Vaste klanten van Club Vaag delen hun mooiste herinneringen van voor corona

Door Covid zijn clubs nog altijd gesloten. Dat we niet kunnen feesten is één ding, maar onze legendarische Belgische clubs missen wordt stilaan ondraaglijk. De VICE-reeks 'NIGHTS TO REMEMBER' herinnert ons aan alle goede (en ietwat vage) momenten.

In 2015 opende Club Vaag als onderdeel van het drieluik ‘De Shop’ op de Rijnkaai in Antwerpen. Liefhebbers van house en techno konden hun hartje hier elk weekend ophalen, althans voor Covid-19 daar een stokje tussen stak. De kelder op de Rijnkaai huisvest met gemak 300 feestgangers, maar zit om 23u vaak al afgeladen vol met 400 man.  

VICE vroeg vaste klanten en personeel van Vaag naar hun leukste verhalen en meest memorabele momenten in deze club waar niet-rokers met plezier een praatje komen slaan in het rokershok.

“Mijn herinnering aan een avond in club Vaag zal ik nooit vergeten. Mijn vaste groep vriendinnen had me meegesleurd omdat ze lyrisch waren dat Yves De Ruyter die avond zou draaien. Bij het binnenkomen kreeg ik onmiddellijk een soort van fijne epileptische aanval van de vele lichtflitsen. Terwijl ik aan het dansen was, stond er een jongen naast me, waarvan ik twijfelde of hij knap was. Ik vroeg het aan mijn vriendinnen maar die wisten het ook niet zeker. Terwijl ik wachtte tot de juiste lichtflits zijn gezicht ontmaskerde, speculeerden mijn vriendinnen druk mee. Het bleek een knappe man te zijn en een paar uurtjes later was ik erover uit dat hij wel goed kon kussen en zijn twee vrienden ook wel oké waren. Om drie uur zei de knappe man dat ze naar huis gingen. Hij vroeg of ik mee met hen ging naar zijn appartement. Omdat ik mee naar hun appartement wou, maar het jonkie was van de groep vrouwen waar ik mee uit ging, mocht hij eerst langs alle vriendinnen passeren om te checken of hij wel te vertrouwen was. Een van hen verplichtte me mijn live locatie op te zetten op mijn gsm.

Aan de Schelde hadden die drie gasten een Airbnb loft gehuurd. Om zeven uur ‘s ochtends, hadden mijn vriendinnen besloten om toch even te komen checken of alles oké was. Na een half uur op de bel te zitten duwen en mijn gsm te bellen die ondertussen uitgevallen was, besloten ze om het vanaf de straatkant aan de Schelde te proberen. “Lotteeeeeeee”, hoorde ik opeens van ergens geroepen worden. Vanaf het balkon zag ik een joelende bende vrouwen, terwijl ik in lingerie een stuk pizza naar binnen aan het werken was. Uiteraard kwamen alle vrouwen ook nog naar het appartement boven. De drie jongens begonnen Israëlische volksmuziek te draaien. Een van die jongens probeerde ook nog de oudste vriendin van de groep te kussen. Ze antwoordde droogjes: “No no, we’re not gonna do this, you could be my son”. Nadat ik mezelf terug in mijn leren jeanspakje had gehesen en op een stoel de lucht in werd gedragen en we allemaal flink wat afgelachen hadden, hielden de meiden het wel voor bekeken. Iedereen vertrok, maar ik bleef. Terwijl ik in de slaapkamer lag met de man waarmee ik eerst had gezoend, kwam de tweede man erbij liggen. Die ochtend heb ik voor het eerst een Israëlische trio gehad.”

“Ik ben in 2015 begonnen als lichtman in Club Vaag. De afgelopen vier of vijf jaar was ik er elk weekend. Uiteraard hou je dan heel wat verhalen over aan maffe avonden. Ik herinner me nog goed de avond dat de Britse dj WAFF kwam draaien in club Vaag. Op het moment dat hij in de dj-booth kwam staan, vertelde hij me dat hij al drie maanden niet meer had gedronken. Britse techno dj’s staan erom bekend het nogal bont te kunnen maken. Gezien het een keer flink uit de hand was gelopen, had dj WAFF zich voorgenomen om een lange tijd niet meer te drinken. Het was die avond niet zo druk en ik zag dat hij zich aan het amuseren was. Stiekem zette ik twee shotjes tequila achter hem neer. Twee flessen tequila later was hij compleet geveld. De volgende dag belde hij grinnikend naar Sam, de manager van club Vaag om hem te melden dat ik zijn dag geruïneerd had. 

Ook moet ik nog vaak terugdenken aan de avond waarop er in club Vaag een gay-feest werd georganiseerd. Ik was druk bezig met het licht te regelen en plots zag ik recht voor mij twee mannen elkaar gewoon pijpen, en plein publique. Ze stonden net in het hoekje naast de ingang van de wc, en doordat ik constant recht naar mijn laptopscherm moest kijken, bleven ze in mijn vizier verder doen. De organisator had extra rookmachines voorzien en ikzelf moest ook constant rook de zaal in blazen. Het idee achter die avond was dat zo’n dingen wel moesten kunnen, maar ik heb ze na een tijdje toch vriendelijk verzocht hun activiteit verder te zetten in de wc. 

De mensen achter club Vaag zijn als een familie voor mij. Ik heb zelfs de stempel die je vroeger kreeg bij binnenkomst laten tatoeëren op mijn arm. Mijn verloofde heb ik in de club leren kennen en heb ik zelfs ten huwelijk gevraagd op het jaarlijks personeelsfeest.”

“Club Vaag is een redelijk kleine club, er kan maar maximum 500 man binnen. Daardoor is het ook een ontmoetingsplaats waar iedereen elkaar kent, de bezoekers kennen het personeel ook. Dat zorgt voor een gevoel van een community. 

Een van de mooiste momenten die ik in club Vaag beleefde herinner ik me nog perfect. Een jaar of twee geleden, stond er een man voor de deur met een rolstoel. Hij had verlamde benen en wij hebben geen rolstoelvriendelijk gebouw. Het is een oud gebouw van scheepsherstellers, vandaar ligt onze club in de kelder. Omdat die man supergraag naar binnen wou om een avond te feesten besloten we dat we hem gingen helpen. We maakten hem wel duidelijk dat het toilet zich boven de kelder bevond, en het dus erg moeilijk zou worden. We lieten hem gratis binnen en droegen hem naar beneden. Ook kreeg hij een gsm-nummer toegestopt van iemand van het personeel dat hij kon bellen of sturen, als het nodig was. 

Hij gaf aan dat hij maar een uur zou blijven, dan was hij al in zijn nopjes omdat hij dit maar zelden kon doen. We gaven de man vervolgens nog een drankje van de club en… hoorden helemaal niets meer van hem. Na enkele uren werd ik wat ongerust en besloot ik op zoek naar hem te gaan. De man zat nog steeds binnen in de club en andere klanten hadden hem zelfs naar het wc boven gedragen, en terug naar beneden meegebracht. Ik vergeet nooit meer wat een prachtig gezicht dat was, die man was zo intens gelukkig. Vier of vijf uur later is hij naar huis vertrokken en vertelde hij mij dat hij de avond van zijn leven had gehad. Mensen die hem van haar noch pluimen kenden, ontfermden zich automatisch over hem zonder nadenken. Dat symboliseert de sterke band voor mij die we met elkaar hebben in de club.”

Club Vaag heeft mij echt gevormd als persoon. Doordat ik eerst als vaste klant in club Vaag kwam, en er daarna aan de slag ging als portier, is mijn mentaliteit veranderd. Ik leerde in club Vaag om alle mensen te accepteren zoals ze zijn. Of je nu gek bent op house of fan van r&b, op het einde van een avond of middag feesten, loopt iedereen op dezelfde manier terug buiten en ziet iedereen elkaar even graag.

Tijdens het weekend van de Antwerp 10 miles moest de club sluiten door een vergunning waar iets niet mee klopte op dat moment. Op zondagochtend stond er om vijf uur ineens politie voor de deur om te zeggen dat we onmiddellijk de deuren moesten sluiten, omdat de marathon van start zou gaan. Om ervoor te zorgen dat een volle club met feestgangers niet om zeven uur ‘s ochtends dronken op het parcours zou belanden, volgden we braaf de vraag. Alleen dacht de menigte daar anders over. Zo’n 15 minuten lang werd er ‘We want more’ gescandeerd door 300 of 400 klanten, zelfs terwijl de muziek al uitstond. De mensen zagen het gewoon niet zitten om het af te trappen, prachtig was dat. 

Doorheen zeven jaar van club Vaag heb ik drie of vier verschillende managements gekend, maar wat niet veranderde is dat club Vaag altijd voor iedereen toegankelijk is gebleven. Klanten komen ook gewoon mee achter de dj booth staan, of mee naar de backstage. Zelfs als mensen om vijf of zes uur ‘s morgens nog afzakken naar de club, mogen ze nog binnen. Uiteraard is de ticketverkoop dan al lang dicht, maar dat maakt in de Vaag niet zo veel uit. Het contrast tussen de mensen is groot, maar toch zie je er nooit vechtpartijen. Het klinkt heel cliché, maar in club Vaag is alles gewoon love and peace.”

“Toen ik voor het eerst club Vaag binnenkwam, wist ik direct dat ik er wilde werken. Na drie keer mijn cv op te sturen, geraakte ik er eindelijk via via aan een job. Ik heb altijd in Limburg gewoond en daar was nooit veel te doen. Toen ik in Antwerpen kwam studeren, kwam ik bij club Vaag in het walhalla van techno terecht. Mijn favoriete muziekgenre zorgde ervoor dat ik direct verliefd werd op de plaats. Iedereen die daar komt, is er met dezelfde reden. Je leeft elke avond opnieuw met zijn allen samen uit. Het gevoel dat je daar krijgt wanneer je er bent is ongelofelijk. 

Tijdens een van mijn avonden in club Vaag leerde ik mensen kennen, die later mijn buren bleken te zijn. Toen we erachter kwamen kon de band niet meer stuk. Tot op de dag van vandaag zijn we heel close en heb ik vrienden voor het leven gevonden.

Ik denk vaak terug aan alle dansende gezichten en benen, maar voor die aankomen is er een team personeel dat er alles aan doet om voor iedereen een fantastische avond te zorgen. Omdat club Vaag in een kelder ligt, vlakbij de Schelde, gebeurde het wel eens dat de keet onder water kwam te staan. Zo kwamen we eens twee uur voor de club open ging aan, in een kelder die meer op een zwembad leek. Met man en macht borstelden en branden we dat water weg. Het personeel van de Vaag staat als een standbeeld achter hun club en knalde elke avond terug opnieuw om klanten een onvergetelijke belevenis mee te geven.”

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.