Thorn Vineyard helpt beginnende dragkings aan een bonk zelfvertrouwen

In dit Pride is Protest-drieluik interviewen we drie jonge, vooraanstaande queer activisten over welke rol activisme speelt in hun leven, waarvoor ze strijden en of het soms weleens kut is om activist te zijn. Ditmaal spreken we dragking Thorn Vineyard (24), die met hun dragworkshops jonge dragkings en queens helpt met het kweken van een bonk zelfvertrouwen. Lees hier álle stukken van Pride is Protest.

Op een abnormaal bloedhete dag in april fietste ik naar Club Church in Amsterdam om me aan te sluiten bij een dragking-workshop (weliswaar alleen als toeschouwer). Ik zette mijn fiets vast en volgde iemand met een groene glitterbaard op en een glimmend giletje aan naar binnen. Op de dansvloer stond een groepje mensen zich om te kleden tot het personage dat ze die avond wilden zijn: iemand uit de renaissance, een rapper, een Franse monsieur, een piraat, of iets wat niet per se als een karakter uit te leggen viel. Hoe verschillend ze er ook uitzagen, er was een gemeenschappelijk doel: met een boel zelfvertrouwen een vlammende dragshow neerzetten.

Thorn Vineyard is dragking-performer, en geeft deze workshops door heel Nederland. Maar dat is niet het enige wat die doet. Thorn geeft ook lessen op middelbare scholen over genderdiversiteit en organiseert protesten. Ik sprak Thorn over activisme, cowboybroeken met blote billen en hoe je beginnende dragkings opleidt.

VICE: Ha Thorn! Je bent een van de weinige dragkings die Nederland rijk is. Hoe ben je daar ooit mee begonnen?
Thorn Vineyard: Op mijn zeventiende verhuisde ik vanuit de Biblebelt naar Amsterdam en zat ik best wel in de knoop met mijn genderidentiteit. In het nachtleven zag ik veel dragqueens waarvan ik onder de indruk was, dus ik dacht: ik wil drag gewoon proberen. Vooral om mezelf wat meer vrijheid te geven en mijn genderidentiteit op een luchtige manier te ontdekken, in plaats van dat ik tegen mezelf zei: “Jij moet nú weten of jij een man of vrouw bent.”

Ging je dan het internet op om inspiratie op te doen bij andere kings, of vroeg je queens om advies, hoe werkte dat?
Er waren in Nederland niet zo veel dragkings, dus ik was best een beetje terughoudend: kan dit wel? Hoort dit wel? Uiteindelijk ging ik een keer mee naar een evenement met Azula, een dragqueen in Amsterdam. Ik had natuurlijk geen flauw idee wat ik aan het doen was, dus mijn eerste contour was met oogschaduw en ik deed een snor met mascara. Nu heb ik een tas vol make-up, terwijl ik nooit echt een make-upmens ben geweest.

En nu ben je Thorn Vineyard.
Ja, het begon als een persoonlijke zoektocht, maar langzaamaan werd het veel meer dan dat. Ik had een alter ego gemaakt waarmee ik optrad: Thorn. Want als je een bos rozen koopt, dan is het eerste wat je doet de doornen eraf halen. Want die zijn niet mooi, of ze doen pijn. Ze mogen er niet zijn. De naam Thorn is een soort middelvinger naar die gedachte: dit deel, de doornen, zijn ook een deel van mij. Thorn kon dingen die ikzelf heel eng vond.

Zoals?
Ik durfde geen presentaties te geven tijdens mijn studie. Ik ben superdepressief geweest. Ik durfde soms niet naar buiten omdat ik mezelf zo onaantrekkelijk vond. Daar heb ik tijdens drag geen last van. In drag ben ik ‘die bitch’, snap je? Ik kan nu ruimte innemen.

Is dat ook een belangrijke les voor de beginnende kings die naar jouw workshops komen? Ruimte innemen?
Ik leer beginnende kings altijd dat je drag kan gebruiken als middel om zelfvertrouwen te kweken. Dat vind ik er zo tof aan. Bijna iedereen die naar mijn workshops komt is queer. Queer mensen worden aangekeken op straat, of ze nou willen of niet. Misschien omdat je er anders uitziet of je anders gedraagt dan de norm voordraagt. Met drag en performance grijp je die controle terug en kies je zelf een moment waarop je de aandacht opeist.

Wat is je favoriete outfit?
Ik voel me altijd goed in een rugbypak. Maar ik heb ook een cowboybroek met blote billen. Dan heb je een geinig verrassingseffect. Ik heb ook een broek die je met één ruk eraf kan trekken.

Waar koop je zoiets?
Mijn moeder maakt mijn outfits.

Laten we het even hebben over je activisme. Hoe zou je dat omschrijven?
Op twee manieren. Ik geef bijvoorbeeld elke week voorlichting op scholen over genderdiversiteit, ik geef dragworkshops door heel Nederland, ik organiseer protesten en optochten… ik ben een doener. Maar ik denk dat het vooral belangrijk is om te zijn wie je bent. Door als queer persoon naar buiten te gaan, pleeg je al een daad van verzet, omdat je je niet conformeert aan de norm.

Is het soms ook heel kut om activist te zijn? Om die persoon te zijn die altijd z’n bek opentrekt?
Op het moment dat je luid bent, krijg je ook veel tegenreactie, ja. Ik krijg weleens berichten op social media waarin staat: “Ik weet waar je woont, ik ga je vermoorden.” Of: “Als ik je tegenkom op straat dan steek ik een mes in je rug.”

Omdat je iets post op social media?
Ja, omdat ik dan bijvoorbeeld de hashtag #non-binary gebruik.

Oei.
Maar het zit van nature helemaal niet in mij om heel luid te zijn. Ik ben ook nog aan het leren. Soms ben ik te lief, ik wil scherper zijn. Ik ben weleens door een politieagent aangesproken in Amsterdam toen ik met mijn fiets naast de metro stond. Hij dacht dat ik de metro in wilde stappen en wilde me bekeuren. Ik zei dat ik dat gek vond, omdat ik nog niet eens in de metro stond. Toen begon hij over mijn uiterlijk. Hij zei: “Ja, eh, nou, meneer, mevrouw, wát je dan ook bent.” Dat is eigenlijk een moment waarop ik zou moeten zeggen: “Hey, hoor eens effe, zo praat je niet.” Maar dat deed ik niet, en achteraf denk ik: fuck, dat had beter gekund.

Het lijkt me opzich ook best lastig om op zo’n moment tegen een politieagent in te gaan.
Je schrikt gewoon, want je wordt benaderd op een vervelende manier. Soms raken mensen me ook aan, omdat ze dan willen voelen of ik borsten heb. Mensen die ik niet ken. Vorig jaar tijdens Pride greep ook iemand in mijn kruis, omdat-ie duidelijkheid wilde over wat ik nou ben.

Is dat het moeilijkste aan activist zijn? Dat je telkens opnieuw voor jezelf op moet komen?
Nee, het moeilijkst voor mij aan activist zijn is dat ik nooit het gevoel heb dat ik genoeg doe. Er is altijd meer dat je kan doen.

Wat gaat er nou nog goed mis in Nederland?
Ik vind dat er nog te weinig erkenning is voor queers. Mensen zien non-binariteit bijvoorbeeld als iets dat niet bestaat, of als een fase, of een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Mij wordt eigenlijk altijd uitgelegd dat ik niet écht kan bestaan. Dat zie je ook in officiële formulieren waarop je alleen kunt kiezen tussen ‘man’ of ‘vrouw’, of wanneer ik iets online bestel. Telkens word ik eraan herinnerd dat wat ik voel, er niet kan zijn.

Maar er gaat ook veel mis in taal en ruimtes, bijvoorbeeld dat er op veel plekken geen genderneutrale toiletten zijn. Ik ken een trans vrouw die op haar werk naar het invalidetoilet moest omdat ze niet naar het vrouwen- of mannentoilet mocht van haar werkgever. Ik kan nog veel meer voorbeelden noemen. Wanneer je als trans persoon vanuit het buitenland naar Nederland verhuist, dan kun je niet zomaar hormonen krijgen. Zonder hormonen verandert je lichaam weer terug naar de vorm waarin je je niet prettig voelde. En dat wil je helemaal niet. Bovendien is de zwarte markt voor dit soort medicijnen supergevaarlijk. En nog een voorbeeld: de erkenning van het meerouderschap is voor het kabinet nog steeds een brug te ver. Stel ik krijg met een ander stel een kind, maar het kind is niet mijn biologische kind, en het moet naar het ziekenhuis. Dan mag ik er dus niet bij zijn. Er is genoeg in Nederland dat nog steeds fucked up is.

Stel, iemand leest dit en wil graag drag uitproberen, waar kan diegene dan naartoe?
Iedereen mag mij benaderen voor een workshop of persoonlijk advies. Bovendien is het internet je beste vriend. Kijk tutorials op YouTube, zoek kings en queens op op Instagram. Het beste advies dat ik je nú kan geven is: doe het. Drag draait om durven spelen. Geef jezelf de ruimte en vrijheid om het gewoon een keer te proberen.

Om af te sluiten: heb je eigenlijk zin in Pride?
Ik heb er gemengde gevoelens over. Ik heb zin in Pride omdat ik geloof in de kracht van samenbrengen. Maar ik vind het ook belangrijk om te laten zien dat Pride meer is dan alleen de parade. Je hebt bijvoorbeeld de Shakespeare Club van het COC, of je kan naar evenementen en feesten van de Trans Pride-commissie of de Pride of Colour-commissie.

Maar elk jaar na Pride, dan ben ik kapot. Vorig jaar zijn we zelfs met een groep mensen na Pride bij elkaar gekomen om gewoon even te praten over hoe kut het was. Mensen werden geweigerd door taxichauffeurs, of er werd naar ze gespuugd op straat. Dat maakt het lastig, want daardoor is het niet meer echt een dag voor ons. Als je het privilege hebt Pride te ervaren als een feest, dan kun je dat privilege gebruiken, zodat het voor iedereen een feest kan zijn. Bijvoorbeeld door een stapje opzij te doen, of iemand aan te spreken op ongepast gedrag.