Malafide abortusklinieken in Canada maken vrouwen bang met leugens

Waarschuwing: dit artikel bevat schokkende beelden. Alle beelden komen uit folders van het Aid to Women crisis center.

Als je ongepland zwanger raakt bestaat er een kans dat je naar een abortuskliniek gaat. In Canada zijn er zo’n 200 van zulke klinieken, terwijl dat er in de VS ruim 4000 zijn (link). Je zou denken dat ze daar onafhankelijk advies geven. Wat meestal niet vermeld wordt, is dat het religieuze instellingen zijn die er alles aan willen doen om jou ervan te overtuigen de baby te houden. Ze hebben dubbelzinnige namen als ‘Hulp voor vrouwen' en 'ZwangerschapsZorgCentrum'. Zo heb je niet direct door dat je te maken hebt met een stel liegende idioten.

Ik bel met 'Aid to Women' in Toronto om een afspraak in te plannen voor een consult. Enza Ratteni, de manager, staat mij te woord. Mijn eerste indruk van haar is dat ze vriendelijk is. Toch krijg ik al snel het idee dat ik aan een kruisverhoor onderworpen word.

Even voor de goede orde, niets van wat ik Enza vertel is waar: ik ben niet zes weken zwanger, heb geen vriend en heb eigenlijk ook geen advies nodig. Maar wat wil ik haar graag spreken, want er doen talloze horrorverhalen de rondte over de crisiscentra.

“Hoe ben je aan ons nummer gekomen?”, wil Enza ten eerste weten. Ik lieg dat ik het via mijn vriend heb. Met dat antwoord neemt ze geen genoegen, want ze vraagt door over mijn imaginaire vriend. Ik baal dat ik hier van tevoren niet over nagedacht heb en mompel een eind weg. Mijn onsamenhangende verhaal werpt toch zijn vruchten af, want Enza gaat over tot de praktische zaken omtrent het consult.

Wat goed is om te weten is dat ik altijd bij de kliniek kan langskomen, ongeacht het tijdstip. Zo hoopt het centrum een gevoel van vertrouwen te creëren. Volgens Enza zijn er talloze meiden die direct na hun bezoek aan een abortuskliniek al spijt hebben; ze wil niet dat dat mij overkomt.

'Aid to Women' is een pro-life organisatie; ik weet dus dat ik niet op een onbevooroordeeld advies hoef te rekenen. Enza doet er alles aan om me gerust te stellen. Haar stem is gemoedelijk en vol medeleven. Als ik daadwerkelijk zwanger zou zijn zou ik haar waarschijnlijk wel vertrouwen. Nadat er een consult voor de volgende dag is gepland hangen we op.

De volgende dag arriveer ik bij de kliniek, samen met een vriendin. We worden allebei op warme wijze door Enza verwelkomd, met een stevige omhelzing. Enza is vrij jong en ziet eruit als iemand waarmee ik bevriend zou kunnen zijn. Ze neemt ons mee naar boven en laat ons de ruimte zien waar we mogen wachten. Ik krijg een formulier dat ik moet invullen, de gebruikelijke procedure van de kliniek. Een aantal vragen gaan over mijn conditie en gezondheid. Tenslotte wordt gevraagd naar mijn intentie met betrekking tot de zwangerschap. Zonder enige twijfel kruis ik 'Abortus' aan.

Eenmaal in de kamer waar het consult plaatsvindt valt me op dat het centrum in alle opzichten gewoon een medische instelling lijkt. Ik zie een plank vol boeken over ouderschap met daarnaast een model van een baarmoeder met foetus.

Aan de muur hangt een rij foto's van vrouwen met hun pasgeborene. Enza ziet dat we naar de foto's kijken. “Vind je ze niet schattig?”, zegt ze terwijl ze gaat zitten. “Oké, vertel, wat is er aan de hand?”

Ik vertel dat ik zes weken geleden een zwangerschapstest heb gedaan. “Het resultaat was positief, ik bleek zwanger.” Om mijn verhaal aan te dikken zeg ik dat mijn vriend, die al wat ouder is, graag wil dat ik de baby houd. “Het probleem is alleen dat ik daar niet achter sta. Ik ben 22 en kan niet voor de baby zorgen, dus wil ik een abortus.”

Enza lijkt mijn verhaal te begrijpen, er komen blijkbaar meer vrouwen zoals ik. Ze verzekert me dat er “meerdere wegen zijn” en dat ik sterk moet blijven.

In het uur dat daarop volgt luister ik naar een overtuigend college over de potentiële fysieke en emotionele gevolgen van een zwangerschapsbeëindiging. Enza schroomt daarbij niet haar verhaal te versterken met horrordetails.

“Als je voor abortus kiest, dan zal je vriend uiteindelijk bij je weggaan, dat kan ik je verzekeren.” Vervolgens vuurt ze een aantal provocerende vragen op me af: of ik wel besef hoe het is om te horen dat je geen kinderen zult krijgen? Is het niet egocentrisch dat ik alleen aan mijn eigen situatie denk en daarmee de kans op vaderschap voor mijn vriend verklein? Bovendien moet ik er rekening mee houden dat sommige vrouwen na de ingreep nooit meer zwanger kunnen worden.

Later in ons gesprek spreekt Enza niet meer over onvruchtbaarheid als een ‘mogelijk gevolg’, maar als een ‘onvermijdelijke realiteit’. Het komt er dus op neer dat abortus eerst misschien opluchting brengt, maar later juist spijt. Er zijn vrouwen van middelbare leeftijd die nog steeds hallucinaties hebben van de baby die ze weg lieten halen toen ze nog een tiener waren. Daarnaast kent Enza vrouwen die ernstige psychische klachten kregen na hun abortus en nu dakloos en verslaafd zijn.

Als het doemscenario een climax bereikt kan ik mijn lach haast niet meer inhouden. Enza ziet dit en probeert me met beide benen op de grond te zetten: “Denk niet dat je een uitzondering zult zijn.”

Daarna is het tijd om nog wat fysieke risico’s te bespreken: perforatie van de baarmoeder, infecties, complicaties aan de eileiders en lichaamsdelen van de foetus die achterblijven in de baarmoeder. Enza laat nietsverhullende foto’s zien om het plaatje compleet te maken. Mijn aandacht gaat vooral naar de foto van een bloederige foetus, vlak na de abortus.

“Wat veel mensen niet weten is dat abortus de kans op borstkanker aanzienlijk vergroot, met wel 40%. Medische instanties houden deze informatie achter omdat abortus een winstgevende ingreep is.” Ik ben niet direct overtuigd, maar Enza weet een verklaring te geven voor het verband. Hormonale veranderingen zorgen ervoor dat de borsten groeien en melk produceren. Als abortus hier abrupt een einde aan maakt, raken de melkklieren en het borstweefsel van slag, wat het risico op kanker vergroot.

Enza bespreekt een aantal opties die abortus overbodig zouden maken. Vooral adoptie lijkt haar goedkeuring te hebben. Daarmee help je immers een ander stel hun droom te verwezenlijken. Voor de biologische moeder heeft het als voordeel dat het positief bijdraagt aan het helingsproces.

Bij het weggaan krijg ik nog een paar folders in mijn hand gedrukt. Dan kan ik thuis nog alles doorlezen wat we zojuist besproken hebben. En de betekenis van ‘human garbage’ wordt me ook duidelijk: geaborteerde embryolijkjes die voor de foto op elkaar gestapeld zijn.

“Ik kan de beslissing niet voor je maken, maar diep in je hart weet je wel dat abortus een slechte keuze is,” zegt Enza bij ons afscheid. Ik krijg nog een laatste knuffel.

Eenmaal buiten voel ik een gevoel van opluchting. Zowel mijn vriendin als ik kunnen niet bevatten wat er zojuist gebeurd is. Ik voel me getraumatiseerd en ik ben niet eens zwanger! Ook wist ik dat veel van wat Enza verteld had niet waar was. En toch deden haar verhalen me iets. Ik kan me goed voorstellen dat veel vrouwen die wel zwanger zijn haar vertrouwen, en alles aannemen wat ze zegt.

Vooral de verstrekking van foutieve, medische informatie maakt me boos. Zo blijkt uit onderzoek dat het verhaal over een toegenomen kans op kanker niet waar is. Hetzelfde geldt voor een mogelijk verband tussen abortus en onvruchtbaarheid. Dat is er namelijk niet.

Als je kijkt naar de psychische klachten die in verband gebracht worden met abortus kun je constateren dat Enza ook hier enorm overdreven heeft. De American Psychology Association erkent wel dat veel vrouwen psychologische klachten ervaren na een abortus, maar die zijn niet van zo’n aard dat je kunt spreken van een soort post-abortale depressie.

Het idee dat er jonge, nietsvermoedende vrouwen naar Aid to Women komen voor advies is treurig en beangstigend. Halve waarheden en grotere leugens worden ingezet om vrouwen bang te maken opdat ze afzien van abortus.

In Canada zijn vooralsnog geen plannen om deze centra te reguleren. Ze bestaan dankzij donaties en hoeven aan niemand verantwoording af te leggen. Er zal niet overal sprake zijn van zo’n situatie die ik hier beschreven heb. Maar elke kliniek die zwangere vrouwen onder valse pretenties naar zich toe lokt is verkeerd bezig. Als je in de veronderstelling bent dat je te maken hebt met onbevooroordeelde deskundigen zul je hun advies niet zomaar negeren. Daarom zijn er veel vrouwen die een kind krijgen waar ze eigenlijk niet klaar voor zijn. De Canadese overheid moet daarom een grip zien te krijgen op deze malafide abortusklinieken.