Rina Stoop runt al zeventien jaar het spelershome van Excelsior

Excelsior heeft misschien wel het gezelligste spelershome van de Eredivisie. Dat komt door Rina Stoop (60), een echte Rotterdamse die er al zeventien jaar de baas is. Rina zorgt dat het spelershome lekker huiselijk is en de spelers elke dag wat goeds te lunchen hebben na de ochtendtraining.

Rina vindt dat een spelershome vooral een plek moet zijn waar iedereen in een ongedwongen sfeer kan relaxen. De sfeer is er zelfs zo ongedwongen dat de spelers regelmatig grappen uithalen met Rina, of bijvoorbeeld met haar soep. Gelukkig kan ze er altijd hartelijk om lachen. Voordat Rina bij Excelsior werkte, wist ze niks van de voetbalwereld, maar nu is het haar thuis geworden.

Videos by VICE

Het zou zomaar kunnen dat Rina de stille kracht is achter het succes van Excelsior, dat het als kleinste club van de Eredivisie elk seizoen maar weer flikt erin te blijven. VICE Sports sprak Rina in haar spelershome over opgegeten tulpen, een trainingskamp in Suriname en aanbeden worden door Gyan.

VICE Sports: Hallo Rina, hoe ben jij bij Excelsior terechtgekomen?
Rina Stoop: Ik was net gescheiden en moest alleen voor mijn gezin gaan zorgen, toen mijn zoon op de kermis in Barendrecht een meisje leerde kennen. Haar stiefvader was Simon Kelder. Die hoorde dat ik zonder werk zat en niet wist wat ik moest gaan doen. Simon vroeg me of ik hier kwam werken. Dat leek me geweldig.

Wat mooi. Hoe ging het eraan toe in de spelersgroep toen jij hier binnen kwam lopen?
De voetballerij is veranderd, als ik er zo over nadenk. Het is nu veel meer sport. Vroeger waren de randzaken ook heel erg leuk. We hebben hier René van Dieren gehad. Dat was echt een spook. Hij plakte alles vast met tape. Was ik ineens al mijn peper- en zoutvaatjes kwijt en hingen die allemaal aan het plafond. Een andere keer aten we met de selectie in een restaurant waar allemaal opgezette dieren stonden. De volgende dag stond er hier opeens een enge opgezette vogel op de wc, gedverredemme.

Wat een boeven. Ben je vaker de sjaak?
Een keer stond ik een pan soep te koken en draaide ik me even om naar het andere aanrecht, om wat te snijden. Toen ik me terug draaide, was de pan soep weg. Ik heb heel het stadion afgezocht. Niemand die zei waar die pan was, iedereen keek me aan of ik gek was. Uiteindelijk bleek de pan in het drooggelegde zwembad te staan. En Pascal de Nijs at altijd mijn bloemen op. Echt een gek, maar wel grappig. Hap, en dan was er weer een tulp weg. En hij slikte het ook gewoon door. Vind je dat niet bijzonder?

Haha, dat vind ik heel bijzonder. Heb je met de jaren speciale banden met spelers opgebouwd?
Geert den Ouden, daar ging ik altijd pannenkoeken mee bakken. Hij vroeg zelf of hij kon helpen en dat vond ik gezellig hoor. Hij maakte ook altijd keurige stapeltjes pannenkoeken, ze waren allemaal even groot. Geert is een keurige man, dat kon hij wel. Mels van Driel komt hier nog regelmatig langs en Christian Gyan had altijd een heel gewaad aan als hij binnenkwam. Hij noemde mij altijd een prinses. Elke dag maar weer, zo mooi.

Gyan is later in de haven gaan werken, toch? Hij schijnt al zijn geld weggegeven te hebben.
Volgens mij werkt hij nog in de haven. Als je dat zo hoort, zie ik het hem ook wel doen, zijn geld weggeven. Hij was zo galant. Een mooi mens. Ik vind het toch ook knap dat hij het zo oppakt in de maatschappij. Voor hetzelfde geld laat je je helemaal verloederen. Zijn geloof houdt hem op de been, denk ik.

Ben je zelf ook gelovig?
Nou, ik hoop vooral. Niemand weet het zeker, toch? Ik vind het zo mooi als mensen het gevoel hebben dat ze het zeker weten. Had ik dat maar. Dat moet een veilig gevoel zijn.

De sfeer is hier heel huiselijk. Hoe krijg je dat voor elkaar?
Het is gewoon zoals ik ben. Dit is mijn terrein. Bij de trainer is het een hele andere zaak, dan is het streng en moet er gewerkt worden. Hier moet je kunnen ontspannen, effetjes je lunch doen, gekkigheidjes. We zitten altijd te kaarten, playstationen, darten. Vroeger werd er altijd gebiljart, maar na een tijdje werd het biljart niet meer aangekeken. Dus die hebben we vervangen door tafels en stoelen, want Excelsior groeit.

Hoeveel tijd breng je hier door om te zorgen dat alles goed loopt?
Ik werk vijf dagen in de week. De maandag en dinsdag zijn mijn weekend, mijn collega Gonny werkt dan. Op mijn werkdagen trainen de jongens altijd ‘s ochtends, daarna hebben ze een lunch samen met de medische staf, het kantoorpersoneel en vrijwilligers. Dan heb ik hier zestig mensen voor de lunch en zorg ik dat ik, hopelijk, goede voeding lever.

De voetbalwereld staat bekend als hard en vaak oneerlijk. Jij draait nu al een hele tijd mee. Hoe kijk jij daar naar?
Het kan soms een wespennest zijn. Maar ik zie aan veel voetballers die ik hier meemaak dat het ook gevoelige mensen zijn. Je moet ook een beetje slim zijn om je weg te vinden, want als je het maar netjes doet, ja, dan heb ik weleens het gevoel dat je het onderspit delft. En dat je hard oogt, is misschien een soort bescherming van jezelf.

Wat vind je van de jongere generatie spelers en hoe zij in het leven staan?
Soms komt zo’n jongen met een capuchon op aanlopen en ziet dat er misschien als een onverschillige boef uit, maar dat is vaak niet zo. Ik denk dat de jongere generatie van nu juist meer nadenkt over de wereld. Er speelt natuurlijk wel wat. Zeker als je moslim bent en er is weer een aanslag geweest. Het is heel fijn als spelers merken dat er in dit kleine wereldje zonder oordeel over gesproken kan worden. Mannen kunnen ook heel erg gevoelig zijn en uren praten over een onderwerp. Dat is niet echt een vrouwending, wat ik vroeger altijd dacht.

Ga je weleens mee met Excelsior op trainingskamp?
In het jaar van Alex Pastoor mocht ik mee op trainingskamp naar Suriname. Dat gebeurt normaal niet, maar ik hobbelde mee. We waren door de Surinaamse voetbalbond uitgenodigd een toernooitje te spelen. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt. Ik ben Rotterdam gewend, Nederland. Dus ik moest in Paramaribo heel erg wennen aan die golfplaten huisjes, tegen grote huizen aan. Het verschil is daar veel groter. Ik vond het soms zo rot voor die mensen dat ze zo woonden. Maar als je iets meer van de cultuur leert, ga je het wel begrijpen.

Het klinkt in ieder geval als een avontuur.
Dat was het zeker. Een man daar nam een paar leden van de technische staf en mij mee op een dagtourtje. We reden langs het huis van Bouterse. Het huisje dat we zagen was niet zoveel bijzonders, maar onder de grond schijnt het een hele wereld te zijn. Ik dus foto’s maken van het huis, maar toen doken er opeens allemaal mannen op met geweren met speren erop. Moest ik alle foto’s wissen. Dat mag natuurlijk never nooit. We zijn er goed vanaf gekomen, maar dat werd wel een verhaal die reis.

Die voetbalvelden daar hadden ook geen gras, het leek wel andijvie. De geiten moesten eerst uit de kleedkamer, daarna gingen de spelers erin en rook het nog naar geit. Het is zo’n andere cultuur. We zijn ook naar de begraafplaats geweest van de leden van het Kleurrijk Elftal die bij een vliegramp zijn omgekomen. Dat was heel indrukwekkend. De spelers en staf noemden namen waarmee zij weleens gevoetbald hadden vroeger.

Ben je ooit benaderd door een andere club, bijvoorbeeld om een transfer te maken naar het spelershome van Feyenoord?
Nee, haha, het zou wel wat zijn! Nee joh, overal zijn mensen als ik.

Het was ook wel wat he, toen Excelsior afgelopen seizoen van Feyenoord won?
We waren helemaal omringd door containers. Heb je dat gezien? Die stonden om het stadion heen voor de veiligheid, met een enorme politiemacht. Gelukkig is er hier niks gebeurd. Maar in de stad destemeer. Het was hier rustig, dus ik nam daarna de tram naar huis. Maar daar had ik wel spijt van. Het was echt een soort oorlogsgebied in het centrum. Er kwamen stenen tegen de tram uit een mensenmassa. Joh, je weet niet wat je zag.

Iedereen ging er natuurlijk vanuit dat Feyenoord hier wel even zou winnen.
Dat hebben we tien jaar geleden ook gehad met AZ. Hoe dat werkt, weet ik niet. Maar wij konden vrij spelen. Feyenoord moest kampioen worden en dat is ook zwaar voor die mannen. Er mag niks gebeuren, volgens mij verkramp je dan ergens. Voor ons komt de adrenaline dan naar boven, zeker tegen Feyenoord. Wij konden niet afgaan.

Wat merk je ervan dat je een van de weinige vrouwen bent in een mannenomgeving?
Ik ben inmiddels zestig en als vrouw zijnde kom je ook in de overgang. Dat was wel even een moeilijke tijd voor mij. De tranen zijn er dan veel te snel. Mannen hebben dan zoiets van: “Rien, een beetje aanpakken hoor.” Het kan ook wel even duren, de overgang, maar daar moet je doorheen als vrouw. Als je in de puberteit zit, wordt dat door de omgeving erkend en zijn er handvaten hoor. Maar vrouwen die de overgang in gaan, zijn daar een beetje stuurloos in, zeker als ze fulltime werken.

Hoe merkte je dat op de werkvloer?
Ik was veel nerveuzer, echt mezelf even niet. Je snapt het zelf ook niet als je in de overgang zit. Ik ging heel erg transpireren. Heel je haar wordt nat en die jongens staan dan te kijken naar je. Maar sorry, dat hoort bij het vrouw zijn. Of dan liep ik te zingen en gooiden ze de deur dicht. “Gordon, hou nou eens je kop!” Youssef El-Akchaoui zag het wel eens en dan zette hij een kopje thee voor me. Die kan nooit meer stuk.

Youssef is voor mij heel goed geweest. Bij hem ben ik ook thuis geweest toen zijn tweede kind geboren werd. Dat was zo mooi. Hier was hij altijd al mijn rechterhand, kwam hij een beetje voor me op. Ik werd bij hem thuis als een prinses binnengehaald. Zijn vrouw en hij hadden eten gemaakt… zoveel. Ik zei: “Ik ben alleen!” Maar ze waren zo blij dat ik kwam.

Hou je nog contact met zulke spelers als ze hier weggaan?
Met sommigen, vooral door die Facebook. Dat is zo leuk, want dan like je mekaar, of je wordt vrienden. Als ik me dan afvraag hoe het met iemand zou zijn, vraag ik het gewoon even. Dan stuur ik een privébericht, zodat niemand het ziet. Thomas Buffel heeft natuurlijk wat ingrijpends meegemaakt met zijn vrouw, dan stuur ik hem even wat liefs. Dan weet je allebei even hoe het zit, dat is fijn. Of zij vragen mij wat. “Rien, hoe deed je dat nou met dat eten? Ik ben nou halverwege met de pastasaus, maar het smaakt heel anders.” Dat is gewoon zo leuk. Ik heb een hartstikke leuke baan.

Het klinkt inderdaad als een heerlijke baan. Ga je hiermee door tot je pensioen?
Dat zou heel mooi zijn. Ik heb net drie weken vakantie gehad en ben wel blij dat ik iedereen nu weer zie, kan ouwehoeren. Het is een lekker wereldje. Het is me eigen geworden.