Begin november veronderstelde ik dat 2014 allesbehalve lekker bezig was om van 2014 een memorabel muziekjaar te maken. Ik somde dingen op die in mijn ogen beter konden, maar vergat tegelijkertijd ook een paar dingen. Zo duren muziekjaren eigenlijk maar tot 1 december, en was het dus veel te kort dag om nog heel veel postitiefs van het jaar te verwachten. December is namelijk een tamelijk saai vacuüm van lijstjes, waarin iedereen die dan nog een album uitbrengt ofwel gek ofwel D’Angelo is. Ik ga trouwens helemaal gek met control + b op alle artiesten die iets vets hebben gedaan in 2014, alsof ik redacteur van de Privé ben. Als je je afvraagt waar Typhoon, Caribou, BANKS, ScHoolboy Q, Aphex Twin, Swans, Sun Kil Moon en The War On Drugs zijn: ik ga het vooral hebben over artiesten die ik écht vet en dus noemenswaardig vind. Ze zullen verder niet aan bod komen.
Sorry dat ik 2014 saai noemde. Ik heb beseft dat 2014 toch best vet was. Bovendien is 2014 geen persoon maar een jaar en kan 2014 zich helemaal niet verweren, of mij van repliek dienen. Waarom ik het toch deed? Zie het als een kind dat aan het begin van december al bijna op een grote, drijvende traditie richting het Iberisch schiereiland zat, maar uiteindelijk met kerst toch een Playstation 4 cadeau kreeg.
Er gebeurden namelijk een heleboel vette dingen in 2014. Hier komen ze in een aaneenschakeling van dopeheid. We moeten ergens beginnen. Mijn gevoel zegt Young Thug, en als je gevoel Young Thug zegt moet je daar gehoor aan geven. Als je Birdmans lifestyle erop naslaat nadat hij Young Thug tekende, begrijp je wat ik bedoel.
Waarom 2014 wél een geslaagd muziekjaar was
