Het verhaal van de Nederlandse Rus die vecht in de krochten van Rusland

In de krochten van vechtsport op Instagram, stuit ik een tijdje terug op een account van een Nederlandse Rus. Zijn naam is Ruslan Guseynov en hij heeft ruim 26.000 volgers. Op zijn profiel is te zien hoe hij in een desolate Russische stad vechtsporttechnieken uitlegt, op een plein dat vol staat met verroeste fitnessapparatuur. Met zijn kale kop, stevige baard, boze blik en gespierde lichaam is Ruslan een imposante verschijning.

In de omschrijving van zijn profiel heeft hij deze tekst geschreven: “Ik train in mijn eentje. Ik woonde vanaf mijn tiende in Nederland en ben in 2012 uitgezet op basis van verzonnen feiten. De beste wraak is nu een groot succes worden.”

Ik snap niet precies wat Ruslan hiermee bedoelt, maar het klinkt interessant. Ik wil meer te weten komen over zijn leven als vechtsporter in Rusland en zijn verleden in Nederland, dus ik stuur hem een berichtje, waarin ik hem vraag naar zijn verhaal. Ruslan stuurt me direct zijn telefoonnummer, en even later bel ik hem op. Aan de andere kant van de lijn klinkt een zware stem – hij spreekt goed Nederlands en heeft een licht Russisch accent, en af en toe glipt er een woordje Marokkaans (“ewa ja”) tussendoor.

Ruslan vertelt dat hij in Zlatoust woont, een stad diep in Rusland. Zlatoust ligt een uurtje of vier rijden boven de grens met Kazachstan en is groot geworden door de staalindustrie. Het is ook de stad waar Ruslan werd geboren in 1990, als enig kind. Hij was tien jaar toen zijn vader een baan als vrachtwagenchauffeur kon krijgen in Nederland, en dus verhuisden ze in 2000 naar Beverwijk. Even later begon hij daar aan het VMBO op het Kennemer College. 

“Laten we eerlijk wezen,” zegt Ruslan. “Ik was gewoon een straatjongen.” Hij vertelt dat hij als puber in Nederland vaak van huis was, omdat hij veel ruzie had met zijn vader. “Mijn vader wou een soort kakker van me maken, maar dat was ik niet. En hij ook niet,” gaat Ruslan verder. “Ik ben toen een beetje de fout in gegaan. Jointjes roken, dat soort dingen. Brommertjes stelen, winkeldiefstal. Ik ben een keer met een gestolen brommer gepakt. Met winkeldiefstal ben ik nooit gepakt, alhoewel ik het best vaak heb gedaan. Want ik woonde niet meer thuis, en als je honger hebt, moet je eten.” 

Omdat hij uit een prima gezin kwam, keken de hulpverleningsinstanties niet naar Ruslan om. Zijn ouders werden door de instanties gezien als nette mensen, er was in principe geen reden voor hem om niet thuis te wonen. Maar Ruslan koos ervoor om buitenshuis te leven. Hij sliep in die jaren veel bij vrienden, die hij had leren kennen op straat. Ik vraag hem wat hij verder deed om aan geld te komen. “Eerlijk? Drugsdealers rippen, man,” zegt hij. “In de Russische subcultuur, zelfs in de onderwereld, wordt er neergekeken op drugsdealers. Ze worden niet gerespecteerd. Dus ik had er geen moeite mee dat te doen.” 

Ruslan vertelt in detail hoe dat eraan toeging. Hij beschrijft hoe hij auto’s spotte, om erachter te komen in welke auto bij coffeeshops drugsdealers zaten. Hij vertelt hoe hij die vervolgens klem reed en hen geld afhandig maakte. “Per keer hield ik daar minimaal een rooitje (duizend euro, red.) aan over,” zegt hij. “Daar kon ik elke keer best lang mee leven.” Maar op een gegeven moment werd Ruslan gearresteerd door een arrestatieteam. “Dat ging kut, man. Ik kreeg een pak voor mijn bek.” Op het bureau kreeg hij te horen dat de politie alles over hem wist. Volgens Ruslan had de politie geen bewijs tegen hem, maar zijn verblijfsvergunning werd ingetrokken.

Ruslan moest Nederland binnen 48 uur verlaten, maar dat deed hij niet. Hij dook onder de radar en ging weer bij een vriend wonen. Zijn papieren kreeg hij niet terug van de overheid, maar hij kon ook niet naar het buitenland zonder papieren. Een tijdje ging het goed, totdat hij werd gepakt bij een verkeerscontrole en opnieuw werd gearresteerd. Ruslan kwam in de gevangenis terecht, met andere mensen die uitgezet moesten worden. “In de gevangenis ben ik veel gaan trainen en vechten,” vertelt hij. De gevechten gingen om peuken of beltegoed dat gejat werd. “Ze noemden me Boyka, zoals de vechter uit de film Undisputed,” zegt Ruslan trots.

Na ruim een jaar in de gevangenis werd Ruslan in 2012 uitgezet naar Rusland. Hij kwam aan in Moskou, en moest een nieuw leven op zien te bouwen. “Ik stond op het station zonder een cent op zak,” zegt hij. “Een leven opbouwen in Rusland gaat heel moeilijk, man. Je moet begrijpen dat ik in Nederland nooit gewerkt had, behalve een snuffelstage van een week bij de Blokker.” Hij besloot terug te gaan naar Zlatoust, de stad waar hij was geboren. De relatie met zijn ouders in Nederland was slecht in die tijd. Zijn vader was erg teleurgesteld, zijn moeder huilde veel. Contact was er weinig.

De vader van Ruslan overleed in 2015 aan een hartaanval. Ruslan kreeg geen visum om naar Nederland te komen voor de begrafenis, of om zijn moeder te steunen. Zij kreeg na de dood van Ruslans vader een herseninfarct en communiceert sindsdien moeilijk. “Dat was fucked up, man. Dat is het nog steeds, eerlijk gezegd,” zegt Ruslan. In Zlatoust kreeg hij niet veel later een relatie met een vrouw, waarmee hij ook een kind kreeg. Ruslan vertelt dat hij geld verdient als taxichauffeur, maar hij vindt het moeilijk om rond te komen. Hij wordt financieel een beetje gesteund door een vriend van de familie. Daarnaast is hij uit noodzaak gaan vechten bij verschillende organisaties.

“Ik probeerde aan geld te komen,” vertelt Ruslan. “Ik was op zoek naar een mogelijkheid en die heb ik gevonden. Op internet zag ik veel organisaties die doen aan wat ze hier ‘Pop MMA’ noemen. Dat zijn gevechten tussen bijvoorbeeld bekende mensen en bloggers, of een crimineel tegen een politieagent.” Ruslan kwam online een zo’n organisatie tegen, die ‘Fight for Hype’ heet. Hij vertelde de organisatie zijn verhaal, over de deportatie uit Nederland, het rippen van drugsdealers, en hoe hij nu voor zichzelf traint in Zlatoust. De organisatie matchte hem tegen een jonge Rus met wat MMA-ervaring.

Toen Ruslan bij de zaal aankwam voor het gevecht, bleken zijn handschoenen echter niet te voldoen aan de eisen van de organisatie. Hij moest grote handschoenen lenen van een zwaargewicht, om nog mee te kunnen doen. Maar die handschoenen zaten niet lekker. Ruslan stelde voor om het gevecht zonder handschoenen te doen, op blote vuisten, om het eerlijk te houden. Maar daar wilde zijn tegenstander niet aan. Toen het gevecht eenmaal begon, was het snel afgelopen. “Ik stormde op hem af. Hij pakte me aan met een lowkick en gaf me twee klappen. Ik viel neer en het gevecht werd gestopt,” vertelt Ruslan.

Toen hij bijkwam van de knockout, was hij woedend. “Ik was zo boos jongen. Ik wou die man vermoorden,” vertelt hij verder. “Ik probeerde op hem af te rennen, maar er kwamen allemaal mannen tussen, waaronder een groep Tsjetsjenen. Ik riep tegen die jongen dat hij met blote vuisten had moeten vechten, dan was het een eerlijk gevecht geweest. Het kwam ook wel door de knockout, dat ik een beetje gek werd. Maar de grap is dat ik juist door die boze reactie een beetje bekend ben geworden in Rusland. Mensen vonden het grappig en kennen me hier nu als de ‘Blote-Vuisten-Vechtersbaas’.”

Al snel kreeg Ruslan een herkansing bij dezelfde organisatie, die hij dit keer wel won op knockout. Hij vocht daarna nog bij een andere Russische organisatie voor underground gevechten, in een bokswedstrijd op blote vuisten. “De tegenstander was een man van 115 kilo, die trainde met profboksers,” vertelt Ruslan, die zelf 88 kilo weegt. “Dat gevecht heb ik verloren, maar ik had wel zijn neus gebroken.” Met het eerste gevecht verdiende hij niks, dat was puur voor de hype. Met de gevechten erna verdiende hij 1000 euro in totaal, en daarmee zorgt hij voor zijn gezin in Zlatoust. Nu wacht Ruslan op nieuwe aanbiedingen. “Mensen willen wel dat ik voor hun kom vechten, maar ze bieden te weinig.” 

Intussen bouwt hij aan de weg als influencer in Rusland. Naast zijn 26.000 volgers op Instagram heeft Ruslan ook een snel groeiend youtube-kanaal met ruim 7000 abonnees. Hij wordt sinds kort uitgenodigd door vechtgala’s, om daar verslag te doen en vechters te interviewen. Daar wil hij verder in groeien. Ruslan zegt dat hij geen drugsdealers meer berooft. “Ik heb erover nagedacht en ingezien dat dat allemaal verkeerd is. Ik ga me nooit meer bezighouden met crimineel gedoe.” 

Vanuit Rusland diende Ruslan een bezwaarschrift in tegen zijn ongewenstverklaring door de Nederlandse staat, en twee jaar geleden werd deze inderdaad ingetrokken. Maar terug naar Nederland kan hij nog niet – daarvoor heb je vanuit Rusland een visum nodig. Zijn visumaanvraag wordt tot nu toe telkens afgekeurd. “Mijn droom is om terug naar Nederland te komen,” besluit Ruslan. “Ik wil dan een net leven opbouwen, en mijn moeder weer zien.”

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: