Vrouwen die tegen abortus waren – totdat ze zelf ongewenst zwanger raakten

Een ruime meerderheid van de Tweede Kamer steunt een versoepeling van de Abortuswet. Dat zou betekenen dat de verplichte bedenktijd van vijf dagen wordt afgeschaft en dat huisartsen de abortuspil kunnen voorschrijven, waardoor je als ongewenst zwangere niet meer per se naar een abortuskliniek hoeft te gaan. Goed nieuws voor iedereen die zichzelf nog niet achter de kinderwagen ziet lopen, maar tegenstanders vrezen dat de drempel voor abortus nu “wel erg laag wordt”. Woorden die je waarschijnlijk alleen kunt uitspreken als je zelf geen abortus hebt gehad. 

Toen ik zelf ongepland zwanger raakte en voor abortus koos, had ik eigenlijk geen idee wat me te wachten stond. Misschien had ik er altijd te licht over gedacht, maar de ingreep en alle emoties daaromheen vond ik een stuk zwaarder dan verwacht. Dat je niet kunt oordelen over een situatie als je er zelf nooit in hebt gezeten, beseften ook Caro en Imane. Zij waren voorheen tegen abortus, maar toen ze zelf ongepland zwanger raakten beseften ze dat abortus voor veel mensen een realistische optie is. Caro (27) groeide op in een protestants gezin in het oosten van het land. Abortus was iets wat ze zelf nooit dacht te doen, totdat ze op haar vijfentwintigste zwanger raakte van een goede vriend. Imane (30) is islamitisch opgevoed. Abortus zag ze als moord, maar toen ze op haar negentiende zwanger raakte van haar toenmalige vriend ging ze er anders over denken.

Beiden groeiden op in een religieuze omgeving, waar geloofd wordt dat het leven is gegeven door God. We spraken Caro* en Imane* over hoe het is om voor abortus te kiezen als je zelf tegen abortus bent – en je omgeving dat ook is. 

“Abortus zag ik als kindermoord. Mijn familie vertelde me al op jonge leeftijd: als je zwanger raakt, krijg je een kind van God. Verwacht niet dat er een plasma-tv uitkomt. Ik ben Marokkaans en ik ben islamitisch opgevoed. Binnen mijn gemeenschap wordt er niet makkelijk over seks gepraat. Ik kan je niet eens de letterlijke Marokkaanse vertaling geven van het woord seks, ik wist alleen dat ik het niet moest hebben. Toen iemand bij mij op school zwanger raakte na een verkrachting, werd ik voor het eerst aan het denken gezet. Maar dat het onderwerp later zo dichtbij mijzelf zou komen, had ik nooit verwacht. 

Ik was negentien jaar toen ik mijn spiraaltje liet controleren bij de dokter. De arts vertelde me dat hij geen spiraal kon vinden, maar hij zag op de echo wel iets zwarts, met iets wits erin. Ik bleek vier weken zwanger te zijn. Mijn leven leek voorbij. Ik had een vaste vriend en we hadden serieuze toekomstplannen, maar we waren absoluut nog niet klaar voor een kind. Ik was jong en had veel medische problemen. De band met mijn ouders was na lange tijd eindelijk goed. Als puber was ik niet makkelijk, maar ik was net begonnen met een nieuwe opleiding en het leven zag er vooralsnog rooskleurig uit. 

Hoe bizar het ook klinkt, ik wist meteen dat ik het wilde laten weghalen. De angst om iedereen en alles om mij heen kwijt te raken, was groter dan mijn angst voor het hiernamaals. Als mijn omgeving erachter zou komen dat ik zwanger was, wist ik dat ik zou ik moeten verhuizen. 

De periode voor de abortus was de zwaarste periode uit mijn leven. De stress van het verborgen houden voor mijn familie en die van mijn vriend was enorm. Mijn ouders hadden me ooit na een incident op school verteld dat ze teleurgesteld in me waren en dat wilde ik ze niet nog een keer aandoen. Ik had geen idee of ik me juist van iedereen moest distantiëren of dat dat opviel. Bovendien vroeg ik me elke dag af of mensen al iets aan mijn buik zagen en ik spijbelde veel omdat ik uren boven de wc hing van de misselijkheid.

Het heeft uiteindelijk drie weken geduurd voordat ik definitief koos voor abortus. Niet omdat ik twijfelde, maar omdat zorgverleners me constant vroegen of ik het wel écht zeker wist. Ik was ervan overtuigd dat ze me een slecht mens vonden omdat ik deze keuze zo snel had gemaakt, en ik dacht: als ik drie weken langer wacht, zien ze in ieder geval dat ik er goed over na heb gedacht. 

Na mijn abortus was ik erg opgelucht, maar als persoon was ik veranderd. Niemand wist van mijn abortus, maar als het onderwerp ter sprake kwam zei ik eerlijk dat ik er anders over was gaan denken. Dat zorgde soms voor verhitte discussies, maar ik wilde niet meepraten om maar geen argwaan te wekken. De twee vriendinnen die het hardst riepen dat abortus moord was, bleken achteraf zelf ook een abortus te hebben gehad. Het is eigenlijk heel triest dat ze voelden dat ze zichzelf zo hard moesten bewijzen, uit angst dat de waarheid aan het licht kwam.

De relatie met mijn vriend strandde, want we waren allebei te bang dat ik weer zwanger zou raken. En hoewel de artsen me hadden verteld dat ik zeer waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen door mijn medische problemen, was ik een jaar later weer ongepland zwanger. Mijn lichaam kan blijkbaar geen spiraaltje vasthouden, want ook deze keer was de spiraal onvindbaar tijdens een controle. Ik bleek twintig weken zwanger te zijn van mijn toenmalige vriend. Mijn zus – met wie ik een sterke band heb – zei dat ik het beste een paar maanden uit beeld kon verdwijnen, om het kind in mijn eentje te baren en achter te laten in het ziekenhuis. Het lijkt nu een belachelijk idee, maar de paniek was enorm. De angst om door mijn familie verstoten te worden uiteindelijk groot, maar de angst om nooit kinderen van mezelf te hebben was groter. Ik besloot het kind te houden. 

Toen ik het mijn familie vertelde, vond bijna iedereen ironisch genoeg dat ik het moest laten weghalen. Het is bizar hoe snel mensen hun mening kunnen bijdraaien als het ze zelf – of iemand dichtbij hen – overkomt. Ik herinner me nog dat mijn ouders voor het eerst kwamen kijken naar mijn kind. Mijn vader was echt niet blij en mijn moeder zei dat het een kind van de duivel was. Mijn ouders zijn door een hel gegaan, maar ik heb ze om vergiffenis gevraagd. Ik heb ook mijn excuses aangeboden aan de hele familie, maar gooide daarbij mijn medisch boekje open. Toen ze hoorden dat ik door mijn medische problemen vroegtijdig zou kunnen overlijden, werd me alles vergeven. De angst mij te verliezen was blijkbaar groter dan de zonde die ik had begaan. Iedereen is nu stapelgek op mijn kind.

Als ik iets heb geleerd is dat je iemand nooit ergens om kunt veroordelen. God vergeeft toch? Als God criminelen kan vergeven, kan hij ook iemand vergeven die een weloverwogen keuze heeft gemaakt. Inmiddels weet ik van veel mensen dat ze een abortus hebben gehad. Je hoeft het niet altijd zelf te begrijpen, vertrouw erop dat de zwangere zelf weet wat het beste is.”

“Mensen die voor abortus kozen vond ik een beetje egoïstisch. Ik begreep dat het in veel gevallen een uitkomst kon zijn, maar voor mij voelde het toch alsof ze beter hadden moeten oppassen. Zelf was ik ervan overtuigd dat ik er nooit voor zou kiezen. Ik ben opgevoed met het idee dat het leven door God is gegeven. Als je zwanger raakt, is dat blijkbaar het pad dat je gaat bewandelen. Toen ik naar de grote stad verhuisde kwam ik in een omgeving terecht die een stuk vrijer was. Toch bleef mijn mening over abortus hetzelfde. Ik steunde de mensen die het hadden doorgemaakt, maar ik wist dat ik het van mezelf niet zou accepteren. 

Ik had al een tijdlang seks met een goede vriend, maar ik was absoluut niet verliefd op hem. Ik zag geen toekomst voor ons samen. Omdat ik veel problemen heb gehad met hormonale anticonceptie, wilde ik een tijdje proberen om mijn eisprong in de gaten te houden. Ik wist toen nog niet dat temperatuur meten niet zonder risico’s is, waardoor ik te veel op mijn lichaam vertrouwde.

Volgens het schema kon ik onmogelijk zwanger raken, maar dat is wel gebeurd. Het eerste wat ik dacht was: dit ga ik niemand vertellen. Ik wilde mijn kop in het zand steken en de abortus laten uitvoeren zonder dat iemand het ooit te weten zou komen. Ik voelde aan alles dat ik het wilde laten weghalen, maar ik wilde mezelf ook echt de tijd geven om goed over na te denken. Na de vijf dagen bedenktijd heb ik de knoop doorgehakt.

Ik wilde het echt niemand vertellen, maar ik besefte dat ik daarmee alleen mezelf had. Ik heb het gedeeld met mijn allerbeste vrienden en met mijn zus, verder niemand. Ik wilde niet dat andere mensen hun mening zouden geven over iets waar ik zelf principieel niet eens achter stond. Het was heel verwarrend. Er was een groot contrast tussen hoe ik het leven zie, en wat ik wilde doen. De vijf dagen bedenktijd zorgden bij mij voor veel twijfel, je kan je keuze dan nog elk moment veranderen. En dat allemaal terwijl de hormonen door je lichaam gieren. Maar ergens vind ik de verplichte vijf dagen goed, want je wordt zo gedwongen om goed over je keuze na te denken. Het zou eigenlijk een nadrukkelijk advies moeten zijn, zodat er uitzonderingen gemaakt kunnen worden.

Ik had verwacht dat het een kras op mijn ziel zou geven, maar dat deed het gelukkig niet. Ik heb vaak teruggedacht aan mijn vorige relatie: de enkele keren dat we ruzie hadden, ging het over het feit dat ik zei dat ik het kind niet zou laten weghalen als ik ongepland zwanger zou worden. Ik ben blij dat dit me in Nederland is gebeurd. Vanaf het moment dat ik dit proces in gang zette, voelde ik me heel verbonden met alle vrouwen ter wereld. Sommige vrouwen hebben geen toegang tot anticonceptie en worden verstoten door hun omgeving wanneer het mis gaat. Het is onvoorstelbaar dat je dat allemaal moet meemaken, alleen maar omdat je zwanger kunt raken.

Je mag zelf ideeën hebben over wat je zou doen, maar totdat je daadwerkelijk zwanger raakt heb je geen idee. Naar mijn idee mag je richting iemand die daarvoor openstaat wel uiten dat je moeite hebt met abortus, maar ken je plek. Mensen die voor een kliniek gaan staan om daar kwetsbare zwangeren over te halen geen abortus te kiezen, pakken iemand op het meest instabiele punt in het leven. Vanuit mijn kant kan ik hun plichtsgevoel begrijpen. Ze staan daar omdat ze mensen echt willen behoeden voor wat in hun ogen de grootste zonde is. Het voelt voor hen als wegkijken als ze mensen zomaar de kliniek laten binnengaan. Zo van: Beland jij lekker in de hel. Maar tegelijkertijd onderschatten ze echt hoe ontwrichtend het kan zijn.”

Bedankt dat jullie je verhaal wilden delen!

*Om privacyredenen zijn de namen van Caro en Imane gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.