Ik ben sekswerker en feminist, waarom is dat zo moeilijk te begrijpen?

De Brusselse Lola staat precies voor wat er binnen het feminisme fel wordt bediscussieerd. De meningen tussen de sekswerk abolitionisten en de pro-geëmancipeerde sekswerkers lopen sterk uiteen. Lola, die inmiddels acht maanden als escort werkzaam is, is een non-binaire theaterstudent. Wanneer ze klaar is met haar studies wil ze naast haar artistieke projecten het sekswerk voortzetten. Haar investering in haar werk in combinatie met haar bewustzijn van haar privileges, hebben ertoe geleid dat ze zich inzet voor andere sekswerkers die vaak in moeilijkere omstandigheden werken. Sekswerker en feminist; Lola legt uit hoe deze twee dingen prima samengaan.

"Ik ben Lola Red, @lola.redpute op Instagram, en ik ben 23 jaar. In januari 2020 zette ik mijn eerste stap binnen de seksindustrie. Ik werd benaderd door een bedrijf die op zoek was naar een camgirl, ik werd keihard opgelicht. Eigenlijk wist ik destijds nog helemaal niet wat het allemaal inhield.

Na die tegenslag ben ik me er beter in gaan verdiepen. Ik las veel, luisterde naar podcasts over het onderwerp en werd geconfronteerd met verschillende standpunten. Sekswerk bleef mijn aandacht trekken en ik kreeg zin om zelf aan de slag te gaan als escort. Samen met een vriendin van mij die fotograaf is, maakte ik wat foto’s die ik bij mijn advertentie op een Belgische sekswebsite plaatste. Het idee was dat ik afspraken van een uur ging uitproberen. Als het goed ging was ik door, zo niet, dan was het afgelopen. Maar het ging echt goed. Ik realiseerde me dat het werk mij gemakkelijk afging en me op vele niveaus goed deed. Ik ging dus door.

Voor ik verder ga, wil ik nog wel graag het volgende kwijt: ik ben wit, ik studeer, ik beschik over identiteitspapieren en naast mijn werk als escort ontvang ik nog andere inkomsten. Het is belangrijk om deze privileges te benadrukken omdat ze mij veel vrijheid geven in mijn werk. Dit is niet voor al mijn collega’s de realiteit. Sekswerkers hebben allerlei verschillende achtergronden. In tegenstelling tot wat mensen vaak denken is er geen stereotype profiel. Ieder verhaal is uniek en legitiem.

Wat ik zo fijn vind aan deze baan is de zelfbeschikking die het mij geeft. Ik bepaal zelf mijn rooster, mijn prijzen en mijn diensten. Ik kan alles afbakenen binnen mijn eigen kaders. Ik geniet van de relaties die ik met mijn klanten heb, ik heb gelukkig het voorrecht om die zorgvuldig te kunnen uitkiezen. Je hebt het seksuele aspect (wat overigens niet altijd het doel van elke ontmoeting is), maar ook de gewone gesprekken en het datingspel. Mensen verlangen naar mij en zijn blij om me te zien. Na afloop van een date vertrek ik graag met een propje contant geld in mijn hand en een gevoel van macht. Ik hou ervan om meer geld te hebben dan voorheen en daarvoor hoef ik niet eens 35 uur per week te werken. Ik heb meer controle en zeggenschap over mijn lichaam dan ooit. Sterker nog, het werk geeft me het gevoel dat ik het patriarchaat gebruik en er op mijn eigen manier een slaatje uit sla. Dat is orgastisch.

Momenteel zit ik in een open relatie. Mijn partner reageerde heel goed toen ik het hem vertelde. Hij merkte dat ik me al langer aangetrokken voelde tot het werk, dus toen ik hem eenmaal vertelde dat ik het wilde proberen, was hij nauwelijks verrast. Hij zag vanaf het begin hoe ik werd opgelicht door dat cambedrijf, en hielp me daarna met het verzamelen van informatie. Op een gegeven moment zei hij: “Ik denk dat je weet wat je doet en als je het leuk vindt, dan is dat prima”. Hij is de beste feministische escort-bondgenoot die ik ken. Het is zo waardevol om er elke dag weer vrijuit over te kunnen praten zonder dat ik hoef te liegen.

Wat mijn vrienden betreft, moet ik toegeven dat ik voorzichtig aftastte wie ik het zou vertellen en wanneer. Over het algemeen waren de reacties positief of neutraal, wat altijd beter is dan een stortvloed van ongegronde afkeuringen. Steeds wanneer ik er over begon, bracht het hele discussies en debatten op gang die mij in staat brachten om mijn gedachten hierover te verfijnen en de kwestie te destigmatiseren.

Er zijn twee soorten misvattingen over sekswerk; de duistere en de rooskleurige verbloemingen… Voor deze ene keer zal ik de rooskleurige en onrealistische vooroordelen citeren die ik het meest te horen krijg: “Hoeveel verdien je per maand? Iets van 5000?”,“ Ben je ooit verliefd geworden op een klant?”, “Voel je je als Pretty Woman?” of "Het moet vast mooi zijn om maar 3 a 4 uur per week te hoeven werken”.

Mijn familie daarentegen, zal ik het nooit vertellen. Ik weet zeker dat ze het niet zouden begrijpen, dat ze zich zorgen zullen maken en dat ze me zouden veroordelen. Ze weten niet eens dat ik non-binair ben, laat staan een sekswerker! Ik ben heel hecht met mijn familie en ik heb het gevoel dat dit onze relatie zou kunnen schaden. Het is gek om het stigma binnen mijn familie in stand te houden als ik me er van binnen juist zo goed over voel. Ik werk veilig en zoals ik zelf wil. Die dingen zijn voor veel mensen nog steeds ondenkbaar. Mensen denken direct aan dat minderjarige meisje dat door haar pooier wordt uitgebuit in een donker steegje ergens in een Europese hoofdstad. En ja, die meisjes bestaan ook en dat is ondraaglijk, we vechten voor die mensen. Maar ik besta ook en ik wil niet dat mijn beroep verdwijnt of in het criminele circuit belandt.

De manier waarop ik met vrienden over mijn werk praat, is tegenwoordig dezelfde als hoe ik over alle onderwerpen zou praten. Ik vertel hen over mijn afspraakjes zoals zij mij over hun werkdag vertellen. Gelukkig heb ik weinig intolerantie ervaren. Ze weten ook dat ze me altijd vragen mogen stellen. Ik wil openlijk kunnen praten over sekswerk, het onderwerp destigmatiseren en bespreekbaar maken op basis van de waarheid. Veel van ons doen pedagogisch werk; mijn collega’s houden bijvoorbeeld geweldige Instagramaccounts bij zoals @ecporg, @thesisterhood_international, @thefeministcleavage, om er maar een paar te noemen.

Voor velen gaan feminisme en sekswerk niet samen. De maatschappij ziet mij als een cisgender vrouw, dus patriarchaat, ik weet het. Ik ben blond en valide, ik heb privileges, dat weet ik. Seksuele intimidatie… dat ken ik wel. Ik ken ook seksistische handelingen en aanrandingen. Ik ken de conditionering van het lichaam van een vrouw, ik ken de beperkingen van vrouwzijn. De continue eis om een beetje begeerlijk te zijn maar niet te begeerlijk, een beetje sterk maar niet te sterk, een beetje betaald te worden maar niet te veel betaald, ik weet het. Al het geweld dat we altijd en overal krijgen te verduren, ik ken het. Voor mij zijn deze dingen niet anders.

Dus wat doet de sekswerker nou eigenlijk die voor dit soort werk kiest? Ze profiteert van haar eigen wenselijkheid en onderdrukking. Van al die rollen en verwachtingen die ze sinds haar geboorte heeft moeten slikken — min of meer bewust natuurlijk. Ze speelt het patriarchaatspelletje opzettelijk mee om haar zakken te vullen en zichzelf uit het systeem te bevrijden. Dat krijgt de sekswerker er voor terug in een land waar haar werk niet strafbaar is (in sommige landen, waaronder Frankrijk, is sekswerk op zich legaal, maar al het werk dat daarbij komt wordt bestraft: klanten, de organisatie die tussen sekswerkers en de promotie daarvan zit).

Maar er is ook de sekswerker die haar geboorteland heeft gelaten en haar diensten verkoopt terwijl ze wacht op de volgende stap — tenzij het werk bevalt. Er is de transhoer, de moederhoer, de vaderhoer, de manhoer, de straathoer, de online hoer… Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat sekswerk vele vormen aanneemt. Het beroep heeft door deze diversiteit een fundamenteel feministische dimensie, maar ook een antiracistische, een antikapitalische, een anti-transphobische en een queerdimensie. Waar staan we echt voor? We profiteren van wat ons onderdrukt, in dit geval het patriarchaat, om geld te verdienen en ons vertrouwen terug te winnen, soms zelfs om ons eigen leven terug te winnen.

Niet alle sekswerkers vinden zichzelf een feminist. Maar onze arbeidsomstandigheden, in combinatie met de manier waarop ons beroep volgens verschillende culturen doorheen de geschiedenis is ervaren, de repressie die ons altijd heeft achtervolgd en de verhalen en representatie van het beroep, hebben geresulteerd in een zeer grote strijd voor onze rechten als sekswerkers. Deze strijd, die natuurlijk grotendeels feministisch is, voeren we met trots en zullen we blijven doorzetten.

Als sekswerk en feminisme voor velen onverenigbaar zijn — hallo sekswerk-abolitionisten — dan laat dat zien dat de maatschappij nood heeft aan een meer pro-sekswerk en feministischere discours. Elke vorm van sekswerk moet gezien worden. Mensen die de leiding hebben moeten met ons aan tafel zitten en naar ons luisteren. We weten namelijk precies waar we mee bezig zijn, wat we doen en wat we nodig hebben. Het laatste wat we willen is een slachtofferrol toegekend krijgen, gekleineerd of uit de weg geruimd worden.

Ik zou graag willen eindigen met een citaat van het einde van mijn eerste manifest: ‘Omdat ik zowel het begeerlijke als het ongewenste belichaam. Fascinatie en afwijzing. Jaloezie en walging. Het is de plek waar alle vrouwen worstelen. Ik wil geen van beiden. Laat mij en mijn collega’s in vrede gaan. Je overhaaste oordelen, je ongehoorde geweld, we willen het niet meer, we hebben het nooit gewild. Moge uw dominante toespraken en handelingen branden’.”

Volg VICE België op Instagram.