Gefrustreerd en verontwaardigd waren de paar honderd mensen die afgelopen zondag op het Museumplein protesteerden tegen de sluiting van het MC Slotervaart. Met de (media-) aandacht hopen de demonstranten dat er geldverstrekkers zijn die, in tegenstelling tot de zorgverzekeraars, nog wel willen investeren in het Slotervaart. In de discussie rondom het faillissement van het Slotervaart spelen (minder geslaagde) politieke besluiten en getrouwtrek rondom de financiële verantwoordelijkheid een grote rol, terwijl de medewerkers en de patiënten centraal zouden moeten staan. Dat is wat de jonge zorgverleners die wij op zondag spraken willen laten blijken.
Tussen emotionele speeches en een nummer van André Hazes door, vroegen we een aantal demonstranten wat hen persoonlijk het meest heeft geraakt, na de faillietverklaring van het ziekenhuis.
Videos by VICE
Ches Rijpekema (27), organisator van de demonstratie en patiëntenvervoerder MC Slotervaart
Toen we dinsdag hoorden dat alle patiënten voor vrijdag 15:00 uur overgeplaatst moesten worden, geloofde ik het niet. Ik heb de dagen daarna patiënten op een onmenselijke manier verplaatst zien worden, met teveel haast. Zelf heb ik ook patiënten die weg moesten op het terrein van het ziekenhuis vervoerd. Veel patiënten waren in paniek, net als hun families. Op zo’n moment probeer je rustig te blijven, maar dat is niet makkelijk. Daarom kreeg ik tijdens mijn speech zojuist een brok in mijn keel. Bij sommigen overdrachten waren de papieren nog niet eens op orde. Dit had in Nederland nooit zo mogen gebeuren.
Meenakshi Goeptar (31), verpleegkundige MC Slotervaart
De afgelopen dagen kregen we constant hoop, ook door de media waarin beweerd werd dat er nog andere opties zijn voor het ziekenhuis, maar die mogelijke kansen worden elke keer weer weggenomen. Je merkt het verdriet bij patiënten en medewerkers. Vanaf het moment dat het faillissement werd aangekondigd, verliep alles heel snel en onprofessioneel. Je kunt niet in enkele dagen tijd patiënten overplaatsen. Ze hadden ons minstens een maand moeten geven om dit zorgvuldig te doen. Wij betalen allemaal veel geld voor de zorg, maar daar zien we nu weinig van terug.
Juul Ratering (27), verpleegkundige MC Slotervaart
Ik werk inmiddels al vier jaar bij het Slotervaartziekenhuis, maar ik heb nog nooit zoveel frustraties gehad als de laatste paar dagen. Toen we hoorden dat we moesten sluiten, had ik nachtdienst. We kregen te horen dat patiënten zo snel mogelijk verplaatst moesten worden. Dat betekende dat we mensen om zes uur ‘s ochtends, nog voordat ze een ontbijtje op hadden, wakker moesten maken om ze om acht uur klaar te hebben voor vertrek. Ik heb een van mijn patiënten in een levensbedreigende situatie terecht zien komen, ook al zeggen ze in de media dat dat niet zo is. Diegene moest in ongelofelijke haast overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis, terwijl diegene bij ons een zware chemokuur kreeg, en niet losgekoppeld mocht worden van de apparatuur. Dat is dus wel gebeurd.
Wat ik ook erg vind, is dat ik een interne hbo-opleiding volgde bij het Slotervaart. Als ik ergens anders start, moet ik daar helemaal weer opnieuw beginnen. Dat heb ik gisteren te horen gekregen.
Floris van Oene (28), verpleegkundige revalidatiecentrum (Riade)
Ik ben hier als steun voor mijn collega’s uit het Slotervaartziekenhuis. Het is cru dat mijn collega’s en de patiënten ineens op straat staan. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt, maar er spelen natuurlijk al langer problemen in de zorg. We staan nu hier te protesteren, maar het gaat al jaren slecht in de zorg. Er wordt zoveel bezuinigd, terwijl het geld hard nodig is. We zeggen vaak dat we meer collega’s nodig hebben, maar maak werken in de zorg dan ook aantrekkelijker voor jongeren. Vooral hier in Amsterdam kom je ook niet snel aan een huis. Ook onze takenpakket moet anders verdeeld worden. We besteden nu meer tijd aan administratie, dan dat we echt aan een een bed staan.
Najlae* (24), doktersassistente MC Slotervaart
Ik werk op de maag-, darm- en leverafdeling. Daar waren onder andere maagonderzoeken en allerlei andere afspraken ingepland die belangrijke gevolgen hadden. Als dokterassistenten zijn wij degene die de patiënten als eerste opvangen, of dat nou aan de telefoon of balie is. Patiënten komen naar ons toe met de vraag wat ze nu moeten. Ik werd bijvoorbeeld gebeld door een oude mevrouw die al heel lang een afspraak had staan en niet wist wat ze nu moest doen. Dan moet je tegen zo iemand zeggen dat ze wordt doorverwezen naar een ander ziekenhuis, wat soms maanden extra wachttijd betekent. Terwijl mensen aanvankelijk juist bij ons kwamen omdat onze wachttijd vaak korter was. Dat heeft me emotioneel enorm geraakt. Bij nieuwe patiënten moet ik helaas zeggen dat hun afspraak niet kan doorgaan, en moet ik ze terugverwijzen naar hun huisarts.
*Liever niet bekend gemaakt met achternaam en foto
