Met zijn wilde, bruine manen, zijn sjofele overhemden en zijn brede grijns die er zowel ondeugend als onschuldig uitziet, lijkt “Weird Al” eerder een levend stripfiguur dan een mens. Maar achter zijn idiote openbare persoonlijkheid zit Alfred Yankovic, een man van – vermoedelijk – vlees en bloed. Voor de meeste mensen in zijn leven is hij gewoon ‘Al’ en voor één tiener is hij ‘pap’.
Dit jaar deed “Weird Al” iets heel normaals, wat voor hem eigenlijk weer raar was. Hij deed 77 shows in het kader van zijn Ridiculously Self-Indulgent, Ill-Advised Vanity Tour, maar besloot daarbij afstand te doen van de extravagante kostuums, voorwerpen en videoschermen die normaal gesproken centraal staan in zijn podiumshows. In plaats daarvan speelde hij simpele sets met zijn band, zonder poespas. Ook ging hij niet voor de parodie-nummers die hem in de jaren tachtig beroemd hadden gemaakt, maar hield hij vast aan zijn originele tracks. Elke avond trakteerden Yankovic en zijn band de fans op unieke, intieme sets – tenminste, voor zover dat mogelijk is bij liedjes over bijvoorbeeld gigantische ballen touw. Enigszins tot zijn verrassing was de tour een succes. Hij zegt dat hij de mogelijkheid niet zou uitsluiten dat de show binnen een paar jaar weer terugkomt.
Videos by VICE
“Dit was niet het soort tour die ik altijd zou willen doen, maar ik vond het fijn dat het helemaal om muziek draaide. Hoe graag ik de grote shows ook doe, met kostuums en rekwisieten en grote ledschermen en zo, vind ik het ook nog steeds leuk om gewoon op een kruk op het podium te zitten en muziek spelen,” zegt Yankovic. “Het was alsof ik in iemands huiskamer rondhing. Het voelde heel intiem en ik voelde een veel hechtere band met het publiek. En aan het einde van de show hoefde ik niet meteen te douchen, omdat ik niet doorweekt was van het zweet.”
De setlist was elke avond anders, en de band verwerkte ook nog eens ander covernummer in elke show, variërend van Should I Stay Or Should I Go van The Clash tot All Star van Smash Mouth. Eén keer speelden ze zelfs Wipeout op vier verschillende toonhoogtes tegelijkertijd: iets om helemaal gek van te worden.
Om het einde van deze tour te herdenken, volgt hier een zeer normaal gesprek over zeer alledaagse onderwerpen met de zeer normale “Weird Al” – in dit geval dus gewoon Alfred Yankovic.
Noisey: heb je ooit geprobeerd muziek te schrijven die niet bedoeld was om mensen aan het lachen te maken?
“Weird Al” Yankovic: Ik heb instrumentale stukken geschreven die inherent niet grappig zijn. Maar ik heb weinig teksten geschreven die niet humoristisch bedoeld waren. De laatste keer dat ik dat echt deed, was misschien toen ik een tiener was, voordat ik gedraaid werd bij de Dr. Demento Radio Show. Toen probeerde ik serieuze nummers te schrijven waarvan ik destijds dacht dat ze heel diep waren. Ik vond een paar jaar geleden een aantal oude teksten in een doos. En oh, zó gênant. Zó ontzettend gênant. Gelukkig heb ik dat nooit meer geprobeerd. Mijn hoofd zit niet op die manier in elkaar. Ik ben van nature altijd getikt geweest; ik heb moeten leren om daarin op te gaan.
Wat voor liedjes schreef je dan als tiener? Liefdesliedjes?
Niet zozeer liefdesliedjes, maar vooral dingen over de maatschappij en over het bestaan – dingen waarvan een veertienjarige denkt dat ze heel diep zijn.
Kun je ook gewoon van kunst genieten zonder meteen een miljoen ideeën te krijgen over hoe je er een parodie op kunt maken? Als je War and Peace leest, denk je dan meteen aan een kookboek met de titel War and Peas, of zoiets?
Soms heb ik dat wel, maar ik kan ook zeker gewoon genieten van muziek en van elke vorm van kunst, puur om wat het is. Mijn brein is niet constant bezig van: hmm, hoe kunnen we dit werk verneuken? Als ik parodieën schrijf, moet ik mezelf in een andere mindset plaatsen waarin ik analytisch naar iets kijk en denk: hoe maak ik dit grappig? Gelukkig maak ik die omschakeling niet de hele tijd.
Laten we het hebben over de alledaagse dingen in je leven van dag tot dag. Ben je een ochtendmens?
Ik ben van nature geen ochtendmens – ik blijf ‘s avonds graag laat op. Bij deze tour bleef ik later en later op. Aan eind van de tour bleef ik wakker tot acht uur ‘s ochtends en sliep ik tot in de vroege middag. Maar sinds ik weer terug ben, heb ik geprobeerd terug te komen in het schema van mijn gezin, zodat we tegelijkertijd wakker zijn.
Heb je een sportschema?
Nee. Als ik op tour ben, reken ik graag het optreden als workout, want de eigenlijke show wás ook wel een twee uur lange workout. Dat was bij deze tour natuurlijk niet echt zo, haha. We zaten anderhalf tot twee uur lang op een kruk. Als ik me op een tour voorbereid, maak ik graag lange wandelingen. Dat is de enige soort lichaamsbeweging die ik leuk vind. Ik ben nooit een sportschool-type geweest. Ik vind het niks om naar de sportschool te gaan. Ik vind het wel leuk om buiten te lopen, in de frisse lucht. Dus als ik iets van oefening zou moeten kiezen, zou dat het zijn.
Wat vind je niet leuk aan de sportschool?
Ik ben belachelijk zwak, je ziet niks van spiermassa. Ik ben wel heel lenig, ik denk dat ik misschien hypermobiel ben of zoiets. Ik kan alle kanten op buigen, heel hoog trappen en nog veel meer, maar ik heb niet zoveel kracht in mijn bovenlichaam. Ik heb er nooit echt naar gestreefd, en het kost zoveel pijn en moeite om dat voor elkaar te krijgen. Ik vind het ook beschamend om in het openbaar gewichten te heffen naast mensen die duidelijk beter weten wat ze doen.
Ben je handig in huis?
Ik zou geen afvoer kunnen ontstoppen. Mijn kluswerk is meestal hetzelfde. Als we planken of een foto moeten ophangen, pak ik er een waterpas, tape, linialen en potloden bij. Daar kom ik dan wel uit. Ik kan wiskundig bekijken hoe ik de boel evenwichtig en symmetrisch maak. Zo ver reikt mijn handigheid dus, haha.
Verzamel je iets?
Ik ben nogal een hamsteraar. Mijn vrouw probeert me dat langzaamaan af te leren. Toen we net getrouwd waren, spitte ze mijn shirtcollectie door en stuurde ze er meteen een paar honderd naar het goede doel. Er zaten zelfs shirts tussen die ik op de middelbare school droeg, maar op mijn veertigste nog steeds in de kast had liggen. Een paar daarvan hield ze, om zelf te dragen. Ze stonden haar heel goed, ze zag er fantastisch uit. Dankzij mijn vrouw heb ik geleerd om te stoppen met hamsteren. Op mijn Twitter en Instagram zie je hoe ik afscheid neem van dingen. Zo had ik in mijn berging wel dertig of veertig dozen vol fanmail liggen. Hoe kun je dat nou zomaar weggooien? Het zijn liefdesbrieven! Maar tegelijkertijd besefte ik ook dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zou lezen, en ze voor altijd in die opbergruimte zouden blijven liggen. Ik moest er dus wel afscheid van nemen. We wonen in een mooi huis in Hollywood, dus proberen we ervoor te zorgen dat het niet volgestouwd ligt met mijn zooi. Ik heb nog steeds wel veel troep, en sommige dingen wil ik echt niet weg doen omdat ze een sentimentele waarde voor me hebben. We proberen een geordend leven te leiden, maar dat is heel lastig als je een lang leven en een lange carrière hebt gehad, en omringd bent met spulletjes en herinneringen die je voor altijd bij je wil houden.
Naast de fanmail geven je fans je vast weleens andere persoonlijke dingen. Wat is het leukste dat je ooit hebt gekregen?
Ik bewaar veel van de kunstwerken die ze me geven, omdat het makkelijk op te bergen is. We hebben een paar kleine beeldjes gehouden en wat andere dingen waar overduidelijk veel werk in is gestopt. Maar mijn vrouw zou ze nooit in huis zetten. Zij heeft zoiets van: “Neem er een foto van en laat het los.”
Wat zijn je favoriete apps?
Instagram en Twitter check ik non-stop. Mijn Facebook open ik af en toe. Verder zijn er een paar nieuwssites en kranten die ik lees om te weten wat er in de wereld gebeurt. En fanfora, en dat soort dingen. Als ik niet bezig ben met andere dingen, besteed ik daar een groot deel van mijn tijd aan.
Ik vind social media maar lastig. Aan de ene kant lijkt het enorme tijdverspilling te zijn, maar aan de andere kant heeft het me kansen gegeven die ik anders nooit had gekregen.
Absoluut, het heeft twee kanten. Ik bewonder mensen zoals Tina Fey, die ervoor kiezen om niet hun hele leven online te delen en hun creativiteit op andere manieren uiten. Maar ik ben ook dankbaar dat socialmedia-platformen me in contact hebben gebracht met andere mensen in de comedy-gemeenschap. Het heeft me nieuwe banen geboden en mijn fans kunnen me er zoveel op stalken als ze maar willen, haha. Natuurlijk heeft het zowel voor- als nadelen, maar de voordelen overstijgen de nadelen voor mij. Het heeft de afgelopen jaren veel voor me betekend en me veel plezier opgeleverd. Toch hoop ik niet dat mijn dochter me later zal herinneren als de vader die altijd naar zijn telefoon zat te staren.
Heb je Netflix?
Ja. We hadden het niet in onze tourbus, maar thuis gebruik ik het veel. Ik kijk vooral veel comedy-specials, zoals Comedy Bang! Bang! wat sinds kort op Netflix staat.
Welke show kijk je het liefst om bij tot rust te komen aan het einde van de dag?
Sinds een jaartje of twee kijk ik altijd de late-night-shows, maar dan alleen de monoloog waarmee de host de show opent. Ik neem alle shows op, zodat ik ze later terug kan kijken. De eerste tien minuten van die shows zijn – naast de sites die ik geregeld check – mijn manier om op de hoogte te blijven van het nieuws.
Heb je slechte gewoonten?
Suiker eten. Ik ben dol op snoep, maar ik probeer er niet te veel van te eten.
Wat is je lievelingssnoep?
Oh god, ik hou overal van, haha. Ik had snoep op mijn rider staan tijdens de afgelopen tour, maar uiteindelijk heb ik het er weer afgehaald. Anders slepen we namelijk de hele tijd een koffer vol chocoladerepen en zuurtjes mee. Mijn vrouw zou teleurgesteld zijn als ik thuiskwam en riep: “Kijk eens wat ik heb meegenomen, lieverd: een hele koffer vol chocola!”
Huil je weleens?
Ja, maar niet zo veel. Ik laat me niet echt vaak helemaal gaan als ik huil, maar ik voel wel wat tranen opkomen als ik een verdrietige Pixar-film kijk. Er zijn zeker een paar films waarbij ik met moeite mijn gesnik kan verbergen, haha. Ik ben een mens, weet je. Dingen raken mij ook.
Wat is de beste vakantie die je ooit hebt gehad?
We leven een deel van de tijd op Maui, dat is altijd heel leuk. Op Maui komen we tot rust. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Een andere magische vakantie was onze huwelijksreis naar Bali, in 2001. Dat was een fantastische ervaring. Ik weet nog niet wanneer, maar het lijkt me geweldig om met het hele gezin terug te gaan naar Bali en alles nog eens dunnetjes over te doen. Het is lastig om die vakantie in woorden uit te drukken. Het was zo’n vredige en prachtige tijd.
Wie zie je als jouw culturele erfgenamen? Je hebt inmiddels zoveel gecreëerd dat je zonder twijfel je culturele invloed op een bepaalde manier terugziet. Wie zet volgens jou de “Weird Al”-stijl voort?
Ik zou niet durven zeggen dat ik iemand direct geïnspireerd heb, of dat iemand mijn erfgenaam is en mijn werk voortzet. Maar er zijn momenteel wel veel geweldige muzikale comedians. Ik ben dol op The Lonely Island, Tenacious D, Flight of the Conchords, en nog veel meer. Ik zou je een hele lijst kunnen geven van fantastische artiesten. Toen ik net begon, in de jaren tachtig, was er naar mijn idee veel te weinig muzikale comedy. Maar nu leeft het weer helemaal op. Op YouTube zie je bijvoorbeeld wel tienduizend mensen die parodieën en grappige nummers maken. Ze zijn echte professionals en ongelooflijk goed in hun werk. Ik weet niet of ik daar verantwoordelijk voor was, of ze hierin heb geïnspireerd. Maar als dat wel zo is, ben ik daar heel dankbaar voor.
