Iedereen houdt van een ontroerend verhaal met een goede afloop. Het verhaal van de schilder Metro die zijn leven redde met kunst, is er ook zo eentje. Metro schildert kleurrijke, abstract-expressionistische schilderijtjes die hij verkoopt. Met het geld dat hij hiermee verdient, werd zijn knie-operatie betaald. Het was dat of afgeknald worden, want Metro is namelijk een paard. Een schilderend paard.
Zijn baasje, Ron, wist dat het niet goed ging met Metro. Hij wou nog wat tijd doorbrengen met Metro en hem zijn nakende dood — ook al is het maar voor even — laten vergeten. Samen begonnen ze te schilderen. “Zijn stroken vibreren op het canvas,” vertelde Ron aan de BBC. “Metro heeft een zeer extravagante persoonlijkheid en er is iets aan schilderen dat hij heel erg leuk vindt.”
Videos by VICE
Dit verhaal klinkt zoet, maar toch ruikt het een beetje naar paardenstront. Ten eerste hebben paarden een blinde vlek ter hoogte van hun voorhoofd. Metro ziet dus zelf niet wat hij schildert. Daarbij zijn paarden ook deels kleurenblind. Ze zien namelijk geen verschil tussen groen en rood. Wel kunnen ze blauw en geel van elkaar onderscheiden. Jij zag dus misschien een ode aan het Sublieme of de aankondiging van het post-humanistische tijdperk in Dream Catcher, maar voor Metro zijn de Pollockiaanse werken waarschijnlijk een monochrome brei.
Dit is hoogstwaarschijnlijk wat Metro ziet als hij kunst maakt
Wij mensen kunnen er dus niet over oordelen, want wij zijn bevooroordeeld met een volledig kleurenpalet. Wie dat wel kan? Hun kleurenblinde viervoetige vriend, de hond. Jeweetwel: het dier dat niet geslacht wordt zodra het minder goed kan wandelen, maar wieltjes en een eigen youtubekanaal krijgt. Daarom lieten we, samen met dogsitter Marcel, enkele honden tijdens hun uitlaatsessie hun ongezouten, staalharde mening uiten over de kunst van Metro.
Dido, de fijnproever
Dido maakt een sterk statement door letterlijk haar poten te vegen aan Blue Doves. Dido is de soort hond die je toeblaft dat de meeste hondenbrokjes boordevol genetisch gemodificeerde stoffen en schadelijke chemicaliën zitten. Bovendien eet ze enkel groene brokjes. Ze wil haar drollen alleen in poepzakjes van gerecycled plastic. En dat een paard een duif gaat schilderen, is je reinste cultural appropriation, ware het niet dat er nauwelijks een duif te herkennen is in Blue Doves.
Jeti, de meeloper
Jeti en Dido zaten samen op puppycursus. Alhoewel ze goede vrienden waren, was Dido altijd beter: ze had altijd als eerste de stok, kreeg altijd de meeste aaitjes op haar buik en had op het einde van de dag aanzienlijk meer hondenkoekjes verzameld. Maar toen Jeti het protest van Dido tegen Blue Doves zag, besloot hij dat hij het beter kon. Hij veegt in één beweging letterlijk z’n reet af aan Homers Garden. Eat that, Metro! Jammer dat Metro het niet gezien heeft door die enorme blinde vlek van hem.
Van boven naar beneden: Jeti, Frederico en Dido. Links: Marcel.
Frederico, de filosoof
Een schilderij dat Ron samen met Metro heeft gemaakt, slaat dan wel weer aan. Het hemelsblauwe portret van een pitbull trekt meteen de aandacht van de critici. Vooral Frederico (Fred voor vrienden) toont een sterke reactie op het werk. Hoogstwaarschijnlijk zit hij nu in een diepe existentiële crisis. Hij vraagt zich af ‘wie nu die brave hond is waar iedereen het over heeft’ en waarom die verdomde stok eeuwig blijft terugkeren. Heerlijk toch, hoe dergelijke meesterwerken zo’n sterke innerlijke turbulentie kunnen veroorzaken. Je leert jezelf echt kennen, met de kunst van Metro.
Prinses Sofie, de criticus
Prinses Sofie heeft het zo gehad met deze platvloerse, triviale en gemakkelijke kunst. “Draai het eens op z’n zijkant?” Ughh. Zelfs dan ontbreekt het aan vuur en dynamiek. Waar is de hartstocht en geestdrift? Waar is de weltschmerz? Waar is de unheimlichkeit? Daarbij is grijs al zo vaak gebruikt.
Ook Wooded Entry kan Prinses Sofie niet boeien. Het is geestdodend oninteressant.
Gijs, het zachtgekookte eitje
Gijs is sterk onder de indruk de emotionele kracht van Metro’s kleurrijke kunstpareltjes. Hij vindt het dan ook een ontroerend verhaal hoe Metro zichzelf in leven hield met enkel wat verf, een borstel en creativiteit. Wat een held. Daarbij vindt Gijs het prachtig hoe de diepe zielenroerselen van een dergelijke onbevreesde, getalenteerde kunstenaar je tot in het diepste van je kern kunnen raken.
Chispa, de binnenhuisarchitect
Het valt meteen op dat de meer impressionistische, realistische stillevens het goed doen bij het meedogenloos strenge publiek. Chispa luistert aandachtig naar de uitleg van Marcel over het fleurige boeket, gemaakt door Ron en Metro. Het zou perfect passen tussen haar porseleinen waterbak en haar lavendelblauwe fatboy. Daarbij heeft de zwakzinnige pekinees van de buren waarschijnlijk niet eens eigen kunst hangen in haar salon, de teef! Ze vindt trouwens dat kunst helemaal niet moeilijk moet doen. Doe maar normaal, dat is al gek genoeg.
Quinty, de plus one
“Ik kom hier alleen voor de gratis hondenbrokjes.”
Conclusie
Oké, even serieus: natuurlijk zijn honden slechte kunstcritici, net zoals een paard geen kunstenaar kan zijn. Waarom zou een paard kunst maken, als hij gezellig kan grazen en met zijn majestueuze paardenvrienden met de ondergaande zon over het strand kan galopperen? Metro – met alle respect dat het edele dier verdient – geeft geen snars om kunst. Oké, we zijn erg blij dat Metro niet in de lasagne van de Aldi is geëindigd. Maar vooral zijn baasje plukt de vruchten van zijn ‘geniale paard’. Hij heeft namelijk een leuke kunstviral te pakken, en daarmee op het moment van schrijven ongeveer 150.000 euro verdiend. De helft gaat naar een goed doel voor minder getalenteerde paarden. De andere helft verdwijnt mooi in zijn eigen zak.
