje van vijftien deze dingen om kan draaien, moet jij dat ook kunnen.” Hij trekt de garagedeur open en rijdt het gigantische tafelblad naar buiten.
Daar gaan we allebei aan een korte kant van het tafelblad staan. Gentenaar heeft kleedjes onder de tafel gelegd, zodat er geen krassen op komen. “Ben je er klaar voor?”, vraagt hij. Ik zeg dat ik er klaar voor ben, maar het komt er niet heel soepel uit. Gentenaar maakt mijn onzekerheid belachelijk door me na te doen met een piepstemmetje. “Ik ben er klaar voor,” zegt hij treiterig op de toonhoogte van Calimero. Dan gaan we draaien. Het kost wat moeite, maar met zijn tweeën lukt het.
Buiten begint Gentenaar weer gaten in het blad te boren voor de poten. Hij heeft met dit werk nog geen splinters in zijn handen gehad. “Ik heb meestal handschoenen aan, keepershandschoenen,” grapt hij. “Dan gebeurt er niet zoveel.” Als de poten staan, meet Gentenaar de afstand ertussen op. Het blijkt allemaal precies te kloppen. Ik schiet wat foto’s terwijl hij met samengeknepen ogen kijkt of de poten wel helemaal recht staan. “Ik ga wel staan als een keeper,” zegt hij.
In de loods staan verder een stuk of vier tafels klaar voor vertrek. Eentje staat er al een maand. Die hebben mensen besteld, maar vervolgens zijn ze hem nog steeds niet op komen halen. Dat terwijl die tafel volgens Gentenaar juist heel mooi gelukt is en speciale poten heeft. “Misschien moet ik maar met aanbetalingen gaan werken,” zegt hij. Dan kijkt hij nog eens goed naar de tafels waar hij deze ochtend mee bezig is geweest. “Ik denk dat ik klaar ben,” luidt de conclusie. “Dit was het.”
Gentenaar baalt wel. Normaal gesproken levert hij de tafels mee af. Dan kan hij meteen zien of die goed recht staan. Dit keer komt de klant de tafels ophalen, omdat ze helemaal naar Nijmegen moeten. Hij kan er dus niet bij zijn. “Dat is echt kut.” Als de klant de tafels heeft opgehaald, laat Gentenaar vallen dat een profclub hem heeft aangeboden daar keeperstrainer te worden. Dat was in principe lange tijd wat hij wilde, maar nu weet hij dat niet zo zeker meer. “Ik heb het nu druk genoeg.”
Dit is een interview uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
