Afgelopen weekend deed een dj die bekend staat om zijn onberispelijke smaak in minimaltechno en even onberispelijke haardos, midden in zijn set iets doms: hij duwde een stapel speakers tegen een vrouwelijke fan aan die “te lang” aan het filmen zou zijn. Een video van deze eikelachtige daad brak prompt door op het dance-internet. De dj bood vervolgens zijn excuses aan in een facebookpost, maar een reactie waarin hij geadviseerd werd “to grow the fuck up” kreeg meer dan duizend likes. Deze viral sandwich van pr-rampspoed, verpakt in een grappige video, werd al snel bestempeld als #SpeakerGate. Ik heb het natuurlijk over Richie Hawtin op Time Warp, en als je de afgelopen dagen online bent geweest, heb je waarschijnlijk de wijdverspreide beelden van dit incident wel gezien:
Post van Pat Curran.
Videos by VICE
#Speakergate was dan wel het meest spraakmakende van Time Warp NY, maar het was zeker niet het enige opmerkelijke voorval op Amerikaanse debuut van het Duitse technofestival. Dat Time Warp daar überhaupt plaatsvond was al een prestatie op zich. Er had veel meer mis kunnen gaan – sterker nog, dat is ook gebeurd.
De toekomst van het festival hing niet al te lang geleden nog aan een zijden draadje. Er waren, typisch New Yorks, problemen met de verhuurder. De eerste locatiekeuze, Pier 94, wilde niet ver genoeg van tevoren toezeggen. De volgende keuze – een honderd jaar oude wapenkamer in de Bronx – leek een godsgeschenk: precies het type ruimte dat op deze aarde is gezet om een meerdaags technoliefdesfeest te hosten. Maar net toen deze ultieme locatie een buzz begon te veroorzaken, kwam het nieuws dat stadsambtenaren de vergunningen van het festival hadden afgewezen. Time Warp was weer dakloos. Twee weken voor de openingsnacht werd de laatste rustplek van het festival aangekondigd: 39th Street Pier, een door de stad beheerd warehouse in Sunset Park in Brooklyn.
Kingsbridge Armory, waar Time Warp plaats zou vinden voordat de organisatoren gedwongen werden een nieuwe locatie te vinden
Deze grotachtige locatie, een uitgestorven industrieel complex, lag zo ver buiten de gebaande paden dat het een wereld verwijderd was van de skyline van Manhattan; je zo diep in Brooklyn wagen is een gedurfde keuze voor een groot festival als Time Warp. Dit warehouse wordt voor meerdere doeleinden gebruikt – het weekend ervoor hielden vijfduizend joodse rabbi’s een jaarlijkse bijeenkomst met diner. Maar het bleek ook voor Time Warp precies de juiste plek: een betonnen toevluchtsoord waar de underground esthetiek van techno zich prima thuis zou voelen. Het enige was dus dat het zo ver in Brooklyn verscholen zit – dus er werden een hoop gratis shuttles ingezet om de festivalgangers van en naar de rest van de beschaving te brengen.
Logistieke problemen teisterden andere delen van het festival: de security en check-inrijen leek wel een mislukt militair regime, vol gespannen gezichten en overdreven lastigvallend personeel. Maar als je eenmaal door die chaos heen was, zag je een gigantisch technofort voor je opdoemen, knallend en pompend door de krachten van de stormachtige kickdrums.
(Foto door Jeff Thibodeau Photography)
Eerdere Time Warps, in steden als Mannheim – waar het festival in 1994 ingehuldigd werd – hebben zich opschepperig uitgebreid tot zes zalen, maar de New Yorkse versie was netjes verdeeld in twee stages. Beide ruimtes waren betonnen boxen met muren gedrapeerd in zwart stof, maar daar eindigden de visuele overeenkomst. De opzet van de mainroom werd ‘de grot’ genoemd, een designconcept waarvan de elementen rechtstreeks uit Duitsland overgebracht waren. Als je ze van dichtbij bekeek leken de stukken stof die op druipsteen moesten lijken helaas meer op een amateurproject. Maar dat maakt niet uit! Van ver weg veranderden ze in dynamische oppervlakten, als een caleidoscopische salademix van lichtprojecties.
In deze grafkamer nipten bebaarde mannen aan flesjes water van zes dollar terwijl ze al brommend hun goedkeuring voor top-Neanderthalers als Sven Väth verkondigden, die zaterdagnacht een drie uur durende set neerzette voorafgaand aan de afsluiter van Richie Hawtin. Met zijn vinylcollectie boven het hoofd zwaaiend – vers meegenomen van de zomer op Ibiza – hield Väth de energie gevangen in een strakke groove met een arsenaal aan knallers van drumcode regulars als Alan Fitzpatrick en Harry Romero. Tijdens de set van Väth vulde het podium zich steeds meer met dj’s, vrienden en aanhang – een rumoerig insidersclubje dat een voorbode was van wat later zou imploderen in #Speakergate.
(Foto door Jeff Thibodeau Photography)
In een vreemd soort vraag-antwoord-echogesprek draaide Väth Talking To You van Josh Wink, vlak voordat Wink zelf – die in de zaal ernaast aan het draaien was – precies dezelfde plaat dropte om zijn eigen acidset af te sluiten. Die kleinere en kalere tweede ruimte hoste ook een van Berlijns favorieten, DJ Tennis, die een twee uur durende stoeipartij aan clubhits afsloot met Midlands briljante edit van Sun van Caribou, voordat hij nonchalant New Orders Blue Monday opzette – een verrassende en spannende move, zeg maar de sonische equivalent van een blote vrouw die uit een verjaardagstaart springt.
Dubfire stond voor de eerste keer met zijn HYBRID liveshow in Noord-Amerika (Foto door Jeff Thibodeau Photography)
De avond daarvoor debuteerde Dubfire met zijn nieuwe liveshow HYBRID, waarin de Iraans-Amerikaanse producer een poging had gedaan om een meeslepende, filmische ervaring op spectaculaire schaal te creëren. De dancemuziekgame is in toenemende mate bevolkt met dj’s die proberen elkaar te overtreffen met allerlei soorten van audio-visuele tovenarij – van Eric Prydz’ monumentale hologrammen in Madison Square Garden tot ZHU’s adembenemende videoprojecties in een onbekend warehouse Williamsburg. Dubfire koos voor een strategie waarbij hij recht op zijn doel afging – een mengelmoes van 2D- en 3D-animaties, die de aloude theorie maar weer eens onderstrepen dat als je het publiek met lasers en stroboscopen bombardeert, iedereen tot een orgastisch hoogtepunt kan komen.
Medeoprichter van Time Warp Steffen Charles haalde de groeiende underground dancescene in New York aan als de hoofdreden waarom hij besloten had om het prestigieuze technofestival naar deze kant van de wereld te brengen. Nadat hij lokale, gegarandeerde technohits als de Blkmarket- en ReSolute-feesten had bezocht, besloot Charles dat hij “de vibe gewoon heel erg fijn vond” en het hier wilde gaan proberen. De komst van Time Warp naar New York was dus meer dan alleen een combinatie van in het oog knallende visuals en het allernieuwste geluid. Het was ook een vrolijke bijeenkomst van technofans uit de omliggende omgeving en daarbuiten. Dit werd vooral duidelijk nadat Hawtin en Dixon hun laatste nummers hadden gedraaid en het publiek zijn weg naar de uitgang vond. Maar de nacht was toen nog lang niet voorbij – afterparties gingen door tot de volgende middag in clubs als Space Ibiza en Open. Een ode aan de glorieuze wedergeboorte van dancemuziek in New York City in 2014: het ene feest begint waar het andere eindigt.
——
Aankomend weekend vindt Time Warp NL plaats in de Jaarbeurs Utrecht. (
