Een paar brandende vragen voor de krankzinnige datingshow ‘Love is Blind’

In 1945, toen de televisie in Nederland nog niet eens officieel was geïntroduceerd, werd in Amerika al het programma Queen For a Day uitgezonden. Hierin moesten verschillende vrouwen vertellen wat hun allergrootste wens was – de een wilde een nieuwe koelkast, de ander wilde dat een chronisch ziek kind geholpen werd. De vrouw die het hardste applaus voor haar wens kreeg werd de koningin, en mocht haar wens in vervulling laten komen.

Je zou het kunnen opvatten als een van de eerste reality-programma’s. Sindsdien hebben we een hoop verschillende realityseries langs zien komen: van mensen die op een onbewoond eiland moeten overleven ( Expeditie Robinson), tot datingshows waarbij je elkaar naakt ontmoet ( Undress for Love) tot datingshows waarbij je elkaar naakt ontmoet op een onbewoond eiland ( Adam Zkt. Eva). Na een tijdje werd overal wel een realityserie van gemaakt, en leken we er wat op uitgekeken. Maar dat is blijkbaar niet helemaal het geval. Want de datingshow Love is Blind, die sinds februari te zien is op Netflix, is eigenlijk ieder denkbaar format in één serie gepropt.

In Love is Blind zitten vijftien mannen en vijftien vrouwen in twee verschillende huizen. Ze communiceren via elkaar vanuit afgesloten kamertjes – ze kunnen elkaar wel horen, maar niet zien. Dat zou op zichzelf al een reality-concept kunnen zijn, maar om het nog wat extra sjeu te geven moeten de deelnemers, zodra ze hebben gezegd dat ze elkaar wel zien zitten, het pand verlaten en elkaar ten huwelijk vragen. Daarna zien ze elkaar voor het eerst in levende lijve, gaan ze samenwonen en ontmoeten ze elkaars ouders. En dan, nog niet eens veertig dagen na het ja-woord, staat de bruiloft op het programma – tenzij ze elkaar voor die tijd al beu zijn geworden. Het is dus niet zomaar een datingshow, maar Love Island, Big Brother, The Bachelor, The Circle en Married at First Sight in één.

Dit alles roept natuurlijk een boel vragen op. Laten we de belangrijkste eens even doornemen.

Bij Love Island worden slechts een paar mensen al na een paar weken op elkaar verliefd. Bijna iedere deelnemer van Love is Blind beweert al na een paar dagen helemaal hoteldebotel te zijn. Na een week vertellen ze in tranen dat ze al hun hele leven op deze persoon hebben gewacht, en vragen ze iemand ten huwelijk die ze nog nooit hebben gezien. Het is best denkbaar dat je onder zulke omstandigheden een band met elkaar opbouwt – je hebt toch niet echt iets beters te doen. Maar trouwen?

“Je bent nu het allerbelangrijkste van mijn leven geworden,” zegt deelnemer Damian bloedserieus tegen iemand die hij vijf keer heeft horen praten en nog nooit heeft gezien. “Ik ben helemaal van jou. Ik hou van alles van je, Giannina.”

Een paar dagen later zitten ze naar elkaar te schreeuwen. Giannina zegt dat de seks “niet heel bijzonder” is en de vlinders in haar buik wel weer weg zijn gevlogen. Ze kennen elkaar nog niet eens een maand, maar hebben nu al de ruzies die je normaal gesproken pas krijgt als je vijf jaar samenwoont met iemand die je nauwelijks aandacht geeft, en eigenlijk vooral een beetje voor de buis hangt.

Ze drinken in de afgesloten hokjes, als ze elkaar leren kennen. Ze drinken als ze elkaar eindelijk eens ontmoeten. Ze drinken thuis, en terwijl ze elkaars ouders ontmoeten. Elke groepsbijeenkomst vindt plaats in een bar of een club, en er gaan maar weinig afleveringen voorbij zonder dat minstens één iemand amper rechtop kan blijven staan, met dubbele tong praat en zijn armen om zijn verloofde heen slaat, om er vervolgens achter te komen dat het toch niet eens zijn verloofde is.

Bij de meeste reality-shows worden grenzen gesteld aan alcoholgebruik: de deelnemers van Love Island mogen bijvoorbeeld maximaal twee glazen per dag. Hoeveel ze bij Love is Blind mogen drinken weet ik niet, maar zover je kunt zien zitten ze vaker wel dan niet te zuipen. Je gaat je afvragen of sommige deelnemers niet wakker worden met een gigantische kater, om zich vervolgens eindelijk te realiseren dat ze nu officieel getrouwd zijn met een gast die twee Casio-horloges tegelijk draagt.

Het concept achter Love is Blind gaat uit van een rotsvast vertrouwen in het huwelijk – meer nog dan in de liefde zelf. De deelnemers zeggen dat ze “eindelijk willen settelen” en zien een “goede echtgenoot” of een “vrouw die kinderen wil” vinden als het ultieme levensdoel. Het is niet voor niets zo dat je aan het eind van het programma geen geldprijs kunt winnen – de enige reden om door te gaan is dus puur dat je er misschien wel een leuk huwelijk aan overhoudt.

Wat dat betreft weet ik niet zo zeker of het concept ook gewerkt had als de deelnemers niet Amerikaans waren geweest. Om mee te doen aan Love is Blind moet je een grenzeloos vertrouwen hebben in het eind-goed-al-goed-sprookje/de kapitalistische droom, op een manier waarop eigenlijk alleen Amerikanen dat kunnen. Niemand van deze mensen ziet het programma als de grap die het is. Ze geloven dit gewoon echt.

Geen idee. In het programma kom je er niet echt achter. Alle deelnemers zien er sowieso vrij goed uit. En hoewel ze mensen ten huwelijk vragen die ze nog nooit hebben gezien, gaat dat pas echt door nadat ze écht tijd met elkaar hebben doorgebracht en elkaar in de ogen hebben gekeken. (Het ‘blinde’ gedeelte duurt eigenlijk maar twee afleveringen.)

Eigenlijk gaat het helemaal niet om de vraag of liefde echt blind is, maar meer of je echt verliefd kunt worden op iemand waarvan je alleen weet dat diegene “ook graag tijd doorbrengt met familie” en een abbo heeft op Netflix. Het is de reality-variant van uitgehuwelijkt worden, en ook meest fascinerende programma dat ik in maanden heb gezien.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.