De 25-jarige Amsterdammer vocht zich razendsnel door de lagere regionen van zijn sport en is nu nog maar één gevecht verwijderd van de top in het middengewicht.
In september versloeg de 25-jarige Amsterdammer voormalig wereldkampioen Jason Wilnis op Glory 45 in Sporthallen Zuid, waardoor hij op 9 december in Ahoy vecht voor de wereldtitel van Glory. VICE Sports sprak Yousri op de plek waar hij de meeste tijd doorbrengt, Mike’s Gym in Oostzaan, over vechten voor de titel, vluchtelingen helpen in Lesbos en rappen met zijn broers.
Videos by VICE
VICE Sports: Ha Yousri, je hebt een gepersonaliseerd opkomstnummer . Hoe is dat ontstaan?
Yousri Belgaroui: Een goede vriend van me, Harra van THC, stuurde uit het niets het refreintje naar me toe. Dat klonk vet, dus wilde hij een track ervan maken met mijn broers erop om er een persoonlijk tintje aan te geven. Toen zijn ze snel de studio ingedoken, hebben we een video geschoten en klaar was kees.
Rap je zelf ook?
Toen ik 17 was wel, maar nooit serieus. Ik probeerde maar wat. Er staat wel een video van mij online die meer dan 50.000 views heeft: de Noord-Side anthem. We zaten met een groep vrienden in de studio, dat was ook gewoon een hangplek, en toen zei iemand ‘hoor die beat, dit wordt gewoon de Noord-Side anthem.’ Iedereen moest erop – ik en mijn broers dus ook.
Daarna heb ik het ook niet meer gedaan. Ik vond mezelf ook niet zo heel goed, haha. Soms begint het wel weer te kriebelen. Misschien maak ik een nieuw nummertje met een andere artiest als ik kampioen ben.
Je was in je laatste partij snel klaar met Jason Wilnis. Hoe kijk je daarop terug?
Het was kort maar krachtig. Na ruim twee minuten was het voorbij. De dokter greep in vanwege een snee, maar ik had nog wel twee ronden in me om het af te maken met een echte knock-out. Ik had er wel plezier in.
Je lengte van 1 meter 96 kwam goed van pas.
Je kan nooit zeggen dat alles makkelijker is omdat je langer bent, anders had Mike Tyson geen wedstrijd gewonnen. Maar voor mij is het wel een voordeel, ik buit het goed uit. Van veraf kreeg hij lange stoten en als hij dichtbij kwam, kwam ik met een knie eroverheen. Hij had niets in te brengen.
En nu is het volle bak trainen voor het titelgevecht?
Tuurlijk. Ik train twee keer per dag, vijf dagen in de week en één keer op zaterdag. Mijn moeder heeft me beloofd dat ze mij voor het eerst live zou zien vechten in mijn eerste wereldtitelgevecht, waar het ook zou zijn. Dat moment is dus bijna aangebroken, motivatie genoeg dus. Gelukkig is het in Rotterdam. Ik zal een goed plekje voor haar regelen.
Wat vindt zij ervan dat je kickbokst?
Toen ik tegen mijn moeder zei “ik word kickbokser” was ze nog niet zo enthousiast. Ze zei toen: “Oké, leuk. Jongen, ik gun je alles, maar je hebt een goed stel hersenen. Waarom maak je niet eerst je opleiding af?”. De sport was moeilijk voor haar te begrijpen, maar nu staat ze volledig achter me. Dat stond ze al, maar nu ook achter mijn kickboksdroom.
Ga je nog wat met je opleiding doen?
Voordat ik Bestuurs- en Organisatiewetenschap afrondde, wist ik al dat ik er niets mee wilde doen. Dat heb ik nooit tegen mijn moeder gezegd. Het was er als plan B en zo verkocht ik het ook aan haar, voor het geval kickboksen niet zo zou lopen als ik hoopte. Ik heb op de universiteit wel geleerd dat ik dingen naast het kickboksen moet doen om mijn hersenenen te blijven ontwikkelen, zoals boeken lezen.
Was studeren en kickboksen niet moeilijk te combineren?
Integendeel, kickboksen hielp juist heel erg bij studeren. Ik was een hele snelle leerling en ging weinig naar colleges, want ik keek alles online terug. Ik trainde ‘s avonds en ging dus overdag heel hard leren, want als ik zakte, werd het herkansen. Dat zou weer trainingstijd kosten. Ik wilde er zo snel mogelijk doorheen, want als ik A-klasser zou worden, zou het heel moeilijk worden om het nog te combineren.
Toen ik mijn scriptie moest inleveren, was ik al een A-klasser. Ik miste daardoor een paar trainingen, tot frustratie van Mike (Passenier, de trainer, red.). Maar toen die ingeleverd was, zei ik tegen hem: “Oké, we kunnen het nu doen zoals jij het wil. Zeg maar hoe laat ik moet komen en hoe lang.” Sindsdien train ik twee keer per dag.
Hoe kwam je eigenlijk bij Mike’s Gym terecht?
Toen we een jaar of veertien waren, glipten een paar vrienden en ik een paar keer binnen bij kickboksgala’s in het Zonnehuis. Die atmosfeer was zo confronterend en mooi dat ik daarvan in het middelpunt wilde staan als gladiator. Toen moest ik ontdekken waar die vechters gekweekt werden. Dat was Mike’s Gym, om de hoek van waar ik woonde. Dus we gingen een keertje naar binnen en ik vond alles mooi.
Mijn moeder kon dat alleen niet betalen. Ik zat toen op voetbal en dat kostte per jaar evenveel als een maandje kickboksen. Dus ik kwam heel vaak kijken en had wel tien keer een inschrijfformulier mee naar huis genomen, want ik dacht dat alleen kijken niet mocht. Ik durfde toen niet te zeggen dat ik me niet kon inschrijven. Voor mijn zestiende verjaardag kreeg ik van mijn moeder een abonnement, handschoenen en scheenbeschermers cadeau. Toen mocht het eindelijk.
Klikte het direct met Mike?
Een jaar nadat ik begon, brandde Mike’s Gym af. Toen ben ik een tijdje gestopt en pakte ik het elders weer op, bij Pancration, onder Lucien Carbin. Twee jaar geleden kwam ik Mike toevallig tegen in een kroeg in Landsmeer, een week na een van mijn partijen. We raakten over van alles en nog wat aan de praat en dat was heel gezellig. We hebben gelachen, grappen gemaakt, maar ook serieus gepraat over carrières. Hij had zijn visie, ik de mijne. Er was wederzijdse interesse.
Toen spraken we nog een keer af in diezelfde kroeg en kwamen we tot de conclusie dat het misschien wel iets was om een maandje mee te trainen om te kijken hoe het zou gaan. Na twee dagen wist ik al dat ik zou blijven. Twee weken daarna regelde Mike een partij voor me tegen Sebastian Ciobanu, een hele grote naam, terwijl ik nog maar amper twintig partijen op mijn record had. Ik won via knock-out in de eerste ronde. Hij zat toen in mijn hoek, dat was de eerste bevestiging van de liefde. Sindsdien is hij een vaderfiguur die ook levenslessen geeft naast kickboksen.
Je zei tijdens een interview met FunX dat je in het begin van de vluchtelingencrisis besloot om naar Lesbos te gaan. Wat deed je besluiten om dat te doen?
Ik zag heel veel beelden langskomen op televisie, zoals van kleine kinderen die het moeilijk hadden. Toen dacht ik: fuck it, ik ga gewoon. Van het kleine beetje geld dat ik had, boekte ik met twee vrienden een ticket en zijn we in de kerstperiode er naartoe gegaan.
Toen ik aankwam, zag ik direct hoeveel leed en pijn er was. Via-via kwam ik in contact met Movement on the Ground, de organisatie Johnny de Mol, en kwam ik terecht in een gevangenis die gekraakt werd. Daar verbleven vrouwen en kleine kinderen in de warmte. Mannen moesten buiten slapen.
‘s Nachts zagen we langs de kust vluchtelingen aankomen die door mensensmokkelaars op een bootje waren gezet, soms wel vijftig mensen op een bootje voor maximaal tien personen. Als die aankwamen, lagen er veel in het water. Ik haalde dan baby’s uit het water zodat ze niet onderkoeld raakten of verdronken.
Heftig.
Zeker. Er zijn toen veel mensen overleden, maar dat heb ik gelukkig niet met eigen ogen aangezien. Voor mijn gevoel heb ik veel kunnen betekenen, hoewel ik er maar twee weken was. Maar het probleem is zo gigantisch en de crisis is nog steeds gaande. Ik wilde de hele wereld redden, maar realiseerde me toen dat ik het niet in mijn eentje kon.
Ik had weinig invloed op de crisis zelf, maar dat nam niet weg dat ik veel betekende voor sommige mensenlevens. Hoe weinig je daar ook doet, de hulp die iemand kan bieden is erg groot en daarbij is de dank die men ervoor terug krijgt ook enorm. Ik voel er geluk bij als ik mensen kan helpen, dat krijg ik ervoor terug.
Zie jij jezelf als een wereldverbeteraar?
Uhm, ja en nee. Alles met goede intentie verbetert de wereld. Als je zegt ‘ik doe geen mensen meer pijn’ of ‘ik beledig niemand meer’ of iets vaker tegen je geliefde of moeder zegt ‘ik hou van je’, dan verbeter je al de wereld. Dat gaat als een kettingreactie en het zou een veel leukere wereld opleveren als meer mensen die intentie alleen al hadden.
Heb je nog meer doelen naast kampioen worden op 9 december?
Zodra ik die titel win, wil ik ‘m eerst verdedigen. Daarna kunnen we misschien wel voorzichtig kijken naar de gewichtsklasse -95 kilogram, dat zou een volgende uitdaging zijn.
Alex Pereira is nu de kampioen, die je recent nog verslagen hebt.
Ik vond het wel jammer dat hij won. Simon Marcus was eerst kampioen, iemand waar ik al een tijdje mijn ogen op had. Van Pereira valt nog weinig te winnen naast die belt. Hij praat niet eens Engels, dus we zijn snel uitgesproken. Ik ben ook niet zo goed in gebarentaal, dus dat wordt alleen een beetje boos kijken.
Je bent wel iemand die van trash talk houdt dus?
Ik vind het leuk om te fucken met tegenstanders. Misschien is dat wel het Amsterdamse in mij, dat je elkaar een beetje pest en kleineert. Tegen Jason was er helemaal niets. Hij heeft me nul keer aangekeken en geen woord over me gerept. Dat maakte het voor mij een beetje saai. Ik vind dat het er gewoon een beetje bijhoort.
Als je een verhaal om het gevecht kan bouwen met elkaar en laat zien dat je echt met elkaar wil matten, is er voor het publiek ook meer reden om te kijken. Dat kan ook echt zijn. Muhammad Ali heeft het erin gebracht en direct ook de grenzen gesteld in mijn ogen. Ongeschreven regels. Zoals hij het deed moet het wel kunnen.
Meerdere trainingspartners van je, zoals Murthel Groenhart en Mellony Geugjes, hebben ambities in zowel kickboksen als MMA. Zie jij dat ook zitten?
MMA is heel erg veranderd. Vroeger wist je als kickbokser wel wat je tegen een worstelaar moest doen. Maar nu zijn het allemaal MMA’ers. Vanaf de jeugd doen ze alleen aan MMA, niet alleen worstelen of kickboksen meer. Ik weet niet of dat gat nog te overbruggen is.
Ik zie boksen als een reëlere optie. Ik doe heel veel bokstraining met Mike, die zoveel inzicht heeft. Ik begin het zelf ook aardig onder de knie te krijgen. Er zijn twee promotors die mij een bokswedstrijd willen geven, maar voor mij ligt nu de focus op Glory. Mogelijk in de toekomst, zeg nooit nooit.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
