Het is niet direct een antipathie. Zo heb ik ook niks met sportvissen, maar mensen moeten vooral zelf weten waar ze hun tijd en liefde mee vergooien. Toch zag ik de afgelopen jaren tot mijn verbazing opeens hele volksstammen emotionele dingen over Formule 1 zeggen, vooral op Twitter. De reden is even logisch als voorspelbaar: ‘wij’ zijn er goed in. Max Verstappen rijdt record na record bij elkaar en dan steekt onvermijdelijk het fenomeen successupporterschap de kop op.
Nu is ook daar niks verkeerds aan. Ajax had zonder dit principe nooit het stadion vol gekregen als niet de halve provincie, overmand door de wil om bij een winnaar te horen, Ajacied besloot te worden. Toch moet ik zeggen dat ik gaandeweg steeds meer problemen met Max Verstappen heb gekregen. Ik zal kort proberen uit te leggen waarom, en hoe zijn karakter daar uiteindelijk de doorslag in gaf.
Videos by VICE
Max kan heel goed rijden. Hij is, vindt vriend en vijand, een supertalent. Dat is fijn, en ik geloof ook dat er echte schoonheid zit in het goed kunnen sturen. Na zijn eerste seizoen voor Red Bull in de Formule 1 werd hij, waarschijnlijk vrij terecht, Sportman van het Jaar.
Max heeft dankzij zijn talent een spot bij een van de topteams gekregen, wat fijn voor hem is. Daardoor kan hij lekker hard racen, en valt het niet zo op dat hij een ongelooflijk slechte verliezer is. Want, dat weet na dit weekend echt iedereen, Max vindt niets zo erg als verliezen. Dit interview, vlak nadat hij van de derde naar de vierde plek werd gezet, is daarvan het meest recente voorbeeld:
Nadat de interviewer vaststelt dat dit een “belachelijke beslissing” is (rip Formule 1-‘journalistiek’ bij Ziggo) begint Max te vertellen. Het komt volgens hem door “de mongool van een steward die altijd mij wel daar een penalty voor wil geven, dat was ook al vorig jaar zo.” De Ziggo-journalist blijft in zijn rol als hij zegt dat het “diezelfde eikel als in Mexico” was. “Ja, mongool,” antwoordt Max, waarbij niet alleen zijn wat armoedige vocabulaire opvalt, maar vooral een vorm van slecht verliezen waarbij zelfs José Mourinho verbleekt.
Echt, ik begrijp dat wat Max doet heel knap is. En juist in deze race toonde Max met zijn imposante inhaalrace langs, laten we eerlijk zijn, net wat mindere wagens, precies waarom hij een supertalent is. Max is wat een sport nodig heeft. Een jonge gast die de saaie status quo doorbreekt en met bravoure en echt, jaloersmakend talent. Daarnaast: er zijn al genoeg saaie sporters.
Max is boos als zijn auto weer eens kapot gaat. Max is boos als zijn team tactisch niet voor hem, maar voor zijn teamgenoot gaat. Max is boos als iemand suggereert dat hij net iets te wild rijdt. Max is boos als hij een plek wordt teruggezet. Allemaal begrijpelijk, en ergens ook best verfrissend. Maar ik vind het irritant. Google voor de grap eens op ‘Max Verstappen boos’, en bedenk dan dat het misschien naast verfrissend, ook best sneu is.
We houden van sporters die hun moeder nog verkopen om te winnen. Marco Materazzi: held. Willem van Hanegem: alleen daarom al gaver dan Cruijff. Diego Armando Maradona: zelfs God was op zijn hand. Hoe komt het dan dat Max Verstappen voortdurend overkomt als een verwend kind? Zo’n gastje die alles in z’n schoot geworpen kreeg? Talent. Maar ook een papa die al van jongs af aan ruim investeerde in een sport die voor veel kinderen te duur is.
Is dat voortdurend gescheld na een tegenslag, dat intens onbegrip voor een beslissing die niet in zijn voordeel uitpakt, misschien ook een illustratie van een door en door verwend mannetje? Is een negatieve beslissing direct kwalificeren als een kwaadaardig complot de belichaming van geprivilegieerde verongelijktheid? Misschien. Misschien ook niet. Toch zijn het dit soort momenten dat ik Max Verstappen een verwend, vervelend mannetje blijf vinden.
Maar er is, uiteraard, hoop. Toen ik zo oud was als Max was mijn grootste sportieve prestatie een zeer toevallige hattrick bij FC Meppel C4. En als eeuwige verliezer is het misschien ook niet voor te stellen hoe het is om een echte winnaar te zijn.
Misschien ligt daar ook wel de sleutel. Max is de zoon van Jos, een coureur die in zijn carrière zo vaak roemloos in een grindbak eindigde, dat hij zijn zoon misschien wat kennis kan bijbrengen over de kunst van het waardig verliezen. Al is dat van de vader die in het verlies van zijn zoon een goor complot ziet, misschien net wat te hoog gegrepen.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
