Na een hele rits vreemde avonturen bij buitenlandse voetbalclubs is de 24-jarige aanvaller voor de zoveelste keer transfervrij in Nederland en op zoek naar een club. Toen hij na zijn tijd bij VVV geen contract kreeg bij een Nederlandse club, zocht hij namelijk zijn heil in België,Tunesië, IJsland, Gibraltar, Malta en Noord-Cyprus. Dat klinkt goed, maar hij kon nooit lang blijven. Soms door botte pech, maar vooral doordat hij telkens in absurde situaties terecht kwam dankzij louche zaakwaarnemers, onbetrouwbare clubs en boze huisbazen.
VICE Sports sprak Randell in een café in Amsterdam over zijn carrière. Dit is zijn verhaal.
Videos by VICE
“Voetballen is mijn passie, dus ik heb er veel voor over om prof te worden. De hele wereld over reizen vind ik geen probleem. Ik kreeg een hoop berichtjes via Facebook van buitenlandse zaakwaarnemers, die me wel even naar een club wilden brengen. Dat lukte, maar dan begon de ellende pas echt.
Na een periode in de jeugd bij VVV kreeg ik geen contract voor het eerste. Via een Belgische zaakwaarnemer kon ik toen naar Excelsior Veldwezelt. Zij speelden op het vierde niveau, maar ik verdiende er 2100 euro per maand. Je voelde aan alles dat er iets niet klopte. We kregen ons salaris altijd contant, in envelopjes. De betalingen waren heel onregelmatig. Soms kreeg je honderd euro en een weekje later ineens duizend.
Het was te merken dat de club geldproblemen had. We trainden soms in het donker, omdat de stroomrekening niet betaald was. Als ik in de bus zat, twijfelde ik elke keer of we de week erna nog zouden spelen. Uiteindelijk ging het ook fout. Een documentaire van Panorama ontmaskerde Excelsior Veldwezelt en het bleek dat er een hoop zwart geld circuleerde. Vlak daarna werden ze failliet verklaard en was ik plotseling transfervrij.
Een Nederlandse zaakwaarnemer, Rainel Woerdings, regelde een stage bij een Tunesische club, CS Africain. Ik ging erheen vol goede moed, maar na een paar dagen zat ik weer in het vliegtuig terug. Ik had ergens rauw vlees gegeten en voelde me ontzettend ziek. Na een tijdje begon ik zelfs bloed te kotsen. De vlucht naar huis bracht ik door op de wc. Mijn vriendin schrok zich kapot toen ik thuiskwam, want ik was graatmager. De huisarts verwees me direct door naar het ziekenhuis, waar bleek dat ik een darminfectie had en bijna tien kilo was afgevallen in vijf dagen. Na negen dagen mocht ik het ziekenhuis pas uit en het duurde lang voordat ik weer de oude was.
Toch wilde ik het blijven proberen in het profvoetbal. Na een paar maanden bij het IJslandse BI/Bolungarvik degradeerden ze en mijn contract werd niet verlengd. Gelukkig had ik al snel iets anders via Facebook: een club uit Gibraltar, waar ik twee weken stage kon lopen. Ze regelden een appartementje voor me en lieten weten dat ze me graag wilden hebben. Maar hun beroerde aanbieding van 400 euro per maand was natuurlijk niet te doen, dus ik sloeg het af. De president van de club ging daar alleen niet mee akkoord.
Hij kwam om tien uur ‘s avonds langs bij het appartement met vier vrienden en het contract. ‘We verhogen je salaris als we Europees voetbal halen, dus teken je contract maar,’ zei hij. Ik weigerde en moest per direct het appartement uit. Ik mocht niet eens een laatste nacht slapen. Zijn vrienden kwamen steeds dichterbij staan, dus ik kon niet anders dan gewoon m’n spullen pakken en vertrekken. Ik ging naar een hostel en de volgende dag vloog ik naar Nederland. Opnieuw was het hopen op een club.
Dit keer werd ik benaderd door een zaakwaarnemer uit Malta. Hij kon er voor zorgen dat ik een contract bij een Maltese club zou krijgen en hij betaalde mijn vliegticket, dus ik vond het wel best. Eerst ging ik op proef bij Pembroke Athleta. Een Amerikaanse jongen die daar net vertrok, vertelde me dat de club onbetrouwbaar was en dat ik niet moest tekenen.
Mijn zaakwaarnemer ging op zoek naar een nieuwe club. De trainer van tweede divisionist Pietà Hotspurs FC was meteen overtuigd van mij en gaf me een contract. Bovendien zou ik 3000 euro tekengeld krijgen, maar dat kwam in de handen van mijn zaakwaarnemer. Ik probeerde dat natuurlijk terug te krijgen, maar ik kon niets beginnen. De club zei dat ik het moest uitzoeken met mijn zaakwaarnemer. Zijn vrouw haalde alleen af en toe boodschappen voor me van dat geld. Ik voelde me belazerd, maar tegelijkertijd was ik blij. Ik had eindelijk een contract en kon gewoon voetballen als prof.
Die maanden gingen goed, ik scoorde regelmatig. Toch zat ik tegen het einde van het seizoen ineens op de bank. Het leek alsof ze van me af wilden. Ik woonde in een appartement van de club, maar ze betaalden de huur niet meer. De huisbaas was dat snel zat en gaf me drie dagen om de club te laten betalen. Er gebeurde niks.
Na drie dagen had ik geen andere slaapplek, dus deed ik de deur op slot met de sleutel erin. De huisbaas bonsde op de deur, maar kon niet binnenkomen. Zo kon ik nog een dagje langer blijven. De dag erna liet ik mijn huisbaas wel binnen en moest ik direct mijn spullen pakken. Ik nam mijn koffertje mee naar de training. Een Italiaanse jongen, die stage liep bij de club, bood me een slaapplek aan. Hij waarschuwde me wel dat er eigenlijk geen gasten mochten komen, maar dat risico nam ik graag.
Die avond had de verhuurder blijkbaar een vermoeden dat er twee personen waren. Hij klopte aan en wilde binnenkomen. Halsoverkop verstopte ik me met mijn koffertje in de kast. Toen de verhuurder mijn deken zag, vertelde hij de Italiaan dat hij eruit getrapt zou worden als hij erachter kwam dat er iemand logeerde.
De volgende ochtend kwam de verhuurder heel vroeg en betrapte ons. We werden er uitgegooid. We gingen samen naar de club, maar ze hielpen ons niet. Ze wilden blijkbaar van ons af. Die avond zijn we maar gaan stappen op de strip in Paceville. We waren niet in een feeststemming, maar we hadden toch geen slaapplek. Na een nacht doorhalen gingen we naar het clubhuis om te douchen en ik ben zelfs gaan trainen. Ik was kapot en vroeg mezelf af wat ik aan het doen was. De volgende dag heb ik mijn contract laten ontbinden en ben weer teruggegaan naar Nederland.
Ik heb een paar maanden voor mezelf getraind totdat ik in december 2016 opnieuw werd benaderd door een zaakwaarnemer via Facebook. Een Cypriotische man vertelde me dat hij goede connecties had in Noord-Cyprus. Ik had geen andere opties, dus ik ging weer op pad.
Na een weekje op proef bij Dumlupinar Üniversitesi kreeg ik direct een jaarcontract. Het was groot nieuws in de lokale kranten. Ik ging naar Nederland om kerst en mijn contract te vieren. Toen ik terugkwam, hoorde ik van teamgenoten dat er misschien een nieuwe buitenlandse speler werd aangetrokken. Voetbalclubs in Noord-Cyprus mogen maximaal vijf buitenlanders in het team hebben. Ik was nummer vijf, dus ik zag de bui alweer hangen.
Na het trainingskamp kwam de vice-president van Dumlupinar naar mijn hotel. Hij zei: ‘Sorry, het is hard, maar er is een nieuwe speler en jij moet weg.’ Ik zag die nieuwe jongen zelfs al voor het hotel staan met al zijn spullen. Hij kreeg mijn kamer, dus ik moest eruit. De club regelde een ander kamertje voor de laatste nacht, maar ik voelde me natuurlijk weer bedrogen.
Ik kreeg een maandsalaris mee, maar ik had een jaarcontract getekend en vond dat ik recht had op meer geld. Helaas kon ik niets beginnen, omdat de Noord-Cypriotische voetbalbond niet bij de FIFA hoort. Dat wist ik niet. Een contract is daar dus niets waard. Bijna dat hele maandsalaris ging op aan vliegtickets en taxiritjes. Die periode was dus opnieuw pure tijdsverspilling.
Door al mijn avonturen van België tot Tunesië en Noord-Cyprus tot Gibraltar heb ik mijn lesje wel geleerd. Gelukkig kan ik wel lachen om de gestoorde dingen die ik heb meegemaakt, maar ik zal niet snel meer in zee gaan met een buitenlandse zaakwaarnemer. Nu sta ik onder contract bij een Nederlandse zaakwaarnemer, David Bornhijm. Hij probeert stages voor mij te regelen bij Engelse clubs, maar dat ketst tot nu toe vaak af. Dat is jammer. Ik blijf trainen, en doe wat modellenwerk hier en daar. Dat is leuk om te doen, maar natuurlijk het liefst voetbal ik gewoon voor mijn centen.”
Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
