Achttien worden was voor mij heerlijk. Ik had een tussenjaar en dat bestond uit plezier maken: bier drinken, werken in een café en reizen. Mijn verjaardag vierde ik met een gigantisch feest. En omdat ik niet meer op een bepaalde tijd thuis hoefde te zijn van mijn ouders, stond ik elke avond te dansen in de Disco Dolly. Het was een periode van bijna eindeloze vrijheid.
Advertentie
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om deze bijzondere tijd in lockdown door te brengen. Toch is dat precies wat talloze tieners de afgelopen twee jaar is overkomen. Op 12 maart 2020 werd in Nederland erkend dat er een pandemie aan de gang was, en niet veel later ging het hele land grotendeels dicht. Dat was nodig, maar de grenzeloze vrijheid die je als kersverse volwassene normaal gesproken ervaart was daardoor ver te zoeken. Nu de laatste maatregelen worden afgeschaft, spreek ik met Demeter, Dilek en Joris – drie mensen die achttien zijn geworden tijdens de coronacrisis. Ik vraag ze naar de frustraties, de lessen en de stiekeme feestjes van de afgelopen twee jaar, en over hoe de pandemie hun leven heeft beïnvloed.
Demeter heeft momenteel een tussenjaar en werd achttien in april 2021
Advertentie
Het liefst was ik natuurlijk wel naar feesten en festivals gegaan. Ik vond het heel moeilijk dat het zo ingewikkeld was om vrienden te zien. Omdat ik veel tijd alleen heb doorgebracht, heb ik wel veel geleerd over mezelf. Het had ook iets bijzonders. Ik ben wandelen erg gaan waarderen en gaan experimenteren met mijn uiterlijk. Voor de pandemie was ik erg bezig met wat anderen van me vonden. Maar nu ik niemand meer zag op school, en ging ik andere kleding uitproberen. Het voelt alsof ik mijn volwassen leven heb moeten uitstellen, maar het gaat goed met me. Ik ben net drie maanden naar Italië geweest. Wel merk ik dat ik niet zo’n behoefte heb om uit te gaan, ik blijf liever thuis chillen. Gek hè. Het zou logischer zijn om nu wel veel knaldrang zou hebben. Maar omdat ik uitgaan nooit echt heb meegemaakt, weet ik niet wat ik mis. Nu ik erover praat, besef ik dat het heftig en absurd is wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd. Ik ben heel blij dat het voorbij is – hopelijk dan.
Dilek zit in het laatste jaar van haar dansopleiding en werd achttien in de zomer van 2021
Advertentie
Wat ik het meest heb gemist, is het ontmoeten van nieuwe mensen. Als je de hele dag thuis zit en online de middelbare school volgt, is het heel moeilijk om aan je volwassen leven te beginnen. De introweek van m’n studie ging niet door en het studentenleven heb ik niet ervaren zoals ik het verwachtte. Gelukkig waren mijn ouders begripvol. Zij zeiden: ‘Wij hebben ons leven op een rijtje, voor ons is het niet zo heel erg, maar voor jou is het heel zwaar.’Het gaat goed met me. In tegenstelling tot de mensen om me heen, heb ik geen corona-depressie gehad. Het scheelt dat de dansopleiding onder praktijkonderwijs valt, waardoor fysieke lessen mochten doorgaan. Nu de wereld weer opengaat, zie ik steeds meer leeftijdsgenoten die geen behoefte hebben om uit te gaan. Ik denk omdat ze het uitgaan nog nooit hebben meegemaakt. Ik heb die behoefte wel. Met mijn beste vriendinnetje heb ik afgesproken dat we zoveel mogelijk leuke dingen gaan doen. Een paar weken geleden hebben we carnaval gevierd. Daar had ik eerst nooit behoefte aan, maar omdat het kan, wil ik het doen. Ik wil alles aangrijpen. Veel vrienden zeggen: “Binnenkort kan het misschien toch ineens niet meer.” Ik was altijd bezig met de toekomst, maar door corona neem ik elke dag voor zich, omdat het elke dag anders kan zijn. Heel cheesy, maar ik pluk de dag meer.