De botte pech van het Duitse Ajax-talent Marvin Höner in Amsterdam

Ajax kan vanavond definitief de kampioensschaal pakken, en de laatste keer dat dit gebeurde was in 2014. Vlak voor dat seizoen werd een ietwat schuchtere Duitser als nieuwe aankoop gepresenteerd: Marvin Höner. Het Amsterdamse avontuur van deze veelbelovende jeugdinternational van Duitsland pakte alleen totaal anders uit dan gehoopt: uiteindelijk heeft hij nooit een officiële minuut in Ajax 1 gespeeld.

Höner (25) speelde een paar potjes voor Jong Ajax, maar vanwege een eindeloze hoeveelheid hamstringblessures stond hij vervolgens anderhalf jaar aan de kant. De aanvaller sleet zijn dagen vooral in de fitnessruimte. Inmiddels speelt hij voor een handjevol toeschouwers op de Duitse amateurvelden. Dit is zijn verhaal.

Het moment dat ik een sms’je kreeg van Marc Overmars zal ik nooit meer vergeten. Ik stond op een parkeerplaats, op het punt om mijn auto in te stappen, en toen trilde mijn telefoon. “We hebben een overeenstemming met Arminia Bielefeld bereikt over je transfer,” stuurde hij. Ik staarde naar mijn telefoon en dacht: o mijn God. Ik schreeuwde het uit van vreugde en belde meteen mijn familie op. Vanuit het kleine Bielefeld kreeg ik de kans om voor het grote Ajax te spelen.

Als speler bij Duitsland onder-19 was ik eerder opgevallen bij een scout van Ajax. Ze wilden me graag van dichtbij in actie zien, dus mocht ik twee weken meetrainen bij Jong Ajax en meedoen bij het jeugdtoernooi Copa Amsterdam. Dat ging blijkbaar zo goed dat ze me later definitief wilden hebben.

Twee dagen na het sms’je ging ik naar Amsterdam om mijn contract te tekenen. Ik werd rondgeleid in het stadion en dacht: ik heb nog een lange weg te gaan, maar dit is een mooie kans. Ik tekende voor twee seizoenen en hoorde dat ik mocht aansluiten bij het eerste elftal. Veel internationals waren nog op vakantie, maar ik was hoe dan ook helemaal hyper.

Ik wilde me graag bewijzen en was ontzettend zenuwachtig. Dat iedereen zo aardig was maakte het wel een stuk makkelijker: Frank de Boer maakte een praatje met me, en teammanager Herman Pinkster zelfs in het Duits. Ger Boer was al helemaal behulpzaam, de manager onderwijszaken van Ajax. Het was lastig om een goed huis te vinden – de eerste maanden woonde ik in het Mercure Hotel – dus mocht ik van Ger tijdelijk intrekken bij hem en zijn vrouw Marijke. Zo kon ik in alle rust iets voor mezelf zoeken. Dat beviel zo goed dat ik er uiteindelijk twee jaar ben gebleven. Ze kookten en wasten voor me, en behandelden me als hun eigen zoon. Het was een tweede thuis.

Wat voetbal betreft ging alles goed in de eerste maanden, tot mijn vierde wedstrijd met Jong Ajax tegen FC Emmen. Jongens als Davy Klaassen, Kenny Tete en Jasper Cillessen deden ook mee, en ik viel twintig minuten voor het einde in. Na een corner sprintte ik terug om een counter van Emmen te voorkomen, en ineens voelde ik een intense pijn in mijn hamstring. Pats. Mijn teamgenoot Fabian Sporkslede zag hoeveel pijn ik had en zei dat ik moest liggen. Even later hinkte ik naar de kleedkamer, op de schouders van twee fysio’s. Rondom mijn hamstring was het compleet blauw en er ontstonden bloeduitstortingen. Ik werd in de kleedkamer duizelig van de pijn en viel bijna flauw.

Toen de zwelling een aantal dagen later was afgenomen, ging ik naar het ziekenhuis. Na de MRI-scan vertelden de doktoren dat de blessure me zes weken aan de kant zou houden, en dat viel voor mijn gevoel hartstikke mee. Na vier weken begon ik weer met joggen, en was er geen vuiltje aan de lucht. Maar de week daarna, toen ik weer mocht sprinten, gebeurde weer precies hetzelfde, bij de eerste keer aanzetten. De pijn was iets minder heftig dan de eerste keer, maar ik voelde dat het weer goed mis was. Ik kreeg hierna nog zes keer een soortgelijke blessure – en dat terwijl ik voor mijn periode bij Ajax nooit last van spierblessures had gehad. Iedere keer nam de frustratie toe.

Het was een moeilijke tijd, en ik voelde me soms alleen. Ik had natuurlijk mijn gastouders, maar dat is toch anders dan je familie en vrienden van thuis. Ik sleet mijn dagen in de fitnessruimte, en de fitnesstrainers Jelle en Nick werden mijn beste vrienden. Op een gegeven moment werd de fitnessruimte op De Toekomst verplaatst naar een hogere verdieping, waardoor ik de andere spelers kon zien trainen. Dat was lastig, maar vormde ook een motivatie: ik wilde weer op het veld staan, net als de rest.

Maandag tot en met vrijdag trainde ik vaak twee keer per dag en was ik tot laat op De Toekomst. ‘s Avonds was ik meestal kapot en pakte ik mijn rust. Soms zocht ik afleiding door naar de bioscoop te gaan, een hapje te gaan eten of familie van mijn gastgezin te bezoeken. Op zaterdag en zondag kreeg ik van Ajax vaak vrij en reed ik direct terug naar Bielefeld, naar mijn vrienden en familie.

Doordat de hamstringblessures zich maar bleven opstapelen, speelde ik het eerste seizoen geen officiële wedstrijd meer. Dat gebeurde pas weer anderhalf jaar later, toen ik bij Jong Ajax inviel tegen RKC. Ik was erg voorzichtig: ik moest het altijd hebben van mijn snelheid, maar het spookte steeds door mijn hoofd. Pas op, niet te hard rennen, anders gaat het weer mis. Met die gedachten ga je het op topniveau natuurlijk niet redden.

Niet veel later vertelden Jaap Stam en Marc Overmars dat ze me niet nog een extra jaar konden laten blijven. Geen geweldig nieuws natuurlijk, maar het was ook niet alsof mijn wereld instortte. Als ze me nog een jaar hadden gegeven had ik het zeker nog geprobeerd, maar ik wilde het liefst weer naar huis en daar voetballen. Ik had al een duidelijk plan B in mijn hoofd en wilde een nieuw leven opbouwen.

Overmars en Stam boden me ook nog de mogelijkheid om het te proberen bij Ajax Cape Town in Zuid-Afrika. Ik ben er drie weken op stage geweest, maar na een paar dagen wist ik al dat het hem niet ging worden. Als ik weer geblesseerd zou raken, zou ik gelijk 10.000 kilometer van huis zitten. Ik speelde er nog wel een oefenwedstrijd en maakte twee doelpunten, maar kreeg toen ook weer een lichte hamstringblessure. Iedere keer weer hetzelfde liedje.

Uiteindelijk heb ik in 2015 gekozen voor SV Rödinghausen, een club dicht bij huis. Ik heb ook een studie kunnen doen, en werk nu als HR-manager bij een groot bedrijf. Ik zit meestal van zeven uur tot half vijf achter mijn bureau, dus nogal een ander leven, maar ik ben er blij mee. Nu heb ik geen stress meer en hoef ik me aan niemand te bewijzen. En ik kan gewoon lekker zorgeloos een biertje drinken.

De afgelopen twee seizoenen heb ik hier in Bielefeld bij VfL Theesen gespeeld, de club waar ik als jochie van zes ben begonnen. Ik speel op het zesde niveau van Duitsland, voor vijftig toeschouwers, en als het meezit soms honderd. Ook voor zo weinig mensen kan ik soms vrij nerveus zijn, al hoef ik hier gelukkig niet vol te sprinten. Het kan ook wel op tachtig procent. Maar toen ik laatst tegen mijn oude club speelde, dacht ik even niet aan mijn hamstring en zette ik een volle sprint in: gelijk was het weer raak. Tegenwoordig moet ik er bijna om lachen.

Mijn carrière is niet geworden wat ik ervan gehoopt had, maar ik ben heel gelukkig. Ik heb een zoon van zeven maanden genaamd Mateo, en het is me gelukt om een leven op te bouwen. Het is ook wel lekker dat ik niet meer steeds door iedereen word beoordeeld. Als ik vroeger op een verjaardag kwam, vroegen mensen niet hoe het met me ging, maar hadden ze het gelijk over voetbal. Tegenwoordig hebben ze wat meer oog voor de persoon achter die voetballer van Ajax.

Toen ik Ajax de afgelopen tijd in de Champions League zag schitteren, was er niks in mij dat dacht: ik had op dat veld moeten staan. Het is nooit tot een minuut in de Eredivisie gekomen, dus ik was ook weer niet zó dichtbij. Maar natuurlijk zat er veel meer in dan er nu uit is gekomen. Dat lijkt me duidelijk.