Op een terras op het Rembrandtplein in Amsterdam gaat Leandro Resida (28) regelmatig stuk om zijn eigen verhaal. Hij heeft een bijzonder jaar achter de rug. De aanvaller tekende vorig seizoen bij RKC, maar na 37 speelminuten vond hij het wel weer welletjes in Waalwijk. Hij kreeg namelijk een aanbieding van Al-Suwaiq, een topclub uit Oman.
Binnen een week zat Resida in het vliegtuig naar het Midden-Oosten. Maar dit avontuur werd niet helemaal wat hij ervan had gehoopt. Na twee maanden in Oman keerde hij, met maar twee competitiewedstrijden in de benen, terug naar Amsterdam. Sindsdien komt hij al een half jaar niet meer aan de bak. Resida vroeg zelfs een uitkering aan bij het UWV.
Videos by VICE
Afgelopen week leek de aanvaller opeens toch nog een mooie transfer te maken. Na een succesvolle stage was een overgang naar Vitória Setúbal op een haar na rond. Maar de deal ging op het laatste moment niet door, dus Resida vloog weer terug naar huis. In gesprek met VICE Sports legt hij uit wat er allemaal is misgegaan de afgelopen tijd.
VICE Sports: Ha Leandro, waarom is je transfer naar Vitória Setúbal toch niet doorgegaan?
Leandro Resida: Ik vloog naar Portugal met het idee om het contract te gaan tekenen. Het ging echt alleen nog maar om details. Maar toen duurde het allemaal ineens erg lang vanuit de club. Uiteindelijk heb ik samen met mijn zaakwaarnemer besloten er een streep onder te zetten. Ik kan ook niet blijven wachten.
Heb je niet tegen je zaakwaarnemer gezegd: laten we het nog even proberen? Je zit natuurlijk al een tijdje zonder club.
Weet je wat het is? Je geeft de club een bepaalde tijd om het rond te maken. Als ze dat niet kunnen nakomen, moet je door. Dan is het mooi geweest. Ik ben ook de jongste niet meer.
Hoe lang heb je in totaal in Portugal gezeten?
Ik denk toch wel drie weken. Dat is wel lang genoeg, vind ikzelf. Dan moet je aangeven: tot hier en niet verder. Ik heb meegetraind met Vitória Setúbal en ik ben zelfs mee geweest op trainingskamp. Dat was wel even aanpoten, man. De eerste dag moest ik gelijk twee keer trainen. Ik kreeg meteen kramp. Ik merkte echt dat ik stil had gestaan. Toch wilden ze me vastleggen, dus blijkbaar heb ik me laten gelden. Ze zagen echt potentie in me, zeiden ze, maar in de praktijk is het anders uitgepakt. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Ik baal er ook wel van. Het was echt een mooie kans.
De afgeketste transfer is tekenend voor het chaotische jaar dat je achter de rug hebt. Dat begon vorig seizoen bij RKC. Waarom vertrok je daar uit het niets?
Haha, ik geloof dat ik eind oktober bij RKC kwam. Binnen pak ‘m beet vier weken was ik weer weg. Ik kreeg een lekkere aanbieding uit Oman. Het was niet zo dat ik daar tonnen kon verdienen, maar het financiële plaatje was oké man. Een zaakwaarnemer die ik niet kende, stuurde me een berichtje via Instagram. Hij had een mooie club voor me in het Midden-Oosten. Het ging om de club Al-Suwaiq uit Oman. Ik zag het als een mooie uitdaging. Ik dacht: waarom ook niet? Het balletje is gaan rollen en binnen een week zat ik in het vliegtuig.
Had je enig idee waar je aan begon?
In het begin helemaal niet. Ik ben gelijk de club Al-Suwaiq gaan googelen. Ik zag dat ze in Oman meestal bovenin meedraaien. Ze deden zelfs mee aan de Aziatische Champions League. De club stond er gewoon goed op. Ik heb ook nog gezocht of er al eerder Nederlandse spelers in Oman hebben gespeeld. Volgens het internet had nog geen enkele Nederlandse voetballer ooit een transfer naar Oman gemaakt. Eigenlijk wist ik vooraf helemaal niets over het land.
Wat vond je familie ervan dat je naar een land vertrok waar je eigenlijk niets van wist?
Ik heb een week lang goed overlegd met mijn familie. “Ben je er klaar voor?”, vroegen mijn ouders. “Ja mama, ja papa,” reageerde ik braaf. We hebben afgesproken nauw contact te houden via FaceTime. Toen hakte ik de knoop door en daar ging ik. Op naar Oman. Bij mijn overstap in Dubai ontmoette ik die zaakwaarnemer voor het eerst. Vanaf daar zijn we samen naar Oman gevlogen. Het was een goede gozer, zonder kwade bedoelingen. Hij heeft alles in het contract tot in de puntjes nagekeken. Hij nam het Engelse en het Arabische gedeelte van het contract met me door. Alles klopte, dus ik heb mijn handtekening gezet.
Hoe voelde het toen de deal rond was?
Ik dacht wel even: hey Leandro, dat heb je toch maar mooi geflikt. Het was me eindelijk gelukt om aan de slag te gaan bij een club in het buitenland. Ik heb bijna de hele jeugdopleiding van Ajax doorlopen, tot de A1. Ik kwam helaas niet in aanmerking voor een contract. Ik speelde er met jongens als Daley Blind en Toby Alderweireld. Zij hebben prachtige carrières, maar ik heb onderweg veel tegenslagen gehad. Ik ben afgezakt naar de amateurs en uiteindelijk klom ik weer op richting het profvoetbal. Natuurlijk droomde ik als kleine jongen van clubs als Ajax en Manchester United, maar dat is nou eenmaal niet voor me weggelegd. Spelen op een WK of in de Champions League is simpelweg te hoog gegrepen. Ik was gewoon trots dat ik bij Al-Suwaiq aan de slag mocht.
Op jouw Instagram-account staat een foto van de presentatie. Wie zijn die mannen op die schilderingen aan de muur?
Haha, je bent wel scherp man. Dat waren de drie geldschieters. Een van die sjeiks was er ook bij toen ik het contract tekende. Dat was wel een aardige gozer. Hij zei: “Ik heb je gezien op beelden. Je bent een goede voetballer. Zorg dat je het hier naar je zin hebt.” Eén van die gasten zat tijdens de wedstrijden ook altijd op een stoeltje naast de dug-out. Hij fluisterde de trainer dan in wat hij moest doen. Bij winst kregen we soms een klein bedrag van de sjeik. Een eurootje of honderd, daarvan kon ik dan lekker uit eten of de stad in.
Tot nu toe verloopt alles in je verhaal over Oman positief. Waarom zat je na twee maanden alweer thuis?
Ik speelde gewoon niet man. Ik sloot pas in september aan bij de ploeg en het duurde ook nog drie weken voordat ik speelgerechtigd was. Ik heb twee competitiewedstrijden en een bekerwedstrijd gespeeld. Meer niet in twee maanden tijd. Ik had een Roemeense trainer en hij had zijn elftal al rond. Ik was een aankoop van het bestuur, zeker niet van de trainer. Ze zeggen altijd: “Never change a winning team.” Het team bleef maar winnen, dus er was geen reden om mij in het elftal te proppen.
Hoe was het leven naast het voetbal in Oman?
Er was echt weinig tot niks te doen. Als ik de deur uitstapte, zag ik letterlijk alleen maar zand. Het is ook bloedheet in Oman, soms wel warmer dan veertig graden. We trainden in de avond als de zon was ondergegaan. Ik trainde maar een keer op een dag. De rest van de dag was ik aan mezelf overgeleverd. Het was echt overleven. Als ik thuis kwam van de training was het tv kijken, playstationen en vooral de tijd doden.
Als ik iets wilde beleven, moest ik naar Dubai. Dat was ongeveer twee uurtjes rijden. Als ik daar de grens overging, was het lang leve de lol. Je kunt er uitgaan en een drankje doen. Terwijl als je in Oman met een blikje bier over straat loopt, je gelijk een geldboete of een gevangenisstraf riskeert. Laat ik het zo zeggen: ik was puur voor zakelijke redenen in Oman. Puur voor het werk.
Daar zit je dan. Zonder speeltijd en zonder familie in Oman. Hoe was dat voor jou?
Het was heel moeilijk man. Ik trainde elke dag, maar ik kreeg gewoon geen kans. Ik ben naar Oman gegaan voor mijn familie. Ik doe het allemaal voor mijn gezin. Op een gegeven moment kwamen de twijfels. Ik zat daar in mijn uppie en mijn familie zat thuis. Ik belde veel met ze en dan vroegen ze hoe het met me ging. “Nou ja, ik speel niet,” zei ik dan. Het knapte echt in de periode rondom kerst. Ik begon meer na te denken: is dit het wel waard? Straks zit ik hier te verpieteren rond de feestdagen. Ik overlegde met mijn familie en mijn zaakwaarnemer. De conclusie was helder: het was het niet waard voor deze jongen.
Hoe reageerde de club op je besluit om er een einde aan te maken?
Ze vonden het zonde, maar ze begrepen dat ik liever terug naar Nederland wilde. Ik heb daar ook maar ongeveer anderhalve maand salaris gehad. Hierna werd mijn contract namelijk ontbonden.
Toch klink je nog vrij optimistisch over je periode in Oman. Hoe komt dat?
Ik ben toch blij dat ik het heb mogen meemaken. De ervaring neemt niemand me meer af. Al ging, naast het sportieve gedeelte, ook de communicatie niet echt soepel. Ze willen gewoon geen Engels praten. Of ze kunnen het niet. Ik maar lullen en lullen, maar ze begrepen er weinig van. Bij de club sprak de technisch directeur Engels, maar veel stafleden niet. Zoals het mannetje dat alle randzaken regelt bij de club. “Hey, ik heb internet nodig,” probeerde ik dan te zeggen. Zie dat maar eens met handen en voeten aan zo’n man duidelijk te maken.
Zou je dit avontuur met de kennis van nu nog een keer aangaan?
Ik ga nu wel drie keer nadenken voordat ik weer zo’n keuze maak. Ik denk niet dat ik het nog een keer zou doen. Het is niet geworden wat ik er van tevoren van had verwacht. Het is zwaar om zo ver weg van je familie te zitten. Het eerste wat ik deed bij thuiskomst was mijn dochtertje van anderhalf vasthouden. Ik besefte hoe erg ik haar had gemist. Toen ik haar vasthield, waren de twee maanden in Oman vergeten.
Je zit nu een half jaar zonder club. Begin je niet te stressen of je wel aan de bak komt?
Jazeker, dat kan ik niet ontkennen. Op gegeven moment begin je te denken: er moet nu toch wel iets op mijn pad komen. Gelukkig kreeg ik een uitkering van het UWV. Voor zes maanden kreeg ik zeventig procent van mijn laatste Nederlandse inkomen. Met die uitkering kon ik een flinke periode overbruggen. Ik moet ook gewoon mijn gezin onderhouden. Er was in die periode echt heel erg weinig interesse van clubs. Alle competities waren al volop bezig. Het is bijna onmogelijk om daar tussen te komen.
Wat heb je in die periode allemaal gedaan?
Een beetje chillen met mijn gezin en veel tijd doorbrengen met m’n kleine. Ik ben nog even op vakantie geweest naar de Malediven. Maar ik moest natuurlijk wel fit blijven voor het geval er een club zou aankloppen. Ik bikkelde in de sportschool en heel af en toe trainde ik met een bal. Dat deed ik dan voornamelijk in mijn eentje. Veel andere jongens waren al bezig met een club. Dan kan ik moeilijk aan komen met de vraag: “Hey jongens, gaan jullie mee een balletje trappen?”
Uiteindelijk leek Setúbal de oplossing, maar dit ging ook niet door. Wat ga je nu doen?
Dat is een goede vraag, maar het komt echt wel goed. Op dit moment speelt er niets, maar dat zal ik zo wel horen van mijn zaakwaarnemer. Het is ook de eerste keer dat ik in zo’n situatie zit. Het is wel een beetje apart allemaal. Ik kan het moeilijk terugdraaien, dus we moeten door. Ik hoop gewoon een mooie club te vinden waar ik weer kan spelen. Een buitenlandse club is mooi meegenomen, maar het kan ook gewoon een club uit Nederland zijn. Ik zie wel wat er op mijn pad komt.
Ik heb het idee dat je het altijd van de zonnige kant blijft zien.
Weet je? Ik mag ook niet klagen. Ik heb bij Setúbal gewoon drie volle weken getraind. Ik heb m’n conditie op peil kunnen houden. Ik ben fit en dat is momenteel het allerbelangrijkste. Je moet altijd positief blijven, toch? Ook als het even niet lukt, blijf ik lachen.
Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
