Hoelang duurt het voordat mensen door hebben dat je dood bent?

Als ik ‘s avonds in bed lig, vraag ik me weleens af hoelang het duurt voordat mensen door hebben dat ik dood ben. Als ik vanavond zou sterven in mijn bed, hoelang duurt het dan voordat mijn lijk gevonden wordt? Ik weet niet echt waarom ik hier over nadenk, maar ik ben denk ik niet de enige. Misschien ben ik onzeker dat niemand om mij geeft en dat letterlijk iedereen zonder met z’n ogen te knipperen zijn leven vervolgt, of misschien ben ik gewoon heel benieuwd wie mijn lijk het eerst zou vinden. En zou er iemand moeten kotsen van mijn rottende lichaam? Wat je allemaal wel niet wakker kan houden ‘s nachts…

Voor de goed orde: dit is een rationele gedachte. Volgens het GGD onderzoek ‘Woninglijken in de G4’ blijven personen in Amsterdam vaker een tijdlang onopgemerkt dood in hun woning liggen dan in de omringende gemeenten. Daarnaast zijn woninglijken (mensen die dood in hun huis worden gevonden) drie keer vaker mannen dan vrouwen. Sommige van die lijken waren studenten. Die lagen dan dood in hun kamer, niemand die ze miste. En laat ik nou net een studerende man zijn die op kamers in Amsterdam woont. Ik behoor verdomme tot de risicogroep.

Twee jaar geleden werd er in de Jan Porcellisstraat in Rotterdam het lichaam gevonden van een vrouw die al tien jaar lang dood in haar woning lag. Niemand die het doorhad. Net zoals bij veel oude mensen, werden rekeningen netjes automatisch betaald. Ze werd uiteindelijk pas gevonden toen een paar bouwvakkers de politie belden nadat ze bij haar hadden aangebeld en geen reactie kregen. Vijf jaar daarvoor werd er in een appartement in Zagreb het lichaam gevonden van een vrouw die al 42 jaar dood in haar stoel voor de televisie zat. Hoewel dit flinke uitschieters zijn, komt het probleem regelmatig voor.

Stel dus dat ik vannacht in mijn slaap sterf. Het internet had gelijk: mijn lichtelijk ontstoken tandvlees bleek toch een hele acute en dodelijk vorm van kanker te zijn. De jeuk aan mijn ballen is een exotische tumor die mijn leven opeist. Een kolonie muizen krabt mijn keel door. Je begrijpt mijn punt: ik ga dood. Hoelang zou het duren voordat ik gevonden word?

Om te beginnen: ik woon alleen, op een eigen verdieping. Ik heb huisgenoten waarmee ik een badkamer deel, maar verder zie ik ze best weinig. Ik kom ze alleen tegen bij de voordeur en de badkamer, ze zullen niet zo gauw ongerust worden als ze mij lange tijd niet zien. Normaal staat mijn deur open, maar omdat ik vannacht in mijn slaap ga sterven, is ‘ie dicht. Daarnaast ben ik single en wordt er dus niemand wakker naast een lijk. Graag gedaan, vrouwen.

Oké, het is ochtend en niemand heeft door dat ik dood bent. Dat klinkt vrij triest en dat is het misschien ook wel een beetje.

Uit persoonlijke ervaring weet ik dat mijn redacteur het pas rond half elf doorheeft dat iemand er niet is. Daarnaast ben ik technisch gezien freelancer en kan ik in principe wegblijven en niks inleveren. Ik krijg dan geen geld en dat is kut, maar ja, ik ben dood, dus dat is kutter. Hoewel ik erg fijne collega’s heb, weet ik zeker dat niemand het in zijn hoofd zal halen langs mijn huis te komen om te checken of ik nog wel leef.

Met mijn vrienden en familie voer ik niet aan één stuk door whatsappgesprekken. De meesten spreek ik godzijdank niet elke dag en zullen dan ook niet raar opkijken als ik dat patroon standvastig voortzet. Ik vroeg laatst aan mijn vader en aan een goede vriend van me hoelang het ongeveer zou duren voordat ze het vermoeden krijgen dat er iets aan de hand is. Hun antwoord was bijna hetzelfde: we kunnen makkelijk een maand niet praten zonder dat de alarmbellen gaan rinkelen. Mocht ik nou herhaaldelijk niet reageren of opnemen, zou mijn vader na een maximaal een week wel een keer actie ondernemen, maar mijn vriend zou het niet in zijn hoofd halen om mijn deur in trappen en ook mijn eigen moeder zal geen wenkbrauw optrekken als ik een paar weken niet bel.

Stel je voor dat je per ongeluk SBS6, Astro TV of De Wereld Draait Door aan het kijken bent en dan dood gaat. Dan kun je drie jaar lang niet zappen. Dat is pas de hel.

Er kunnen dus makkelijk een paar weken verstrijken voordat mijn omgeving doorheeft dat ik dood ben. Dit klinkt vrij eenzaam en triest als ik het zo uitschrijf. Maar hé, dit zijn sociale factoren, hoe zit het met de wetenschap? Waarschijnlijk moet ik het van de stank van mijn rottende lichaam hebben, als ik gevonden wil worden.

“Ik denk dat je het van de sociale factoren moet hebben als je snel gevonden wil worden,” vertelt een forensisch arts mij via de telefoon, die graag haar expertise aan mijn overpeinzingen uitleent, maar verder toch liever anoniem blijft. “De stank valt in het begin nog wel mee. Een lijk begint grofweg na 48 uur te ontbinden en dan begint het een lucht af te geven. Het gaat pas echt stinken als er na een paar dagen vochtblaren zijn ontstaan die dan knappen. Soms worden mensen inderdaad gevonden vanwege de stank, of omdat het vocht van het lijk voor lekkage zorgt, maar de meeste mensen worden gevonden omdat er maden onder de deur door kruipen.”

Ze legt me uit dat er veel factoren meespelen in hoe snel een lijk begint te ontbinden. Warmte is belangrijke factor. Hoe warmer je lichaam en de omgeving, hoe sneller je ontbindt. Hierdoor ga je eerder stinken en verschijnen de maden in rap tempo. Dus als je graag snel dood gevonden wil worden, moet je snel ontbinden.

“Staat de verwarming aan? Slaap je met kleren aan? Heb je koorts? Ga je dood in de zomer of de winter? In de zomer zorgt de warmte ervoor dat je lichaam sneller gaat ontbinden,” zegt de forensisch arts. “Antibiotica werkt juist remmend, omdat het bacteriën zijn die de ontbinding in gang zetten.” Daarnaast blijk je van coke snuiven en andere verdovende middelen ook goed warm te worden.

“Of je raam openstaat is ook een belangrijke factor. De lijkenlucht trekt vliegen aan die eitjes leggen in je lichaamsholtes,” vervolgt ze. “Na één of twee weken, afhankelijk van de temperatuur, of je raam openstaat en of je open wonden hebt, kruipen de maden onder je deur door om ergens te gaan ontpoppen. Dat is vaak het moment waardoor anderen mensen merken dat er iets mis is.” Vliegen kunnen blijkbaar een lijk op een indrukwekkende afstand van 7 kilometer ruiken, dus alles met vleugeltjes en vliegengezichtjes binnen deze radius komt mijn kant op als ik sterf.

Alle Amsterdamse vliegen komen bij mijn lijk op bezoek.

Ik zal dus waarschijnlijk na één of twee weken worden gevonden door mijn huisgenoten. Ik heb geen koorts, slaap met de verwarming uit en heb mijn ramen dicht. Na een paar dagen zou mijn lichaam een beetje gaan stinken, maar voor mijn deur staat een prullenbak vol in de zon, dus dat zou de stank nog wel een paar dagen kunnen verhullen. Omdat mijn ramen dichtzitten kan het iets langer duren voordat de vliegen hun eitjes in me leggen, maar ze kunnen makkelijk onder mijn deur door. Tegen de tijd dat de geur van mijn lijkvocht niet meer te verhullen is, zullen de maden onder mijn deur door kruipen.

Dat is het moment waarop mijn huisgenoot van een verdieping lager naar boven loopt om te kijken waar deze stank en maden vandaan komen. Hij doet mijn deur open, die waarschijnlijk niet op slot is, en zal daar in het donker mijn rottende, aangevreten lichaam aantreffen. Ja, hij gaat zeker kotsen. Sorry Thijs! Mijn ouders en 112 worden gebeld. Een paar dagen later weten mijn vrienden, collega’s en studiegenoten dat ik dood ben. RIP Joost Mollen.

Afgezien van het feit dat ik dan dus dood ben, weet ik daarnaast niet of ik zo blij ben met deze afloop. Ik koester namelijk een onbeschrijfelijke haat jegens maden. Toen ik een jaar of tien was, werd mijn konijn door maden van binnenuit levend opgegeten. Je lievelingshuisdier zien trillen en piepen van de pijn omdat maden haar van binnenuit opeten: dat verneukt de psyche van een kind wel een beetje. Je gaat er in ieder geval maden door haten. Dit is grotendeels de reden waarom ik niet begraven wil worden. Over mijn morsdooie lijk dat die kutbeesten mijn lichaam inkomen. Dat moet ik zien te voorkomen.

Ik moet ervoor zorgen dat ik die dienst inschakel –die voor je blijft tweeten nadat je dood bent: “Volgens mij ben ik dood. Vind mij. #snel”. Ik moet een leuk persoon ontmoeten en gaan samenwonen. Ik moet een hartslagmeter dragen en de deur altijd op een kiertje laten staan als ik slaap. Ik moet van de verdovende middelen afblijven en mijn ouders vaker bellen. Ik moet mezelf volproppen met antibiotica en dagelijks met mijn vrienden praten.

Als ik een socialer en degelijker mens zou zijn, zou ik waarschijnlijk ook wat sneller gevonden worden. Als je wil weten wat voor persoon je bent, wacht dan tot na je overlijden. Blijkbaar zegt de tijd die verstrijkt voordat je lijk wordt gevonden, behoorlijk veel over de manier waarop je hebt geleefd.