Kleine Crack lijkt op de duivel, maar hij is geen satanist

Kleine Crack is een beetje een rare vogel, maar wel eentje waar je uren naar wil blijven kijken. De rapper uit Antwerpen brengt z’n muziek uit in samenwerking met platenlabel Burning Fik, waar hij in vergelijking met de rest van de artiesten een buitenbeentje genoemd kan worden – zowel qua stijl als qua muziek. Maar juist die rol staat hem ontzettend goed. Zo goed zelfs dat je na het luisteren van één nummer je niet kan voorstellen dat hij ooit nog op een gebaand pad zal gaan lopen. En waarom zou hij ook? Punk is niet dood, punk ís de dood – om maar eens een sticker te plakken. 

Op 31 oktober komt zijn album uit, en aanstaande woensdag komt hij speciaal voor ons feestje, dat we geven met onze vrienden van Puma en ADE Beats, naar Amsterdam toe, en dat belooft een ontzettend grimmige maar geweldige belevenis te worden. Om jullie alvast de kans te geven hem beter te leren kennen en hem zo een warm welkom te bieden straks hier in Nederland belden we even naar België, en keuvelden we over de duivel, Memphis en over waarom mensen eens wat minder bang zouden moeten zijn om lelijke en slechte dingen te maken.

VICE: We kunnen eindelijk weer een feestje geven. Hoe was de coronatijd voor jou? 
Kleine Crack: Niet echt erg verschillend, eigenlijk. Ik was ongeveer een jaartje voor corona gestopt met m’n baan om me vol op muziek te richten, maar de pandemie heeft die periode gewoon verlengd. 

Wat deed je voor werk? 
Ik werkte in een zeefdrukkerij, met textiel. Groot borduurwerk op jassen en broeken; zo groot en zo vol mogelijk, een beetje tattoo-inspired. Het heeft me veel gebracht – ik heb daar ook mijn vaste producer Slagter leren kennen – maar het heeft me ook een andere visie op kleding gegeven, maar bijvoorbeeld ook op merchandise. Dat is meestal alleen gericht op t-shirtjes, maar er is zo veel meer mogelijk. Voor veel artiesten zijn die producten vooral een makkelijke manier om wat extra geld te verdienen, maar ik wil het echt doen voor de culture eromheen. 

Ja, ik vind het jammer dat veel rappers het visuele plaatje vaak vergeten. Ze zien er zelf wel goed uit, maar daar houdt het meestal wel op. Echt memorabele merch of coverart zie ik te weinig. 
Ja ik probeer daar wel bewust aan te werken. Ik werk het liefst maar met één iemand voor m’n covers en maar met één iemand voor m’n clips. Ik wist voor ik de guy die mijn video's maakt ontmoette zelf nog niet zo goed wat m’n stijl moest zijn, maar nu valt dat wel op z’n plek. Het is goed om na te denken over hoe je eruit wilt zien in life. En voor mij is dat geen specifieke designer, ik wil gewoon dat ik er eng uit zie. Eng, en in ieder geval anders. 

Wanneer dacht je: ik laat dat zeefdrukken en ik word professioneel artiest? 
Eigenlijk toen ik de naam Crack verzon. Dat voelde zo goed dat ik het direct na wilde gaan jagen. Want ik wilde het eigenlijk altijd al. Ik was al lang een soort Memphis-inspired raps aan het schrijven, maar het wilde niet vlotten. Tot ik Crack werd. 

Wat aan de Memphis sound spreekt je zo aan? 
Het duistere, de flows, hoe de sfeer wordt overgebracht – het draait ook veel minder om bars en inhoud. Het is niet conscious, en het is niet actueel en er zitten geen coole vergelijkingen in de teksten. Het gaat gewoon over horrorfilms en drugs en moord – en ik hou niet eens van die films, maar die thema’s spreken me wel aan. Je gaat er niet snel een hit mee scoren en waarschijnlijk blijft het altijd een beetje in de underground, maar ja, dat maakt het ook interessant. 

Is de Nederlandse taal hier geschikt voor?
Mijn Engels is niet zo sterk, ik heb in ieder geval een accent, en ik fuck ook wel gewoon met Vlaams, dus waarom zou ik het niet doen? Er zijn zoveel concurrenten ook in het Engels, dat is moeilijk. Ik heb trouwens vanaf m’n 16e tot m’n 21e obsessief naar Nederlandse hiphop geluisterd. Ik luisterde naar alles wat uitkwam, maar ik ben de sickste Opgezwolle fan, ik denk dat ik ze wel tien keer live heb gezien ofzo. En nu heb ik zelfs een samenwerking met Rico op m’n aankomende album, dat is tijdloos. 

Ben je veel bezig met dat muziek zo tijdelijk is? 
Ja, dat is het allermoeilijkste voor een artiest. Leuk dat je nu relevant bent, maar wat ga je doen als er over drie jaar jongere mensen zijn die ineens veel beter zijn dan jij? Vroeg of laat gaan er nieuwe mensen komen. Ik merk wel dat ik zelf nog nooit zoveel honger naar succes heb gehad dan nu en dat probeer ik vast te houden. Al valt het in België wel mee hoe hongerig de jonge rappers zijn. Best wel zalig. Die jonge rappers doen eigenlijk niets. 

Nee? Hoe komt dat dan? 
Ze werken gewoon niet hard genoeg. Kijk, niet iedereen hoeft een vernieuwer te zijn, en er is echt wel vraag naar generieke muziek, maar er zit hier gewoon veel te weinig eigenheid. Iedereen doet het veel te rustig aan, en het lijkt alsof ze alles maar uitbrengen wat ze maken. Ze weten niet hoe het is om twintig tracks op te nemen en ze zonder genade weg te gooien. Dat is noodzakelijk, man. Je moet de slechte shit uit je hoofd halen en het weggooien om bij de goede dingen te kunnen komen. Wees een keer een beetje kritisch op jezelf. 

Ik snap wat je zegt, maar ik ken ook genoeg artiesten die juist te kritisch zijn en niets meer uit durven te brengen. 
Hoe slechter je je voelt, des te harder je door moet werken en des te meer je juist moet maken. Want na dertig slechte tracks waar je niets mee doet heb je vast wel één goede bar gerapt waar je weer mee verder kan. Slechte dingen maken is in ieder geval beter dan niets doen. Het is niet allemaal alleen maar leuk, hè. Goede voetballers moeten ook trainen. Probeer het eens te zien als een baan, en werk er eens minimaal acht uur per dag aan. Zie waar je dan geraakt. Ik heb het een half jaar volgehouden en toen had ik ineens een contract met Burning Fik. 

Ja, hoe is dat gelopen? 
De Jeugd van Tegenwoordig moest optreden hier en iemand die ik kende werkte toevallig in een fancy kledingwinkel waar Yayo was. Hij vroeg naar goede artiesten uit België, en toen is mijn naam gevallen. Hij volgde me op Instagram, en toen ben ik heel snel een keer naar Amsterdam gekomen om samen te werken. 

Belangrijke laatste vraag: hoe veel ‘666’ tatoeages heb je op dit moment?
Ik heb er nu vier. Maar ik ga voor zes. Zes keer zes zes zes. Veel mensen denken dat ik een Satanist ben, en ik maak daar ook wel gebruik van, maar het komt vooral voort uit een bewondering voor Three 6 Mafia. En ik vind de esthetiek van de duivel wel vet, maar ik ben niet into Satanisme. Mensen denken dat ik volledig zot ben, maar dat valt goed mee hè?

Inderdaad, tot woensdag! 

Kleine Crack staat woensdag op ons ADE-feestje in de Marktkantine, met onder anderen Oomto, Brunzyn en LIONSTORM. Het is helemaal gratis en jij bent ook hartstikke welkom, het enige wat je hoeft te doen is je hier even aan te melden.