Ik was zeventien toen ik voor het eerst de Gashouder betrad. Het was voordat Awakenings begon en er werden feesten gegeven met epische namen als Beatrip (Koninginnedag). Tijdens Oud en Nieuw was er tot elf uur ‘s ochtends feest. Rond één uur liep ik met mijn beste vriend en het meisje op wie ik was over het Leidseplein. Tussen de vuurpijlen en de mensenmassa’s stuitten we op iemand met drie kaartjes. We besloten te gaan. Het werd een van de beste avonden van mijn leven.
In die tijd was de clubcultuur beter verborgen dan nu. Internet stelde nog niets voor en het enige wat je er als buitenstaander van meekreeg was gabbers op het schoolplein, flyers in de coffeeshop of TMF-beelden van de Love Parade. Op plekken als de Gashouder voelde je je deel van een geheim genootschap. Zodra we de ronde kolos aan het Westerpark inliepen werden we overweldigd door herrie, stroboscopen en lasers.
Videos by VICE
We kregen meteen zin in xtc, iets wat ik datzelfde jaar ontdekt had en associeerde met elektronische muziek. Op de plee kwamen we een bekende tegen die ons zes pillen verkocht. We noemden hem ‘Papa Simon,’ omdat hij ons vervolgens om het uur kwam vragen of we ons wel lekker voelden. Dat kwam, vertelde hij later, omdat hij de pillen eigenlijk op de grond had gevonden. Er ging in die tijd veel rotzooi rond, dus je wist nooit of je zou gaan klappertanden, stuiptrekken of sterven. Dat het snoeiharde speedpillen waren, beseften we pas later, toen we er allebei drie op hadden.
Al snel raakte ik mijn beste vriend en het meisje op wie ik was kwijt. Ik stond vastgekluisterd aan het podium. Als ik vooruit keek, verloor ik mezelf in de lasershow: eindeloze tunnels met wisselende kleuren, waar lugubere rookpluimen doorheen dwarrelden. Keek ik naar links, dan zag ik vijfduizend man wild op en neer springen. Keek ik naar rechts, dan zag ik een dansend pilletje met een veel te blij hoofd (visuals van Micha Klein, ontdekte ik later) en het mantra ‘EN DOOR EN GAAN EN DOOR EN GAAN EN DOOR EN GAAN.’ Je kunt je wel voorstellen wat voor indruk zoiets heeft op een zeventienjarig groentje.
‘EN DOOR EN GAAN EN DOOR EN GAAN EN DOOR EN GAAN’
De enige dj die ik die avond kende was Spider Willem. De plaat van hem die ik me nog het meest voor de geest kan halen is Are Am Eye van Commander Tom. Met zijn alles verzengende zaag en zijn horrorfilm-pianootje was het de perfecte soundtrack voor deze situatie. Nog maandenlang heb ik hem op repeat gezet en steeds gingen mijn haren overeind staan. Hij doet het trouwens nog altijd goed op feesten en partijen: jaren later heb ik hem nog een keer gedropt als aller-aller-laatste track in de 24-uurstent op Lowlands en iedereen hing aan het plafond.
De rest van onze Nieuwjaarsnacht verliep voorspoedig. Toen ik rond half twaalf met mijn beste vriend als laatste de Gashouder uitstrompelde, kwamen we op het grandioze idee om buiten nog één halfje en een ballonnetje te doen. Tot ver in de avond hebben we door de stad gestuiterd, van coffeeshop naar coffeeshop. We eindigden weer rond het Leidseplein, waar ik nog uit compassie mijn laatste geld aan Blootvoet, de lokale zwerver heb gegeven, onder begeleiding van een emotionele uiteenzetting “We gaan er wat van maken dit jaar.”
‘s Avonds kwam de klap pas, toen zijn moeder ons goulash probeerde te voeren en wij iedere hap kokhalzend tot ons namen. Ook slapen wilde niet echt lukken die nacht. De volgende middag ben ik de hele weg van Geuzenveld naar Amsterdam-Oost (drie kwartier fietsen door de regen) huilend naar huis gereden. Maar het was het alsnog waard. Drie maanden later ben ik zelf begonnen met draaien en een van de eerste platen die ik kocht was Are Am Eye van Commander Tom.
