Emilio was vijftien toen hij er voor het eerst mee in contact kwam. Op de eerste keer drugs nemen volgden zijn eerste handel en een netwerk. Vandaag is hij een jongeman van vierentwintig die eerder opstaat dan ik en zowat overal komt. Met zijn halflange blonde haren, mooie blauwe ogen, gemiddelde lengte en normale kledij ziet hij er niet bepaald uit als een typische dealer, en in deze business loont het trouwens om een engelengezicht te hebben. In 2017 werd Emilio gepakt met 10 gram cannabis aan de ingang van een festival. Hij zat 24 uur vast, en werd vervolgens vrijgelaten.“Maat, ‘t was ne nipte. Ze hadden drugshonden bij, en natuurlijk werd ik geroken."
Na de verschillende securitychecks aan de ingang vertelt Emilio me op het festival zelf nog meer anekdotes en heldendaden: “Op een dag haalde ik het plots in mijn hoofd om naar Tsjechië te rijden om paf te gaan verkopen. Negen uur in de auto dus. Eens ik daar was, wilden ze me niet toelaten op het festivalterrein. Ik weet zelfs niet meer waarom. Dus heb ik dan maar een paar gram verkocht op de parking en ben ik weer teruggereden. Op dezelfde dag, ja.”De drugsmarkt is steeds meer verzadigd. Steeds meer toeristen die denken dat ze drugsdealers zijn, komen naar festivals om met hun handeltje hun uitgaven terug te verdienen.
Hoe promoot je een product dat illegaal is? Welke soort marketing en communicatie gebruik je om op te vallen tussen je concurrenten en je te onderscheiden? Het antwoord van Emilio is sober: “Vroeger was het gemakkelijker: als je een schoudertas droeg, was de kans één op twee of drie dat je iemand iets probeerde te verkopen. Maar sinds enkele jaren zijn die schoudertassen mode geworden, met al die kleine fuckboys die er nu mee rondlopen, en dat heeft die simpele business wel een beetje geruïneerd. Maar een simpele blik gevolgd door een knik of een knipoog volstaan meestal wel.” Ik geloof er niet veel van, maar het werkt. De ene na de andere klant wordt verder geholpen, en de handel gebeurt in alle kalmte, of de ontmoetingsplek nu voor een podium, aan de WC’s of gewoon op het gras tijdens het smoren is. Ze vinden elkaar elke keer weer met gemak. Ik heb hem ook al een klant zien weigeren, volgens hem omdat hij toch een zekere ethiek naleeft, ook al zijn zijn producten zelf dubieus. En die ethiek is heel simpel: voor mensen die te jong, te dronken, high of trippy zijn, is en blijft zijn antwoord nee. Hij zegt dat hij genoeg drama heeft meegemaakt in zijn eigen omgeving, en daarom geen deel wil uitmaken van zo’n helse machine."Sinds die schoudertassen enkele jaren geleden mode zijn geworden, met al die kleine fuckboys die er nu mee rondlopen, heeft dat onze simpele business wel een beetje geruïneerd."
De helft van zijn stock is al verkocht wanneer de namiddag op z’n einde loopt. Met nog 12 gram coke op zak heeft hij al zo’n €1.200 bijeen. Tijd om even naar de camping te gaan en de buit veilig te stellen. Onderweg vertelt hij me dat hij ook een gewone full-time job heeft: hij werkt voor een grote Duitse onderneming in Brussel. Daarmee verdient hij een mooi loon, maar hij helpt een heleboel mensen met hun problemen, en dat kost hem veel tijd en geld. En daarom dealt hij. Wanneer we bij zijn tentencirkel aankomen, wordt er van overal naar hem geroepen. In de blikken van zijn vrienden zie ik een mix van vertrouwen en bewondering. Net op dat moment verschijnt een van zijn vrienden met een onbekende, een Fransman die natuurlijk iets wil kopen. Emilio verkoopt hem een gram coke voor €90, wat niet veel langer duurt dan de tijd die je nodig hebt om een Cara Pils te openen en een sigaret op te steken.Tijdens het avondeten vertelt Emilio, terwijl hij een flinke dosis spaghetti verslindt, dat hij nog niets heeft betaald voor de handelswaar die hij bij heeft. Hij werkt met een groothandelaar. Antwerpen is de cocaïnehoofdstad van Europa, en volgens hem worden minder dan 10 procent van de arriverende containers gecontroleerd, met alle gevolgen vandien. Voor hem betekent het vooral lage prijzen voor spul van hoge kwaliteit. Zijn leverancier eist geen extreem grote marge: ongeveer €20 van elke €60 die Emilio krijgt voor een gram coke. Het is dus een behoorlijk lucratief zaakje.“Kijk, een leven met een perfect onderhouden gazon, een vrouw en mooie kinderen die ik meeneem naar de voetbalmatch… dat zou ik ook niet slecht vinden.”
"Dat doe ik normaal gezien nooit. Waar ik slaap, is waar ik mijn geld en drugs verstop, dus dat hou ik bewust geheim. Maar op dat moment was er geen andere oplossing. Da’s gewoon pech, kan gebeuren."