Waarom steeds meer vrouwen masturberen tijdens hun bevalling

Angela Gallo tijdens haar bevalling. Foto met dank aan Lacey Barratt Photography

Als je de meeste vrouwen naar hun bevallingsverhaal vraagt, zullen ze niet zo snel beginnen over seksueel genot. Geboortes zijn smerig, pijnlijk en het tegenovergestelde van geil. Dus toen Angela Gallo, een bevallingscoach en bevallingsfotograaf die in Melbourne woont, een blogpost schreef over de voordelen van masturberen tijdens de bevalling was het internet te klein. Op sites als de Daily Mail verschenen sensationele stukjes over Gallo, gevolgd door geschokte en walgende reacties van lezers.

Gallo zelf zegt dat ze gewoon blij is dat ze bevallen is van haar tweede kind op de manier die zij wilde – en dat masturberen daar maar een klein onderdeel van was.

“Bij mijn eerste bevalling begreep ik mijn lichaam niet op een psychologisch niveau, en daarmee gooide ik echt mijn eigen glazen in,” vertelt ze. Ze beschrijft haar eerste bevalling, die in het ziekenhuis plaatsvond, als een “kettingreactie van ingrepen” die begon met een twintig uur durende bevalling, gevolgd door Pitocin (een weeënopwekker) en een ruggenprik en daarna drie uur van vruchteloos persen, en eindigde met de geassisteerde geboorte met een vacuümpomp van een gezond meisje.

Bij haar tweede zwangerschap besloot ze om thuis te bevallen, met de hulp van haar echtgenoot en een bevallingscoach.

“Toen ik dichterbij de transitiefase kwam, tegen het einde van de bevalling, voelde ik me erg kwetsbaar en gespannen. Ik ging onder de douche staan om me te ontspannen, en mijn echtgenoot vroeg of ik seks wilde hebben. Ik zei ‘nee’, maar bedacht wel dat ik mezelf een handje kon helpen,” zegt ze. “Zodra ik mijn clitoris begon te stimuleren, merkte ik dat de momenten tussen de weeën in plezieriger werden, en dat ik meer kracht kon zetten op het hoogtepunt van de wee.” Gallo zegt dat het gevoel meer “de scherpste randjes van de pijn halen” was, dan echte seksuele bevrediging.

“Bevallingshormonen en sekshormonen zijn identiek.”

Afgezien van de conceptie, wordt de relatie tussen seks en bevallen maar weinig besproken, of überhaupt erkend. Wat de meesten van ons weten over bevallen is meestal dat het 1) pijnlijk is en 2) behoorlijk vernederend kan zijn (denk aan spontane ontlasting tijdens de bevalling). In landen als Amerika, waar bijna 99 procent van alle bevallingen plaatsvindt in een ziekenhuis of kliniek, is er in de verloskamer geen ruimte voor seksualiteit.

En toch is “wat de baby erin kreeg is wat de baby eruit krijgt” een steeds vaker gehoorde uitspraak, dankzij mensen als Kate Dimpfl, de oprichter van Holistic Childbirth.

“Bevallingshormonen en sekshormonen zijn identiek,” zegt Dimpfl in haar TEDx-presentatie met de titel “We Must Put the Sex Back into Birth“. Het hormoon waar ze het over heeft is oxytocine, dat letterlijk vernoemd is naar de Griekse term voor “snelle geboorte”. Oxytocine komt vrij tijdens seksuele opwinding en orgasme, maar ook tijdens een bevalling, huid-op-huidcontact met een pasgeboren baby, en borstvoeding. Met het vrijkomen van oxytocine nemen ook de endorfinen in het lichaam toe, die een natuurlijke pijnstiller zijn.

Medicijnen zoals Pitocin, het meest gebruikte middel in ziekenhuizen om de bevalling te bespoedigen, zijn een synthetische vorm van oxytocine, en zorgen voor sterkere en snellere weeën dan het natuurlijke hormoon. Vaak is het effect te sterk, wat dan leidt tot een verdovende ruggenprik. Wanneer de adrenaline toeneemt tijdens de bevalling, kan dit de productie van oxytocine onderdrukken en de bloedtoevoer wegleiden van de baarmoeder, wat uiteindelijk de bevalling stillegt. Dit kan ertoe leiden dat er hulpmiddelen gebruikt moeten worden, zoals een vacuümpomp of een verlostang, of een noodkeizersnede.

“Bijna alle vrouwen worden te kort gedaan als het gaat om de bevalling, omdat we behoorlijk slecht geïnformeerd zijn over onze eigen lichamen,” vertelt Dimpfl me. “Bij de bevalling gebruikt je lichaam systemen en mechanisme die er al zijn, en zet die in om er een baby uit te persen.”

Kan het betrekken van seksualiteit bij de bevalling ervoor zorgen dat het een plezierige in plaats van pijnlijke ervaring wordt? Misschien niet, maar er is genoeg anekdotisch bewijs dat suggereert dat het mogelijk is.

“Ik had seks en stimuleerde mezelf tijdens mijn bevalling, en ik kwam klaar,” zegt Laura Kaplan Shanley, de auteur van Unassisted Childbirth. “Als we onszelf bevrijden van de schaamte rondom bevallingen en onze seksualiteit omarmen, verlopen onze bevallingen beter en zijn ze veiliger.”

De website van Shanley staat vol met zulke verhalen van vrouwen die met hun partners zoenen bij kaarslicht, ontspannen seks hebben tussen de weeën door, en klaarkomen in hun bevallingsbad in hun slaapkamer. Toch zullen de meeste verloskundigen ongeassisteerde bevallingen – waarbij je thuis bevalt zonder dat daarbij een arts of verloskundige aanwezig is – afraden. In Nederland bevallen veel vrouwen wel thuis met de hulp van een verloskundige, maar in de rest van de westerse wereld gaan vrouwen meestal naar het ziekenhuis.

De filosofie van Shanley is gebaseerd op een idee dat al eeuwen bestaat maar in de afgelopen honderd jaar een beetje vergeten is: dat de meerderheid van alle bevallingen “normaal” is en geen medische ingrepen nodig heeft.

Voorstanders van natuurlijke bevallingen zoals Ina May Gaskin, die ook wel de “moeder van de moderne verloskunde” wordt genoemd, willen de angst uit bevallen halen, pleiten voor zogenaamde “lage-interventiegeboortes,” en raden technieken als ademhalingsoefeningen, zoenen, massages, tepelstimulatie, en andere vormen van aanraking aan als een manier om met de pijn van de bevalling om te gaan.

Dimpfl benadrukt dat er verschillende wetenschappelijke redenen zijn om seksualiteit in te zetten als hulpmiddel bij de bevalling. Zo kan seks een golf van oxytocine veroorzaken die de bevalling vergemakkelijkt, en kan sperma zelfs de baarmoeder zachter maken. Maar ze gelooft ook dat het belangrijk is dat we bevallingen anders gaan zien. “Als je een bevalling ziet als een seksuele daad, zal een arts die in die ruimte wordt toegelaten zich ook anders gaan gedragen, en bijvoorbeeld om toestemming vragen voordat hij de vrouw aanraakt.”

Voor vrouwen die in het ziekenhuis bevallen, zijn dingen als privacy en toestemming al snel geen factor meer – nadat een verloskundige voor de honderdste keer je ontsluiting checkt of besluit dat het tijd is om het membraan van je amniotische zak door te prikken om de bevalling een zetje te geven, kan je het gevoel krijgen dat je weinig zeggenschap hebt over je lijf en je bevalling.

Gallo voegt ook toe dat het “erg makkelijk is om meegesleept te worden in die hele medische procedure,” als ze haar eerste “erg gemedicaliseerde” geboorte vergelijkt met haar tweede. “Ik geloof dat als je begrijpt hoe je lichaam werkt, je veel meer kans hebt dat je bevalling een goede ervaring is en goed afloopt.”

Door de bevalling niet te zien als een onderdeel van het seksuele spectrum waarin vrouwen de baas zijn over hun eigen lichaam, zegt Dimpfl, worden de touwtjes hen uit handen genomen. “Een derde van alle Amerikaanse vrouwen zeggen dat ze een traumatische bevalling hebben gehad,” zegt ze. “Vrouwen worden ongelofelijk geschaad door de manier waarop we seksualiteit negeren in het bevallingsproces.”