Anouar Diba (36) ploft naast me neer op de bank in zijn huis in Nieuwegein. Zijn nanny zet ondertussen een grote pot thee op tafel. Als Diba zou willen, zou hij zijn hele leven met zijn benen omhoog op deze bank kunnen blijven zitten. De middenvelder is net twee weken terug in Nederland nadat hij met zijn Qatarese club Al Kharitiyat degradeerde. Hij had niet de carrière waar iedere kleine jongen van droomt, maar hij zorgde er wel voor dat hij zich de rest van zijn leven geen zorgen meer hoeft te maken om zijn bankrekening.
Diba was een veelbelovende middenvelder bij NAC, maar in 2007 vertrok hij op zijn 24ste naar Qatar. De meeste spelers gaan daarheen om twee jaar af te bouwen en flink te cashen. Diba hield het – met een korte onderbreking bij FC Twente – twaalf jaar vol. Hij verdiende bakken met geld: in 2014 stond hij in het tijdschrift De 100 Bestbetaalde Voetballers van Nederland op een zevende plek – boven topspelers als Rafael van der Vaart. In Nieuwegein vertelt Diba over zijn jeugd in een van de slechtste wijken van Utrecht, jaloezie en waarom hij al vroeg voor het geld koos.
Videos by VICE
VICE: Je bent net terug uit Qatar. Ben je klaar met voetballen?
Anouar Diba: Mijn gezin blijft sowieso hier in Nederland. Voor mij is het nog even kijken wat de toekomst brengt. Ik denk niet dat ik nog terug naar Qatar ga om te voetballen. Ik heb de keuze nog niet definitief gemaakt. Ik heb ook wel zin in vrije tijd. Maar ik ben nog gewoon fit, dus we gaan het zien. Misschien begint het over een maand weer te kriebelen.
Als je niet meer verder gaat met voetballen, wat ga je dan doen?
Ik kan sowieso blijven als assistent-trainer bij Al Kharitiyat, de laatste club waar ik speelde. We hebben ook gesproken over een functie als technisch directeur, iets waarvan ik denk dat het me beter ligt. Het is gewoon net wat makkelijker dan al die hoofdpijn van een trainer. Al sluit ik niks uit – ik heb me namelijk ook al ingeschreven voor een verkorte trainerscursus. Tv-werk lijkt me ook wel wat, dat is enorm groot in Qatar.
Als technisch directeur moet je nauw samenwerken met de eigenaar van een club. In dit geval is dat een sjeik. Hoe is je band met de sjeik van Al Kharitiyat?
Het is een vriend van me geworden. We appen regelmatig, en ook buiten het voetbal hebben we goed contact. Als ik bij hem op bezoek kwam, keken we vaak naar Champions League-wedstrijden. Aanvankelijk leek het me slim om het zakelijk te houden. Ik wilde niet dat mensen het idee kregen dat ik alleen maar daar voetbalde omdat ik vrienden ben met hem. Zo werkt het ook helemaal niet. In Qatar mag je maar vier buitenlanders in je selectie hebben, dus ik moest wel blijven presteren. De sjeik zou bij wijze van spreken zijn eigen broertje nog wegsturen.
Veel spelers die naar het Midden-Oosten gaan, komen na een of twee jaar terug. Hoe komt het dat jij het bijna twaalf jaar hebt volgehouden?
Ik wil wel echt even duidelijk maken dat die jongens negen van de tien keer worden weggestuurd vanwege hun prestaties. Eenmaal terug in Nederland komen ze vaak met een verhaal dat ze het niet naar hun zin hadden, terwijl ze simpelweg niet goed genoeg waren. Het is mijn geluk geweest dat ik ieder jaar goed heb gepresteerd. Mijn eerste zes maanden waren moeizaam, maar daarna begon het echt te lopen. Ze houden daar gewoon van een ouderwetse nummer tien die het verschil maakt. Dat verwachten ze dan ook iedere week van me.
Je was pas 24 toen je naar Qatar ging. Hoe werd er destijds op je keuze gereageerd?
Er waren veel mensen die vonden dat ik te vroeg voor het geld koos. Ik noem dat geen kritiek, maar jaloezie. Mensen kunnen op tv makkelijk roepen dat ik te jong ben vertrokken, maar als zij het tiendubbele kunnen verdienen bij een ander programma, zijn ze ook weg. Iedereen wil meer geld verdienen. Zeker, ik heb voor het geld gekozen, maar ik heb het ook gewoon goed naar mijn zin gehad in Qatar. Anders had ik het nooit zo lang volgehouden. Ik heb er een goede toekomst voor mijn kinderen uit kunnen halen. Veel voetballers moeten na hun 36ste nog werken. Ik niet. Natuurlijk droomde ik als kind van een Nederlandse topclub, maar dat is er nooit van gekomen. En NAC is fantastische club, maar om daar nou vijftien jaar te voetballen.
Hoe lang was je van plan om te gaan? Of wist je dat niet?
Ik dacht op dat moment: ik ga er twee jaar zitten en dan zie ik het wel. Maar ik had het er naar mijn zin. De eerste twee jaar waren een soort vakantie: de hele dag op de jetski en varen. In het begin zat ik er met Ali Boussaboun, een goede vriend van me. Trainen was bijzaak, maar op een gegeven moment went alles en ga je serieuzer aan de slag. Toen ik eenmaal in Qatar zat, was het ook moeilijk om terug te gaan naar een Nederlandse subtopper. En als ik de contracten naast elkaar legde, was de keuze snel gemaakt. Ik kreeg daar tien keer zoveel.
Hoe was het om op die leeftijd zoveel geld te verdienen?
Ik ben al jong getrouwd en had al een kleine toen ik de overstap naar Qatar maakte. Natuurlijk deed ik gekke dingen, maar mijn gezin hield me met beide benen op de grond. In het begin kocht ik weleens een auto. Dan zag ik weer een andere auto, en dan moest ik die weer hebben. Dat hoort bij jong zijn. Na een tijdje had ik alles wel gezien en ging ik normaal doen. Die jongens zoals Memphis begrijp ik ook wel. Die moet je lekker hun gang laten gaan, ze worden vanzelf weer normaal. Je bent toch ook gek als je miljoenen verdient, maar in een auto rijdt van tienduizend euro? Op een gegeven moment was ik gewend aan dure auto’s en haalde ik er geen voldoening meer uit. Toen ging ik meer over mijn toekomst nadenken.
Waar haal je nu je geluk uit?
Mijn kinderen. De rest interesseert me niet. Het heeft me ook nooit geïnteresseerd wat mensen van me denken. Al roepen honderdduizend mensen dat ik naar rechts moet, ik ga naar links. Dit huis heb ik een paar jaar geleden gekocht en ik investeer in pandjes in Amsterdam en Utrecht. Natuurlijk hou ik nog steeds van mooie auto’s, maar het is niet meer belangrijk voor me. Ik koop liever een mooi huisje voor de toekomst van mijn kinderen. Mijn gedachte is altijd: ik ben met niks opgegroeid, dus ik zou ook wel weer met niks kunnen leven.
Ja? Had je een zware jeugd?
Ik groeide op in een gezin met twee broers en twee zussen in Hoograven, wat in die tijd verreweg de slechtste buurt van Utrecht was. Maar voor mij was het de beste buurt. Ik leerde alles op straat. Niet alleen voetbal, maar ook hard zijn. Dat heeft me gevormd. Bijna iedere voetballer roept dat hij op straat is opgegroeid, maar ik durf wel te zeggen dat dit écht straat was.
In principe had iedereen in die buurt moeite om het hoofd boven water te houden. Ik groeide op in criminaliteit, maar we groeiden wel samen op. Elk huis stond open en ik kon bij iedereen naar binnen lopen. Als je het moeilijk had, kreeg je wat van vrienden. Als iemand de huur niet kon betalen, waren er altijd wel mensen die hielpen. Dat bestaat in de normale wereld bijna niet, maar wel in dat soort wijken. Snap je? Ik heb nog steeds dezelfde vrienden als twintig jaar terug. Er is geen vriend bijgekomen en er is ook geen weggegaan.
Kwamen die jeugdvrienden ook weleens op bezoek in Qatar?
Sommigen zijn wel in Qatar geweest. Soms gaan we op vakantie en nu ik in Nederland ben, kijken we thuis lekker voetbal. De meeste jongens zijn heel rustig geworden en hebben een gezin. We hebben het nog veel over vroeger, maar de tijden zijn veranderd.
Ben jij veranderd door al dat geld?
Nee, ik geniet van mijn geld, dat sowieso. Maar door geld moet je niet ineens gaan denken dat je iets bent. Waarom zou ik op mensen neerkijken of uit de hoogte doen? Alles komt en gaat. Misschien zit ik morgen weer met niks. Al die mensen die ik dan arrogant heb aangekeken, lachen me dan allemaal uit.
Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
