Adrienne Raquels nieuwe fotoboek, ONYX, verkent het leven in een van Texas’ bekendste stripclubs. Ver verwijderd van het glanzende studiowerk dat Raquel normaal maakt, dwong het fotograferen in de club haar uit haar comfortzone door beelden te schieten die de neonverlichte intensiteit, dynamiek en escapisme van de club-ervaring uitstralen. Haar backstageportretten verankeren deze krachtige fantasiewereld in de werkelijkheid en geven het zusterschap en de individualiteit weer van de strippers die ze leerde kennen tijdens het project. We spraken met de in Houston geboren fotograaf over stripclubs, het buiten beeld laten van mannen, en het ontkrachten van vooroordelen.
VICE: Hoe belangrijk zijn stripclubs in Houston?
Adrienne Raquel: Stripcultuur is niet weg te denken uit het Amerikaanse Zuiden. Stripclubs zijn echt een ding in Houston. Mensen gaan meestal op een donderdag, vrijdag of zaterdag. Dan is de club het drukst en valt er geld uit het plafond. Je vindt er mannen, natuurlijk, maar ook veel vrouwen die de dansers komen supporten. Stripclubs hier zijn meer voor het feest na het feest; de club gaat meestal pas los na 2 uur ‘s nachts.
Videos by VICE
Hoe heb je Club ONYX uitgekozen?
Ik heb altijd een fascinatie gehad voor het concept van stripclubs, maar pas toen ik daadwerkelijk naar ONYX ging, werd het meer dan dat. Mijn tante ging in 2017 naar Houston om haar 50e verjaardag te vieren. Een van de plekken waar we naartoe gingen was ONYX, wat heel verrassend was. Het was nogal spontaan. Ik liep de club binnen met mijn moeder, mijn tante en een groep van haar vrienden. Ik was de jongste van het stel. We kregen een tafel, gedroegen ons netjes, bestelden wat flessen en wat eten. We waren er ongeveer vier of vijf uur.
Het was zo’n interessante ervaring, mijn moeder bleef maar zeggen, “Oh is ze in orde!? Is ze gevallen?” Ze zat in moederrol. Er rust uiteraard een taboe op stripclubs, maar daarnaast kan het een beetje schokkend zijn als je er een binnengaat. De sfeer is anders. De machtsdynamiek, de sexy kleding, de muziek, de energie. Je moet er zeker even aan wennen.
Op dat moment begon ik beter op de vrouwen bij ONYX te letten. Hoe ze zich door de club bewogen, hoe sexy en zelfverzekerd ze waren; hoe ze aandacht afdwongen en samenwerkten om hun geld te krijgen, of voor elkaar zorgden. Er was een dynamiek die ik waarnam buiten het kontschudden en het gooien met geld. Ik zei tegen mijn moeder: “Op een dag, als ik het gemaakt heb, wil ik terug naar ONYX en deze club documenteren.” En, weet je, jaren later kwam de kans.
Hoe was het om in de club te fotograferen?
Ik ben een studiofotograaf. Ik ben gewend om alles te kunnen beïnvloeden: licht, energie, sfeer, set design… In de stripclub krijg je gewoon wat je voor je hebt. Alle beelden die ik heb gefotografeerd zijn belicht met het licht in de club. Het dwong me daardoor echt om het moment vast te leggen.
Ik beschrijf mezelf graag als een muurbloempje, een extraverte introvert en een beetje timide. De club is helemaal geen timide omgeving, absoluut niet. Er was geen ruimte om verlegen te zijn. Als ik een foto van iemand wilde maken, moest ik ze vertellen wat ik deed, ze de overeenkomst laten tekenen, en uit mijn eigen comfortzone stappen. Sommige meisjes zeiden, “Wat wil je? Wie ben jij?” Snap je? Ze hadden geen tijd voor spelletjes. Ze waren aan het werk, waren bezig met geld verdienen.
Ik kwam elke avond als de club leeg was. De meisjes waren dan nog backstage in hun gewone kleren, aan het eten, appen, hun make-up aan het doen. Uiteindelijk loopt de club dan vol en is het een chaos backstage: mensen rennen naar binnen en naar buiten, namen worden naar het podium geroepen.
Sommige dames zijn opgewonden omdat ze lekker veel geld verdienen, sommige zijn boos omdat ze nog niets verdiend hebben terwijl ze er al uren zijn. Het is een interessante dynamiek.
Er is een duidelijke tweedeling in het boek, tussen de glorieuze onstage foto’s en de portretten die backstage zijn gemaakt.
Het werk is nogal verdeeld in twee categorieën – je hebt de podiummomenten die heel energiek zijn, die de super sexy vibe en het geld laten zien. En dan heb je de meer intieme momenten. Ik wilde echt het contrast tussen die twee laten zien.
Als mensen aan stripclubs denken, denken ze aan machtige vrouwen, geld, naaktheid, seksualiteit, mannen, macht, vrouwen die geobjectiveerd worden. De realiteit is dat dit gewone meisjes en artiesten zijn, in hun eigen recht. Ze proberen ervoor te zorgen dat ze er mooi uitzien, ze praten over relatieproblemen, levensproblemen. Ze hebben misschien geen zin om te werken, ze voelen zich misschien down. Of misschien zijn ze opgewonden. Ik wilde het contrast tussen die momenten vastleggen. Ik denk dat de meer intieme backstage-foto’s de fantasie over dit wereldje temperen. Dat maakt het echt.
Heb je bewust besloten om mannen uit de foto’s weg te laten?
Geen mannen fotograferen voor ONYX was een heel bewuste keuze. Ik denk dat wat mijn werk in de loop der jaren echt populair heeft gemaakt, is dat ik een zwarte vrouw ben en zwarte vrouwen fotografeer met mijn eigen vrouwelijke blik. Ik fotografeer vrouwen op een manier die ons in een heel mooi licht zet. Onze kracht, onze sensualiteit, onze zachtheid en onze vorstelijkheid.
Bij dit project wilde ik geen mannen betrekken. ONYX draait volledig om de dames. Ik wilde me op hen richten, hun zusterschap, het niveau van vriendschap binnen de club. Het is een manier om strippen en sekswerk te destigmatiseren.
Ik denk dat als ik er mannen bij had betrokken, het werk volledig zou zijn veranderd en ik denk niet dat het project dan zo impactvol zou zijn. Dan zou het zoiets zijn geweest van “Oh, foto’s van een stripclub”, zoals een rechttoe rechtaan reportage. Het zou afbreuk doen aan de vrouwen, en ik wilde nog steeds dat dit gecureerd zou voelen, zeer opzettelijk. Ik wil dat dit werk een boodschap doorgeeft.
Wat was het verhaal, of cliché, dat je met het werk wilde ontkrachten?Teruggaand naar die keer dat ik voor het eerst in ONYX kwam, herinner ik me dat ik de lichaamstaal van de vrienden van mijn tante aan het observeren was. Ik herinner me dat ik naar hun ogen keek en het oordeel en ongemak zag. Het was voor hen de eerste keer dat ze zoiets meemaakten. Dit veranderde allemaal in de loop van de avond.
Soms als mensen het woord “stripper” horen denken ze, “Oh, je trekt je kleren uit voor geld. Je bent laag bij de grond of alleen maar bezig met geld. Je hebt geen eigenwaarde of zelfrespect, je bent gebroken…” Maar sommige van deze dames doen het omdat ze de aandacht echt leuk vinden. Of ze doen het omdat het hen heeft geholpen hun zelfvertrouwen op te bouwen. Het is gewoon echt interessant hoe sommige van de meisjes al deze aannames uitdagen.
Tien tot vijftien jaar geleden zou mijn antwoord anders zijn, maar sekswerk is echt een ding geworden. Er zijn shows als P-Valley, films als Zola, Hustlers. Ik heb het gevoel dat stripper zijn nu bijna cool is, in zekere zin. Tijdens het project kwam ik het dichtst bij acht of negen van de vrouwen, waar ik me toen mee bezig hield. Dit zijn gewoon alledaagse meisjes. Ze hebben dromen, angsten, zorgen. Het zijn echt veelzijdige vrouwen.
Toen ONYX werd tentoongesteld op Fotografiska, kreeg ik veel berichten van mensen die de show zagen. Mensen vertelden me dat ze hun moeder of oma meenamen, en dat ze “het zo mooi vonden!” Mensen bedankten me voor het project, maar ook voor het veranderen van de mening van hun familie. Ik hoop echt dat voor mensen die wat voor problemen dan ook hebben met strippen of sekswerk, er door deze beelden anders over gaan denken.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.
