Grimmige verhalen uit onveilige studentenhuizen

Huisbazen zijn verantwoordelijk voor het groot onderhoud van de woningen die ze verhuren. Dat betekent onder andere dat ze een functionerende cv-ketel moeten plaatsen, grote reparaties moeten uitvoeren en kakkerlakken en boktorren moeten verdelgen. Maar dat gebeurt lang niet altijd, zeker niet als het om huizen voor studenten en jonge mensen gaat – die lijken minder snel geneigd te klagen, omdat ze hun rechten niet goed kennen en vaak allang blij zijn dat ze ergens kunnen wonen. In een onderzoek dat vorig jaar uitgevoerd werd door Brandpunt+ en EenVandaag zei bijna de helft van de ondervraagden dat hun verhuurder weigert onderhoud uit te voeren. 29 procent van de huurders gaf aan dat er in hun woning geen reparaties worden uitgevoerd. 

Een nalatige verhuurder is niet alleen strontvervelend, het kan ronduit onveilige situaties opleveren: gevaarlijke trappen, ongezonde schimmellucht, brandgevaar of een verwaarloosde verwarmingsbron waaruit koolstofmonoxide ontsnapt. De regering is inmiddels al een tijdje bezig met het wetsvoorstel voor goed verhuurdersschap, wat het makkelijker moet maken om huisbazen die de kantjes er vanaf lopen aan te pakken. 

Ook al heb je het als huurder door de wooncrisis niet voor het uitkiezen, dat betekent niet dat je maar alles moet slikken. In sommige gevallen kan je bij de Huurcommissie een huurverlaging aanvragen zolang je huisbaas je in de ellende laat zitten. In sommige gemeenten (waaronder Rotterdam, Den Haag, Amsterdam en Eindhoven) kan je terecht bij een Huurteam, die je kunnen begeleiden bij het halen van je recht.

Wij spraken twee voormalige bewoners van horrorhuizen in Breda over hun ervaringen.

Via een vriend van haar vader kwam Mirte zo’n acht jaar geleden terecht bij een appartementje aan de Nieuwe Ginnekenstraat in Breda. Een mooie, luxe en sfeervolle straat, met voldoende horecagelegenheden en winkels om je nooit te hoeven vervelen. “Ik weet nog goed dat ik destijds enorm blij was dat ik iets had kunnen vinden. Ik kwam van een studentenkamer, dus een zelfstandige woning voelde als een geschenk uit de hemel.” De persoon van wie Mirte het appartement overnam vertelde dat er ooit lekkages waren geweest, maar die waren volgens zowel de huurder als verhuurder inmiddels verholpen. 

“Maar toen ik er net een paar maanden woonde, begon het toch flink te lekken. Het water droop langs de muren naar beneden,” vertelt Mirte. “De huisbaas heeft toen heel netjes gehandeld. De dakpannen werden recht gelegd en mijn systeemplafond werd vervangen.”

Maar het duurde niet lang of de volgende lekkages dienden zich aan. “Als het buiten ook maar een klein beetje waaide of regende, dan zat ik weer met een lekkage. Als ik dan de huisbaas belde, kwamen ze steeds weer de dakpannen recht leggen. Dat was volgens hem de grote boosdoener, maar naar mijn mening hielp het niets.”

Met de tijd werden de kleine gebreken steeds groter. “De kleine lekkages werden grote lekkages. Op een gegeven moment ging mijn vloer bol staan van het vocht. Daarnaast had ik ook lekkages in mijn slaapkamer. Soms werd ik gewoon wakker omdat er druppels op mijn hoofd vielen.” Toen er in februari 2022 een grote storm in Nederland woedde, ontstond er “een heus zwembad” in Mirtes appartement. “Het was echt niet normaal. Toen heb ik de huisbaas gebeld en die kwam met handdoeken aanzetten. Een lief gebaar, maar ik had er geen zak aan. Ook werden de dakpannen weer ‘ns een keer recht gelegd.”

Door de storm waren de plafondplaten in Mirte haar appartement behoorlijk vochtig geworden. “Ze waren op een gegeven moment zó nat, dat ze één voor één naar beneden kwamen zetten. Er vielen dus gewoon stukken plafond mijn woonkamer in. Het was echt zo’n enorme prut. Het heeft me uren gekost om die zooi op te ruimen,” zegt Mirte. “Al mijn meubels moesten aan de kant worden gezet, omdat het gewoon regende in mijn huis. Mijn huisbaas kwam pas langs nadat ik hem twee dagen had gestalkt. Om, je raadt het al, mijn dakpannen recht te leggen.”

Voor Mirte was de maat vol. “Ik heb toen geëist dat mijn huisbaas het dak zou repareren, want het begon inmiddels ook behoorlijk te tochten. Al mijn warme lucht verdween via de gaten in het plafond. Ik stookte me suf.” Die eis kreeg weinig respons: “De huisbaas kwam toen met het ene na het andere vage verhaal aanzetten. Zo zouden ze het hele dak gaan renoveren, maar was er nergens een steiger te verkrijgen, ze moesten nog op iemand wachten, het was te druk, blabla. Ik heb toen iedere week meermaals gebeld, maar er gebeurde niets.”

Toen Mirte een keer op haar bank tv zat te kijken viel er een stuk steen op de grond, vlak langs haar hoofd. “Ik schrok me rot. Niet alleen mijn plafond, maar ook alles wat daarboven zat, was langzaam aan het afbreken en viel zo mijn appartement in.”

Mirte heeft er spijt van dat ze niet eerder stappen heeft ondernomen tegen haar nalatige huisbaas. “Ik heb te lang geloofd dat de huisbaas met een oplossing zou komen. Hij heeft me echt aan het lijntje gehouden. Ik had eigenlijk gewoon mijn huur niet moeten betalen. Uiteindelijk heb ik namelijk zo’n acht maanden in de zooi gezeten.”

Door alle gebreken besloot Mirte samen met haar vriend op zoek te gaan naar een nieuwe woning. En dat is inmiddels gelukt. “Ik ben blij dat ik van mijn oude appartement af ben.”

Toen Milan voor de eerste keer in een studentenhuis aan de Boschstraat in Breda woonde, was het huis al behoorlijk verouderd en waren de leefomstandigheden niet optimaal. “Als iemand boven een stap zette, kon het hele huis het horen. Het leek wel alsof het van papier-maché was gemaakt.” Maar omdat Milan maar 260 euro voor zijn kamer hoefde te betalen, verwachtte hij er ook niet zoveel van. Hij had er een leuke tijd met zijn huisgenoten. Na een tijdje verhuisde hij weer, en woonde hij achtereenvolgens op verschillende plekken in Breda en Nijmegen. Dat laatste beviel hem niet zo. “Ik wilde echt heel graag weg uit Nijmegen, omdat ik daar niet op m’n plek zat. Gelukkig kwam er weer een kamer vrij in mijn oude studentenhuis.”

Maar toen hij in 2021 terugkeerde naar zijn oude studentenhuis, schrok hij. De staat van het huis was belabberd. “We hebben enorm veel last gehad van lekkages. Onder de trap liep regelmatig het water uit de muur. Ook hadden we last van muizen,” aldus Milan. 

Tijdens de winter van 2021 zat Milan samen met zijn huisgenoten letterlijk in de kou “In die winter ging onze cv-ketel stuk. En omdat onze ramen enkel glas hebben, werd het binnen enorm koud. In onze kamers was het op een gegeven moment 3 graden. Omdat de huisbaas niets deed, heb ik zelf contact moeten opnemen met de monteur. Die vertelde mij dat hij nog nooit zo’n gevaarlijke situatie had gezien: er was zich al vijf jaar lang stof aan het opbouwen boven de cv-ketel. Blijkbaar had de huisbaas geen contract afgesloten en daardoor werd de ketel nooit gecheckt.” 

Door alle lekkages in het studentenhuis, waren er een hoop muren behoorlijk vochtig geworden. “Op een gegeven moment heeft de huisbaas één muur tijdelijk verwijderd, om deze daarna weer terug te plaatsen. Dit was de muur in de kamer van een huisgenote van me. Door deze ‘ingreep’ zou het probleem verholpen moeten zijn. Maar toen mijn huisgenoot een paar weken later onder haar bed keek, groeide er gewoon een megagrote paddenstoel uit de muur. Echt bizar. Toen mijn huisgenoot dat aangaf bij de huisbaas, zei hij dat het haar eigen schuld was, omdat zij ‘vies’ was. Hij zou de schade zelfs op haar verzekering willen laten verhalen.”

Door alle gebreken en het gezeik met de huurbaas besloot Milan uiteindelijk om een nieuwe woonruimte te gaan zoeken. Hij koos ervoor om naar Spanje te gaan voor zijn studie. “Toen ik vertrok zei mijn huisbaas dat er geen nieuwe huurder in mijn kamer zou komen. Hij zou het huis ‘langzaamaan willen laten leeglopen’. Daarom verkocht ik al mijn spulletjes, of gaf ik deze weg. Mijn huisgenoten bleven nog wel in het huis wonen. Maar toen ik net weg was, belden mijn huisgenoten mij op: er stond een internationale student op de stoep, met een matras. Hij was de nieuwe huurder van mijn kamer. Wij wisten van niets.”

Inmiddels hebben ook Milans oud-huisgenoten het huis verlaten. “Ik hoorde dat er nu alleen nog maar internationale studenten in het huis zitten,” zegt Milan. “Ik denk dat de huisbaas dit bewust doet, omdat de internationale mensen nog minder weten van hun rechten. Daarnaast is het voor hen nog lastiger om een plekje te vinden, dus zullen ze eerder de bizarre wooncondities accepteren.”

*Uit vrees voor problemen met hun voormalige verhuurders willen Milan en Mirte alleen met hun voornaam in dit stuk. Achternamen zijn bekend bij de redactie.