Foto door Emma Rothenberg-Ware.
Er zijn weinig decennia die nog niet uitgekauwd zijn door de retrorevivalhype. Zo hebben we ondertussen ook alle geweldige en belabberde trends uit de jaren negentig wel weer zien terugkomen. Maar wat is er eigenlijk gebeurd met onbekende en overwegend blanke collegebandjes die onder de noemer ‘alternative’ midden in de nacht op MTV werden uitgezonden? Hele festivals liepen ooit storm voor bands die iedere tien seconden wel een ander buitenaards akkoordenschema verpakten in een dozijn gitaareffecten. De Amerikaanse band Speedy Ortiz brengt je precies dat, plus een boel poëtische teksten uit de gevatte keel van frontvrouw Sadie Dupuis. Ik belde haar op toen ze met haar band in een busje over het platteland tussen Minneapolis en Chicago tourde.
VICE: Hoe zijn de Noord-Amerikaanse festivals? Zijn ze te vergelijken met de Europese festivals?
Videos by VICE
Sadie Dupuis: Ik kan het niet heel goed vergelijken, want ik ben nog niet op Europese festivals geweest. Ik ben wel twee keer naar het Amerikaanse All Tomorrow’s Parties-festival geweest, en dat beviel me heel goed. De programmering daarvan wordt gecureerd door een bekende band, en de organisatie richt zich zo voornamelijk op de festivalervaring zelf. In Amerika lijkt het de bezoekers van grotere festivals meer te gaan om wat er na en tijdens een festival op Instagram verschijnt, of wat de modebladen scharen onder kopjes als: “38 musthaves voor jouw ultieme festivalgarderobe!” ATPfestival was nagenoeg vrij van grote geestverdovende commercialisering. Dat is wel een goede ontwikkeling, en dat zien we terug aan het soort festivals waar we gevraagd worden, ook in Europa.
Jullie komen uit het undergroundcircuit van Boston, waar jullie veel op huisfeesten en in kelders hebben gespeeld. Is het dan niet vreemd om te spelen op een festivalpodium waar alles tot in de puntjes geregeld is en je ver van je publiek af staat?
We hebben echt supersuperveel gespeeld: iets van vierhonderd shows in de laatste twee jaar. Als band kunnen we festivals dus wel aan. In het begin is het zeker raar, maar met wat kunst- en vliegwerk went ook dat. Het zijn twee verschillende werelden, maar ze zijn prima te combineren. Er zit ook nog wel wat tussenin. Er worden ook leuke kleinschalige festivals georganiseerd, dat sluit dan wel weer aan bij de scene waar we veel in gespeeld hebben.
Kun je wat meer vertellen over die scene?
Er zijn heel veel studenten in Boston, en dus ook een heleboel jonge mensen die houden van bandjes en feesten. Dat zorgt voor een hoop huisfeestjes en bandavonden, zeker nu de concertzalen gesloten zijn. Ik kreeg ook een keer mailtjes van een undercoveragent die zich voordeed als punker. Zijn gebruikersnaam was Boston Punk Zombie, en hij vroeg in mails met belachelijk veel spelfouten waar de volgende illegale show zou zijn, want hij had weer zin om bier te pissen. Zolang de politie zo mijlenver achterloopt blijft de scene nog wel een tijdje bestaan, haha!
De ~punky~ avatar van een politieagent uit Boston, inclusief edgy tagline en nonchalant informerende mail.
Hopelijk! Ik zag dat jullie band vaak playlists samenstelt met een bepaald thema. Welk nummer moet er sowieso in de Speedy Ortiz-festivalplaylist, en waarom?
Hmm, ik denk iets van The Flaming Lips. Ik zag ze een keer op Bonnaroo Festival toen ik net paddo’s had genomen. Ik was kort daarvoor achttien geworden en ik zat misselijk op de grond. Ze maken van hun shows altijd complete theaterstukken met decors en acteurs. Tussen ieder nummer moest er een kwartier worden omgebouwd, dus het optreden van zes nummers duurde ook iets van drie uur in totaal. Tijdens het ombouwen ging ik slecht, maar met de muziek erbij was het heel trippy. Dat werkte heel goed. Het is sowieso wel een band die gemaakt lijkt voor festivals.
En je bandleden, wat zouden zij erin zetten?
(Ik krijg de drummer aan de lijn): Ik zag System Of A Down in hun hoogtijdagen een keer spelen, een dikke twaalf jaar geleden. Het hele veld was één grote pit, terwijl de zanger alleen maar op de grond lag en zong met een operastem. Dat was best surrealistisch. Dus er mag ook wel iets van System Of A Down in. Hebben jullie je bandnaam nou te danken aan een gekke designerdrug? Ik las zoiets. Nee, dat is een gerucht dat iemand de wereld in geholpen heeft. Hij had op een gegeven moment zelfs de wiki van onze band aangepast. Hij zei dat we onze band vernoemd hadden naar de designerdrug Speedy Ortiz, die heel Boston in zijn greep scheen te hebben. Daar is niks van waar, we zijn vernoemd naar een stripfiguur uit Love and Rockets.
Jullie worden veel vergeleken met ninetiesbandjes als Dinosaur Jr., en je zat in een vrouwelijke Pavementcoverband genaamd Babement. Word je niet moe van die ninetiesparallellen die de hele tijd getrokken worden?
Jawel. We hebben die vergelijkingen daarom ook uit onze bio gelaten. Als mensen ze willen maken, prima. We omschrijven de muziek zelf als iets dat neigt naar wanstaltige herrie, zonder de melodieuze kanten van de popmuziek te negeren. Je hoort dus een soort gepolijst lawaai.
Is het moeilijk om die balans goed te houden?
We luisteren allemaal naar muziek die dat hardere of dat melodieuze wel omvat, of juist combineert. Dingen als My Bloody Valentine, Sonic Youth of Hüsker Dü. Ik heb als muziekjournalist gewerkt en bij een zomerkamp voor kinderen als muziekdocente. We hebben allemaal in verschillende rockbandjes gezeten, en daarnaast zijn we allemaal pop-nerds. Ik kan ook prima naar Top 40-dingen als Destiny’s Child of Ciara luisteren. Je ontdekt langzaam wat wel en wat niet werkt wanneer je die twee uitersten wilt combineren.
Je bent die ninetiesvergelijkingen beu. Ik ga je band niet met ninetiesbands vergelijken, ik ga de nineties met 2014 vergelijken. Denk je dat je als moderne band in het voordeel bent nu je het internet kunt gebruiken om je muziek te promoten?
Niet per se. Het internet staat zo bomvol met bands die zichzelf suf promoten. Iedereen doet zijn best om de aandacht van luisteraars en de pers te krijgen, met gelijke toegang tot precies hetzelfde internet. Je moet volgens mij nu extra goed je best doen om boven het maaiveld uit te steken. Omdat we zoveel gespeeld hebben kunnen we ons onderscheiden. Je hebt van die bands als Cults, die doorgebroken zijn met een nummertje op MySpace. Ze kregen daarna een dikke deal, maar nu hoor je niks meer van ze, omdat ze live toch wel door de mand vallen. Maar voor het ontdekken van om nieuwe bands is internet weer te gek. Het voordeel ervaar ik toch vooral als luisteraar, niet zozeer als muzikant.
Zoals je merkt hebben wij doorgaans een hoge pet op van festivals en we hebben het idee dat jij ze ook wel kunt waarderen. Daarom geven we HIER de aankomende maanden elke dag tickets weg voor festivals in Nederland en ver daarbuiten. HIER dus!
Ook verschenen in onze nieuwe festivalguide:
Wat te doen bij poepangst op een festival
De definitieve moshpit-etiquette in 10 oerhollandse wijsheden
