Terwijl jij warmloopt voor Rock Zottegem of voor het gezellige Bospop in Weert heeft het meer activistische deel van ons land heel andere plannen voor het weekend. Zij trokken naar ‘Welcome to Hell’, een demonstratie in Hamburg, waarbij donderdag tientallen auto’s in vlammen opgingen en 76 agenten gewond raakten.
Vrijdagochtend was het de beurt aan de chique wijk Elbchaussee, die vol staat met kleine paleisjes die een beetje op het Witte Huis lijken. Ongeveer dertig auto’s gingen daar in vlammen op. De activisten demonstreren tegen de G20-top. Dat is de vergadering van de negentien welvarendste landen en de EU, waar regeringsleiders en directeuren van nationale banken over economische groei en vrijhandel praten.
Videos by VICE
Activisten vinden de G20 een groot bolwerk van neoliberalisme, de ideologie die volgens hen alle ruimte geeft aan bedrijven en zo de ongelijkheid in stand houdt. En groepen van verschillend pluimage komen er dan ook graag demonstreren. Volgens de Duitse minister van Binnenlandse Zaken Thomas de Maizière zijn er 8000 activisten die bereid zijn om geweld te gebruiken. Hamburgers hebben het gevoel door de activisten belegerd te worden. Maar volgens Niels Jongerius van het Transnational Institute – een denktank voor activisten – zijn dat soort berichten een strategie waarmee de politie de activisten wil framen en ze het recht wil ontnemen om te demonstreren. “Hoe komen ze aan dat aantal? De meesten zijn helemaal niet gewelddadig. Ik weet dat er activisten de straat opgingen en de politie zelf met traangas begon te schieten.”
Na Niels belde ik met Anne Fleur Dekker – die moest onderduiken nadat ze Thierry Baudet een Geert Wilders in schaapskleren had genoemd. Ook zij is in Hamburg. “Die demonstratie van ‘Welcome to Hell’ is echt heel anders dan wat wij hier doen,” zegt ze. “Wij gebruiken zelf geen geweld. Vandaag stonden we zelfs met onze handen omhoog, maar toen ben ik toch bespoten met een waterkanon.”
Omdat ik meer wilde weten over hoe dat nou gaat, zo’n dagje demonstreren, bel ik met Joe (27), een softwareprogrammeur die een dag vrij heeft genomen om in Hamburg te zijn. Ik vroeg hem waarom de activisten geweld gebruiken en of hij dat terecht vindt.
Joe vertelt over sluiproutes, traangas en legt uit waarom sommige activisten geweld gebruiken.
Hoor je die politiehelikopter? En die sirenes? Het is een soort oorlogszone hier. Er rijdt overal politie rond.
Ik ben vanochtend vroeg al de straat op gegaan. In de stad zijn vier verzamelpunten waar activisten bijeenkomen. We verzamelden bij het station Berliner Tor en daar zagen we meteen al politie. Ze reden er rondjes in een karavaan van vijftien busjes, gevuld met ME. Er is altijd een auto bij met een camera die de demonstranten filmt om er de belangrijkste aanstichters mee te identificeren.
De karavaan zag ons en reed naar ons toe. We zagen een groep met een paar honderd mensen op het verzamelpunt en probeerden daarheen te rennen. Toen de weg waar we overheen renden een stuk smaller werd en we ons moesten inhouden probeerde de politiekaravaan ons in te halen. Dat was het moment dat het echt heftig werd. Ze wilden voor ons komen en uitstappen zodat ze de weg konden blokkeren. We wilden de weg oversteken en ze reden basically gewoon op ons in. Ik heb een meisje op de grond zien liggen, ze was aangereden. Maar ik kon niet heel lang bij haar blijven wachten want anders zou de politie meteen pepperspray gaan gebruiken.
Ik hoorde dat er gisteravond een pinautomaat gesloopt was en dat de eigenaar van de falafeltent ernaast blij was omdat hij een supergoede avond draaide: al die activisten kwamen falafel eten.
Het lukte de politie uiteindelijk toch om ons tegen te houden. Ze stapten uit en gingen in een ring om ons heen staan. “Ah!” riep een maat van me meteen, “nu moeten we allemaal naar de gevangenis”. Maar de politie zei dat als we allemaal in kleine groepjes uiteen zouden gaan dat niet zou gebeuren. Toen ik op de klok keek, zag ik dat er maar een half uur voorbij was gegaan. We konden niet geloven dat er zoveel gebeurd was in zo weinig tijd.
Hamburg is een leuke stad. Er zijn zoveel mensen die de activisten steunen. Organisaties en kerken bieden slaapplekken aan – ik slaap zelf in een hotel. Bewoners die de activisten steunen hebben een rode stip op hun deur geplakt. Als je die stip ziet, kun je er aanbellen voor hulp, om naar de wc te gaan of om even wat te drinken. Of om een sluiproute te nemen, dat kan ook. De Hamburgers vinden het leuk dat we hier zijn. Ik hoorde dat er gisteravond een pinautomaat gesloopt was en dat de eigenaar van de falafeltent ernaast blij was omdat hij een supergoede avond draaide: al die activisten kwamen falafel eten.
De Duitse regering wist denk ik ook wel dat we massaal zouden komen en dat de bevolking ons zou steunen. Normaal gesproken wordt de G20-top ergens achteraf gehouden, in een natuurgebied of bij een golfbaan. Maar Duitsland heeft denk ik voor Hamburg gekozen zodat de staat zijn spierballen kon laten zien. Het is een uitdaging voor ze, een heel groot experiment van crowd control.
Ze hebben de demonstratie van donderdag helemaal in elkaar geslagen. Ik was daar zelf niet bij omdat ik donderdagavond laat pas in Hamburg aankwam. Ik ben zelf pacifist dus ik zal geen geweld gebruiken. Ik ga ook geen brandstichten, het zijn meer de anarchisten die dat doen. Iedereen pakt het op een andere manier aan. Ik loop wel mee in demonstraties waarmee we de weg blokkeren als de G20 naar een andere locatie in de stad gaat.
Of het me goed uitkomt dat anderen wel geweld gebruiken? Iedereen moet zijn eigen pad kiezen. Ik snap het heel goed. Als ik zie wat deze top met de wereld doet, dan maakt dat me boos en verdrietig. Die boosheid moet ook geuit worden. Het geweld is geen statement voor een mainstreampubliek, maar je doet het voor jezelf. Het kan heel empowering zijn om een keer de staat te verslaan door een gevecht op de straat. Dan denk je: eindelijk nemen we het heft in eigen hand.
Ik vind zelf dat we de economie zoveel mogelijk lokaal moeten proberen te regelen.
De G20 maakt me verdrietig. Voor mij is de top het symbool van de oneerlijke klassenstrijd. Sinds de jaren zeventig zie je dat de vakbonden steeds verder gesloopt worden. De neoliberalen hebben denktanks die sociale structuren kapot willen maken. Het is de elite van de elite die hier bijeenkomt. De Duitse bondskanselier Merkel is er natuurlijk, die de Grieken zo hard aanpakt. Dan heb je ook nog de Turkse president Erdogan die de Koerden onderdrukt. En Trump natuurlijk. Over hem is al genoeg gezegd. Het zijn verschrikkelijke mensen die oneerlijk beleid uitvoeren en kapot maken wat van ons allemaal is. De poolkappen smelten en vrachtschepen varen door het gesmolten poolijs aangedreven door vieze olie. Het is insane waar ze mee bezig zijn.
Ik vind zelf dat we de economie zoveel mogelijk lokaal moeten proberen te regelen. Mensen weten zelf heel goed wat ze nodig hebben. Als je een fabriek begint die naast je huis staat dan ga je het afval niet loodsen in de rivier, want daar zwem je in en drink je uit. Als je die fabriek in China hebt staan dan maakt het je niet uit.
Na mijn studie Artificial Intelligence was ik een jaar fulltime activist, toen leefde ik op spaargeld. Nu verdien ik als software developer meer dan ik nodig heb, dus ik ben weer aan het sparen om me weer helemaal op het activisme te storten. Ik hoop dat het een beetje helpt.
De naam van Joe is gefingeerd omdat hij bang is voor politierepresailles. Headerfoto via Flickr.
—
Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen:
