Ik ben een vrouw die van voetbal houdt, en bovendien zet ik me graag in voor de vrouwenzaak – daarom had ik gister een werelddag. Samen met mijn vrienden keek ik naar een fantastische finale van de Oranje Leeuwinnen. Behalve dat het natuurlijk geweldig was dat ze de cup wisten te winnen, met 4-2, in eigen land, was het ook, zoals superfan Barbara Barend het vandaag op Radio 1 noemde, “een belangrijke maatschappelijke dag van emancipatoire betekenis”.
Er waren gister dus genoeg redenen om mijn zakdoek erbij te pakken en daarmee mijn tranen van ontroering en geluk op te vangen. Wie weet kan ik die zakdoek later aan mijn dochter (of zoon of nichtje) laten zien en ze vertellen over de historische dag 6 augustus 2017. Een dag waarop het nog niet normaal was dat vrouwen professioneel voetbalden én daar een beetje behoorlijk voor betaald kregen. En hopelijk is dat dan een verhaal waar zij zich niets bij kunnen voorstellen.
Videos by VICE
Laat ik beginnen bij de ruggengraat, de steun en toeverlaat van de Oranje-vrouwen:
Sari van Veenendaal
Sari heeft het doel van oranje voor een groot deel leeg gehouden, met een paar uitzonderlijk goede reddingen. Waar menig keeper dit toernooi op z’n zachts gezegd wat onhandige dingen deed, was Sari een betrouwbare doelvrouw die deed wat ze moest doen: oranje behoeden voor tegengoals. De keeper kwam overtuigend uit, verkleinde haar doel, schermde hoeken af en griste met veel overtuiging en een paar prachtige acties de bal uit de voeten van de tegenstander. Wat een vrouw.
Daarnaast bleek de vrouw van het toernooi – wat Lieke Martens officieel werd maar Sari officieus – over een aantal uitstekende overwinningsdansjes te beschikken, die me voor het eerst opvielen na de winst op Engeland in de halve finale. De moves laten zich het beste omschrijven als ‘met gestrekte armen een soort schaar-beweging maken en daarbij breed lachen en rustig vooruit wandelen met een kleine bounce’.
Na afloop van de finale zag ik dat een paar andere spelers van Oranje Sari’s dansje al hadden overgenomen; laten we hopen dat het daar niet bij blijft en de ‘Van Veenendaal’ komende tijd wordt opgepikt in het clubcircuit.
Het meisje dat achter me zat tijdens de wedstrijd Nederland-Denemarken in het Kasteel
De tweede poulewedstrijd was niet de leukste van Oranje dit EK, maar dat werd voor mij goedgemaakt door een meisje van een jaar of acht dat met haar vader naar de wedstrijd keek en achter me zat op de tribune. Dit meisje wist alles van alle spelers, en was zich enorm aan het opwinden over de saaie wedstrijd. Op dat moment zat Vivianne Miedema “nog niet lekker in het toernooi” – iets waar het meisje zich hardop aan ergerde. Haar vader probeerde alle opwinding wat te sussen door te zeggen dat Miedema heus wel een paar mooie acties maakte. Maar zijn fanatieke dochter zei: “Acties, acties, acties… Ze is spits pappa, ze moet gewoon scoren!”
Wat is het fantastisch dat meisjes van acht nu zulke klinkende voorbeelden hebben waar ze op kunnen fitten; iets waar ik als achtjarige alleen maar van kon dromen.
De stem van Sherida Spitse
De stem van Sherida Spitse gister na de wedstrijd was de stem van zoete overwinning. Na een heel EK lang haar medespelers vanaf het middenveld over het veld gedirigeerd te hebben (en met dirigeren bedoelen we in dit geval: je longen kapotschreeuwen) was er van haar stem natuurlijk niets meer over.
Tijdens het interview direct na de winst heb ik vanaf seconde 1 gehuild van het lachen; ook omdat Spitse zich op geen enkele manier verplicht voelde om uit te leggen dat ze misschien een beetje schor was door al het aanvoeren van de meiden. Overigens getuigde het ook van een fenomenaal staaltje broederschap dat ze de cup – of wat daarvoor door moest gaan – omhoog hield met goede vriendin en captain van de Leeuwinnen, Mandy Van den Berg.
De voorzetten van Jackie Groenen
Hier hoef ik verder niet over uit te wijden: dit is een kwestie van tot in de eeuwigheid filmpjes terugkijken. Mijn persoonlijke favoriet is de voorzet tegen Engeland vanuit de rechterhoek op Vivianne Miedema, die daarmee eindelijk IN HET TOERNOOI KWAM.
Denemarken
Tegenpartij Denemarken verdient werkelijk alle lof. De Scandinavische vrouwen speelden voor het eerst een finale en deden dat fantastisch. Gedurende het toernooi werden ze bij iedere wedstrijd beter, en ze schakelden voormalig Europees kampioen Duitsland uit.
Bovendien kunnen we als Nederland nog een hoop van Denemarken leren wat betreft hoe zij omgaan met vrouwenvoetbal en de kritiek die dat oproept. Zo keken de Denen met duizenden tegelijk de finale op een groot scherm bij het stadhuisplein in Kopenhagen, en de Deense bondscoach Nils Nielsen vond het helemaal niks toen hij een kritisch artikel las in de Telegraaf van Arnold Mühren. Die vond het nodig om zijn mening te geven en te zeggen dat de Oranje Leeuwinnen het niet zouden winnen van de vijfde klasse amateurs.
Nielsen zei dat hij een “little bit angry” was toen hij het las, en dat hij niet begreep waarom iemand, een voormalige Oranje-held nog wel, zoiets zou willen zeggen. “If you don’t like womens football, please be quiet. Don’t say anything, don’t be disrespectful. Let the girls play, because they deserve some credit. And we are gonna have a great final tomorrow. They are going to play their heart out to win the European Championship for their country for the first time in many many years. So please show some respect and back them up. Both countries!”
Het glimmende jasje van Van Hooijdonk
Of het nou slim of dom was om Van Hooijdonk te vragen als ambassadeur van het EK vrouwenvoetbal, gister konden we het alleen maar hebben over wat de beste man aan had. Weet hij ook eens hoe dat voelt.
Een paar tranen van sipheid
Ook die waren er, bijvoorbeeld omdat het enkel mannen waren die de vrouwen een medaille overhandigden bij de prijsuitreiking – mannen die waarschijnlijk een stuk meer verdienen dan de vrouwelijke voetballers die ze feliciteerden met hun overwinning.
Verdrietig en grappig tegelijk was het filmpje van Mark Rutte die de vrouwen in de kleedkamer probeerde te feliciteren. De kersverse beste voetballers van Europa waren iets te druk bezig met hun stemmen nog schorder schreeuwen en een heleboel champagne over elkaar heen gieten – vond de premier. Hij kwam er met zijn felicitaties niet tussen, dus leek het hem een goed idee de meisjes tot de orde te roepen, alsof hij voor zijn klasje Economie-studenten stond, met de memorabele woorden: “Oke, jongens, nu even serieus.”
De koele blikken en nuchtere commentaren van Sarina Wiegman
Laten we niet verdrietig eindigen, maar met de andere steun en toeverlaat, een vrouw die zeker even serieus was als Rutte: bondscoach Sarina Wiegman. In januari begon ze met haar klus en in korte tijd stoomde ze samen met haar staf een team klaar voor het winnen van het Europees Kampioenschap. De koelte waarmee de coach tijdens iedere persconferentie de journalisten te woord stond, en telkens benadrukte dat de wedstrijd nog gespeeld moest worden, samen met haar geconcentreerde blikken tijdens de wedstrijden en de kleine vuisten van vreugde bij een doelpunt, waren een feest van professionaliteit om naar te kijken.
Bovendien wees ze in een artikel van de Volkskrant van vandaag nog even op de impuls die de Nederlandse eredivisie nodig heeft in de vorm van geld. Leuk, zo’n bokaal met een glazen parel erin, maar het gaat natuurlijk om de sport. En die verdient nog veel meer dan een Europese titel.
