Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.
In december 2017 beroofde August Ames zichzelf op 23-jarige leeftijd van het leven. Het was slechts 48 uur nadat ze hevig bekritiseerd werd vanwege een problematische tweet. In de maanden die volgden zeiden veel mensen uit haar nabije kring dat haar dood vooral het gevolg was van de stroom haatberichten die ze op zich afgevuurd kreeg. Het verhaal werd opgemerkt door journalist Jon Ronson, die de omstandigheden rond haar dood onderzocht voor zijn nieuwste podcast The Last Days of August.
Videos by VICE
Ames – haar echte naam is Mercedes Grabowski – werd geboren in Antigonish, een plaats in de Canadese provincie Nova Scotia. Ze had een tumultueuze jeugd; doordat haar ouders al vroeg van elkaar scheidden was er veel spanning in de familie. Toen ze haar vader vertelde dat een ander mannelijk familielid haar had misbruikt, beschuldigde haar vader haar ervan dat ze loog. Ames werd naar een pleeggezin gestuurd, en werd later als bipolair gediagnosticeerd. Ook belandde ze in depressies.
Op haar negentiende deed Ames een poging om te ontsnappen aan de problemen van haar jeugd, en zocht ze haar geluk in de porno-industrie. Een paar weken nadat ze zichzelf had aangemeld, vloog ze voor haar eerste klus naar Californië.
In de vier jaar hierna zou August Ames in meer dan 270 pornofilms spelen, met grote bedrijven werken en genomineerd voor worden meerdere awards, waaronder die voor vrouwelijke porno-actrice van het jaar. Alleen al op Pornhub zijn haar video’s ruim 460 miljoen keer bekeken.
Maar eind 2017 nam haar carrière een andere wending. Ze weigerde een shoot te doen met een mannelijke porno-acteur omdat hij eerder ook al aan een gay-video had meegedaan. Toen ze dit postte op Twitter werd ze bedolven onder de kritiek. Ze werd homofoob en bekrompen genoemd en één Twitteraar zei dat ze een vergiftigde pil in moest nemen. Ames verdedigde zichzelf door te zeggen dat zij nu eenmaal zelf moest kunnen besluiten met wie ze wel en geen seks had, maar dat maakte het alleen maar erger.
Twee dagen na haar post was Ames overleden. Haar laatste tweet luidde: “Fuck y’all.”
In zijn bestseller So You’ve Been Publicly Shamed, onderzocht Jon Ronson wat het met mensen kan doen als ze het slachtoffer worden van cyberpesten en de onderbuikgevoelens die daaraan ten grondslag liggen. In het boek bespreekt hij onder andere het verhaal van Justine Sacco, die in 2013 wereldwijd trending werd op Twitter nadat ze een racistische grap had getweet – en dat terwijl ze slechts 170 volgers had. Sacco raakte haar baan kwijt en haar account werd gebombardeerd met duizenden nare berichten, waaronder dreigingen met geweld en verkrachting. Ronson volgde Sacco na dit incident en erkende weliswaar hoe problematisch haar tweet was, maar stelde ook grotere vragen: had ze daarvoor daadwerkelijk zo massaal afgebrand moeten worden, en wat doet zoiets met je mentale welzijn?
Ronson werd benaderd door Kevin Moore, de echtgenoot van Ames – een producent die twintig jaar ouder was dan zij en die had leren kennen toen ze net in de industrie begon. Moore vroeg Ronson in de online bedreigingen te duiken, die volgens hem de reden waren voor de zelfmoord van zijn vrouw. In eerste instantie beschouwde Ronson het als een weliswaar heftig, maar wel het zoveelste verhaal over de impact van online shaming. Maar nadat hij zich meer in de zaak verdiept had, besefte hij al snel dat er meer achter zat. Mensen in de porno-industrie vertrouwden Moore niet. Sommigen speculeerden zelfs dat hij zijn eigen vrouw had vermoord. En ongeveer zes weken voor haar dood filmde Ames een scène waarin haar Russische tegenspeler opvallend gewelddadig was, waardoor er ongewilde herinneringen aan het verleden naar boven kwamen.
Hoewel de situatie alle ingrediënten in zich heeft voor een podcast van Serial-achtige proporties, zegt Ronson in een gesprek met VICE dat het niet zijn intentie was om van The Last Days of August een moordmysterie te maken. De podcast schetst een beeld van de worstelingen waar sekswerkers elke dag mee te maken krijgen. Het laat de hun menselijke kant zien, die door het grote publiek nog vaak wordt genegeerd.
“Toen ik bezig was met The Butterfly Effect [Ronsons podcast waarin hij onderzoekt hoe de opkomst van gratis porno de industrie heeft veranderd] vroeg ik iemand of ze de namen kon noemen van de porno-acteurs waar ze naar keek. Ze had geen flauw idee. Vervolgens vergeleek ze de situatie met jagen op een hert. Ronson legt uit: “Als je een hert neerschiet, geef je dat dier ook geen naam, omdat je het anders niet kunt eten.” Het verhaal van Ames doet hem hieraan denken. “Waarom voelen mensen zich alleen op hun gemak als porno-acteurs achter een scherm blijven? En wat doet dat met de acteurs zelf?”
In The Last Days of August benadrukt Ronson dat er mensen in de porno-industrie werken die geen psychische problemen hebben en hun werk leuk vinden. Ze houden van de aandacht en het geld dat ze verdienen. Maar in 2018 zag de industrie een patroon van opvallend veel overdoses en zelfdodingen, wat wees op meer mensen met verslavingen en problemen met geestelijke gezondheid. Doordat sekswerkers gestigmatiseerd worden raken ze verder vervreemd en wordt het lastiger voor ze om hulp te zoeken. Hoewel we er allemaal niet zo moeilijk over doen om porno te kijken, is het een stuk meer gevraagd om stil te staan bij de levens van de mensen die erin spelen.
De gevolgen hiervan kunnen dodelijk zijn, zegt Ronson. Hij hoopt dat hij met zijn werk kan bijdragen aan het veranderen van de situatie. “Mensen willen over het algemeen niet stilstaan bij hun eigen gewoonten. En ondertussen veroordelen ze mensen binnen de industrie heel makkelijk,” zegt hij. “Porno speelt een grote rol in het leven van mensen, en het feit dat mensen zich er ongemakkelijk bij voelen maakt het alleen nog maar belangrijker om zulke verhalen te vertellen.”
The Last Days of August geeft geen definitief antwoord op de vraag waarom Ames zichzelf van het leven beroofde. In de zeven afleveringen gaat het vooral over de verschillende manieren waarop ze verkeerd behandeld werd door haar collega’s, haar geliefden en de industrie in het algemeen. De tragedie van het verhaal is niet alleen dat ze er niet meer is, maar ook hoe wanhopig ze was om te ontsnappen uit deze situatie, en hoe graag ze het goed wilde doen bij mensen die haar uiteindelijk lieten vallen. Vanuit deze extreme achtergrond wordt een menselijk verhaal verteld over iemand die een beter leven voor zichzelf probeert te creëren, maar wat niet lukt. Tussen alle podcasts die vooral het sensationele van misdaad belichten, is dit een welkome – en ontnuchterende – uitzondering.
Denk jij aan zelfdoding? Of ken jij iemand die aan zelfdoding denkt? Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 0900-0113.
