Wat is er nog over van lo-fi house? Je weet wel, dat genre van een paar jaar geleden dat nooit écht bestond, maar wel gezien werd als het ultieme symbool van muzikaal post-modernisme door mensen die verder niets te doen hadden dan zich bekommeren om wat cool was. Een term waar een aantal artiesten zich onder schaarden met namen die overwegend lollig waren, maar die zich niet beperkten tot een bepaald geluid, maar wel tot een obsessie met de jaren negentig. Het was allemaal zo repetitief dat we ons een tijdje afvroegen of Ross From Friends, DJ Boring en DJ Seinfeld niet gewoon een algoritmisch geintje uithaalden, alsof het enige wat nodig was om een echt nep-genre te maken was om wat te jongleren met referenties om je liedjes om te toveren in youtube-hits. Dat is in elk geval wel de reden dat Winona van DJ Boring miljoenen views kreeg.
Maar, zoals dat vaak gaat met dit soort trends, zijn de dingen net iets gecompliceerder dan het lijkt. Om te beginnen realiseer je je, als je achteraf gezien naar hun muziek luistert, dat je deze gasten als opzichzelfstaande artiesten moet beschouwen, en niet alleen als de vruchten van clichés die tot vervelens toe gekopieerd worden. Als we het hebben over de grote namen die ik hiervoor noemde, heeft de Zweede DJ Seinfeld vorig jaar een album uitgebracht dat geprezen werd voor de luxueuze synthesizers (hoewel een tikkeltje repetitief), terwijl DJ Boring zichzelf verloor in een formule waar hij graag weer vanaf wil. Maar je realiseert je vooral dat deze jongens eigenlijk enorm melancholisch zijn, alsof ze het clownspak dat ze droegen probeerden te verbergen. Met zijn track Winona Rider probeerde DJ Boring zijn ervaringen van gepest worden op school tentoon te stellen, terwijl DJ Seinfeld zijn naam niet koos als homage aan de tv-serie, maar als referentie naar een gestrande relatie waar hij bovenop kwam door die serie te binge-watchen.
Videos by VICE
De grap is het meest duidelijk bij Ross From Friends, en het is des te verrassend dat de meest interessante artiest voor de meest idiote naam koos – in tegenstelling tot de anderen geeft hij openlijk toe dat zijn artiestennaam gewoon een grapje is. Zijn muziek heeft een emotionele lading. Kijk maar naar zijn Boiler Room-optreden van vorig jaar december: je ziet overduidelijk het gat tussen verpakking en product: de house die hij draait is gelaagd en zit vol met sombere saxofonen en baslijnen. Maar toch is er nog steeds een kinderlijk gevoel voor humor om potentiële emo-vibes tegen te gaan, met een gitarist op het podium die net doet alsof hij een gitaargod is. Kortom: precies het tegenovergestelde van wat er gebeurt als Nicolaas Jaar echte instrumenten meeneemt naar zijn optredens.
Wat mijn beeld over Ross From Friends veranderde was de EP Aphelion – ongetwijfeld zijn mooiste werk tot nu toe – die begin 2018 uitkwam op Brainfeeder. Geleid door John Cage, een uitgesponnen single vol geluiden die je doen denken aan palmbomen, kon deze EP doorgaan voor de zoveelste poging tot ironie. Toch is John Cage een heerlijke track, die dichter bij slaapkamerelektronica ligt dan het postmoderne spul van, ik noem maar wat, PC Music. De muziek spreekt hier voor zichzelf: wat je hoort is een jongeman (hij is 24) zoals er zoveel van zijn, die muziek maakt net als iedereen in 2018 (in z’n slaapkamer). Ross From Friends is een doorsnee gast uit Londen, hij is een skater, en zijn vader is een groot fan van house en bracht hem in aanraking met het genre toen hij nog rondliep in luiers. Hij heeft al in verschillende bands en projecten gezeten en de tijd genomen om zijn muziek te laten rijpen. Vandaag de dag komt het bij het publiek terecht zoals het zou moeten: volwassen en gevormd, weggehouden uit de spotlights en nieuwsgierige ogen voor zolang als het nodig was.
Op zijn eerste plaat, Family Portrait – die later deze maand uitkomt op Brainfeeder – vinden we opnieuw de track Don’t Wake Dad, die eerder al werd uitgebracht op Aphelion. Maar vanaf daar wordt het ingewikkelder: zijn “eigen emotionele instabiliteit” komt erin naar voren. Nu het laagje vernis eraf is, kunnen we echt duidelijk zien wat het altijd was: muziek voor loners, net zo raar als heerlijk imperfect.
Aanstaande zaterdag staat Ross From Friends op Dour Festival.
