Vaste klanten van Soundstation delen hun mooiste herinneringen

In de VICE-reeks 'NIGHTS TO REMEMBER' blikken we terug op wilde nachten in legendarische Belgische clubs die helaas niet meer bestaan.

Intussen werd het gebouw getransformeerd tot luxekoten, maar Soundstation (“La Sound”, zoals de Luikenaren het zeggen) was hét culturele centrum in Luik voor de coolkids van de jaren 2000. Club, café, expo’s, restaurant, label: alles en iedereen - ongeacht smaak, leeftijd of uiterlijk -  kwam samen in dit voormalige treinstation. Concerten van lokale bands deden denken aan optredens van internationale cultgroepen en de punkscene was bevriend met zowel de fluokids als de drum and bass fans met een rugzak. Iedereen deelde dezelfde pillen, dezelfde biertjes en later ook dezelfde herinneringen. Vraag aan iemand die tussen 1996 en 2008 rondliep in Luik aan wat Soundstation hen doet denken, en je zal verzuipen in een eindeloze lijst van dromerige anekdotes en nostalgische blikken.

Als eerbetoon aan de club, halen we 14 jaar na sluiting een paar mooie herinneringen weer naar boven.

Tijdens mijn studies in de jaren 90 kwam ik regelmatig in café Escalier. Het was een oase in het hartje van Le Carré, een buurt in Luik waar je eerder de Pixies en Radiohead dan de Connemara hoorde weergalmen. Toen het team van café Escalier Soundstation opende in het voormalige Jonfosse station, ging ik er uiteraard meteen naartoe. De plaats was nogal vernieuwend, of toch voor Luik: er was een grote concertzaal, een label met opnamestudio, een café, een restaurant en - het was tenslotte 1996 - een internetcafé. Als student ging ik tijdens de week vooral naar Luik voor concerten: Dominique A, Tahiti 80, de Antwerpse bands rond dEUS...

In het begin van de jaren 2000 verhuisde ik naar een straat in de buurt van de Sound, tijdens het weekend ging ik er toen nog steeds uit. Die tijd viel samen met de ontploffing van de lokale rockscene, met het collectief JauneOrange, bands als Hollywood Porn Stars en Superlux en de "electro"-feesten zoals ze toen genoemd werden: het was de tijd van electroclash en de Franse touch 2. Plotseling, dankzij groepen als Electrolegia, Partyharders en Forma.T, kwam er elk weekend een Vitalic, Justice, Paul Kalkbrenner of Ellen Allien naar Luik. Het zat hier altijd stampvol.

Samen met mijn broer en beste vriend organiseerden we onze eigen feestjes in het café beneden: Elektrash (Makes Me Sick). We maakten flyers met flauwe woordspelingen als Suck My Dick Rivers en postten die op de Myspace-pagina's van onze vrienden, die we ook vroegen om te komen mixen. We draaiden van alles, wat eigenlijk wel goed paste bij de eclectische geest van Soundstation en het publiek.

Die bruisende sfeer die toen is ontstaan, heeft Luik definitief op de kaart gezet. Tot op vandaag, aangezien het ook aan de basis ligt van Les Ardentes, het festival waar ik nu voor werk. Soundstation heeft heel wat kansen gecreëerd voor een heleboel mensen, in een omgeving die altijd heel erg open en goedhartig is geweest. Het is grappig want als ik nu terugdenk aan die tijd, zijn mijn herinneringen nogal vaag: het voelt meer als één lange, memorabele avond die van 2002 tot 2008 geduurd heeft. Om ik-weet-niet-meer-wie te parafraseren: “Als je je de jaren 2000 in Soundstation kunt herinneren, heb je ze niet echt beleefd.” 

Mijn eerste keer in Soundstation moet in 1996 geweest zijn, helemaal in het begin. Ik herinner me de donderdagen en het jazzprogramma, en mijn maten die joints rookten in het café. De Electroclash avonden met Miss Kittin & The Hacker, de beginfase van Modeselektor, Franse chansons tijdens de week… Ik heb er ook voor het eerst opgetreden met mijn band Superlux.  Een van de dingen die ik me altijd zal herinneren, is dat je om op het podium te geraken door de hele zaal moest lopen, en dan vooraan de trap op. Aan het eind van het concert moest je dat allemaal opnieuw doen. Dat was natuurlijk heel intens, het zorgde voor meer plankenkoorts maar ook voor sfeer, vooral als het publiek het leuk vond! 

De avond van ons eerste concert had Fabrice (Lamproye, mede-eigenaar van Soundstation, red.) ons gezien. Hij ging ermee akkoord om ons te managen: album, videoclip,... Hij nam ons onder de vleugels van het Soundstation-label en voor ons werd het een tweede thuis. ‘De Sound' was onze plek, we kenden het als onze broekzak. 

Ik bracht veel tijd door beneden in de studio's om muziek op te nemen. Ik was ook vaak in de grote zaal als die leeg stond, met alle neonlichten aan en de geur van oud bier en sigaretten. Ik heb flitsen van diezelfde ruimte maar dan overvol en compleet in extase, met het gecondenseerde zweet van mensen dat van het plafond op ons droop. Ik heb er mijn beste vrienden ontmoet en zowel onvergetelijke momenten meegemaakt als momenten die samen met mijn katers zijn weggevaagd. Toen Soundstation sloot, voelden we ons allemaal een beetje in de steek gelaten: de stad was haar epicentrum kwijt. Geen enkele poging om een nieuwe club te openen of deze plek nieuw leven in te blazen, kon deze plek en haar magie vervangen.

Ik zette mijn eerste stappen in Soundstation tijdens de ragga- en reggae-avonden, die georganiseerd werden door Sun is Shining soundsystem. In die tijd studeerde ik aan de ULG, ik bracht er al mijn weekends door: van ragga en reggae evolueerde ik naar hip-hop, om uiteindelijk smoorverliefd te worden op elektronische muziek. Ik herinner me de eerste Forma.T met Justice en DJ Mehdi, waar ik bij toeval terechtkwam, maar nooit zal vergeten. Als ik me één avond nog kan herinneren, dan is het wel het concert van TTC: het was de eerste keer dat ik ze op het podium zag, ze hadden net Bâtards Sensibles uitgebracht en ik was grote fan.

De show was ongelooflijk, de sfeer was over de top en ik was heel erg aan het zweten, het was zo cool. Verder herinner ik me een ongelofelijk concert van Birdy Nam Nam, dat letterlijk de oren van een vriend van me naar de kloten heeft geholpen - echt  waar, de man is nu doof. Misschien had je hem moeten vragen wat zijn beste herinnering was. De muziek stond altijd te hard in de Sound. Toen kon het ons echt niet schelen maar nu zou dat niet meer kunnen. Eerlijk gezegd kan, in mijn ogen althans, geen enkele locatie Soundstation ooit vervangen - al was het maar om de charme van het gebouw: de lange gang, de trappen, de balkons... achteraf is het misschien niet zo erg dat ze op een piek gestopt zijn: 'De Sound' staat in ieder geval in de geschiedenis gegrift, en we zijn blij dat we er deel van hebben uitgemaakt.

Ik arriveerde in Luik vanuit Kosovo, ik was kunststudent en had niks op zak. Ik was heel introvert maar had al wat vrienden gemaakt op de ietwat alternatieve plekken in Luik, meestal luisterden we samen naar rock en metal. Op een dag ging ik toevallig mee naar een Lektroluv-feestje in Soundstation met iemand die ik net had leren kennen: ik kreeg er de klap van mijn leven. De locatie, de mix van de muziek en de mensen... Ik was meteen verkocht. Ik voelde meteen de behoefte om deel uit te maken van de geschiedenis van deze plek. Ik heb hemel en aarde bewogen om daar te kunnen werken, tot Adelmo - de manager - me uiteindelijk een job achter de bar heeft bezorgd. Vanaf toen maakte ik deel uit van de familie. 

Fabrice heeft ooit Poni Hoax, toen mijn favoriete band, geprogrammeerd op mijn verjaardag. Dat soort dingen gaf me echt het gevoel dat ik mijn plaats had gevonden in mijn gastland. De huisregel was dat iedereen welkom was: in de andere clubs werd je geweigerd omdat je de verkeerde schoenen droeg of niet de juiste stijl had, maar in de Sound hebben we ervoor gezorgd dat de portiers onze filosofie begrepen: we accepteren mensen zoals ze zijn en als ze niets verkeerd hebben gedaan, is er geen reden om ze niet binnen te laten. Je kon letterlijk op slippers komen, het kon niemand iets schelen. Je moest alleen wel opletten voor gebroken glas.

Ik herinner me de avond waarop Ellen Allien speelde: het was een gekkenhuis, het zag zwart van het volk. Er waren veel te veel mensen en je kon niets controleren. Gelukkig verliep de avond zonder problemen, maar ik denk dat iedereen die er die avond bij was op weg naar huis z’n kleren in een glas kon uitwringen om er een "zweet-bier"-cocktail van te maken. 

Als ik eraan terugdenk, word ik overweldigd door nostalgie. Ik denk dat ik vooral de beruchte gang mis: daar is het allemaal gebeurd. Het was de centrale as tussen het café, de grote zaal, het restaurant, de toiletten, de exporuimte... Iedereen kwam er bijeen om urenlang te praten.  Op een dag werden er blauwe neonlampen geïnstalleerd; ze hebben er jarenlang gehangen en zorgden ervoor dat iedereen er ziek uitzag. Uiteindelijk zijn we overgestapt naar oranjeachtige roze lampen, dat was iets flatterender. 

De Sound was een beetje het hoofdkwartier: iedereen ontmoette elkaar daar, onze vrienden speelden er, er was altijd wel iets te doen of een bekend gezicht om mee te praten. Het was een beetje zoals een café in een tv-serie, waar elke dag dezelfde personages zitten om dezelfde shit uit te halen.

In de Sound kwam je toe als publiek, maar van het een kwam vaak het ander.
Platen draaien, dingen maken,... Je kon van de organisatie een ruimte lenen voor je kunstprojecten en ik ken heel veel muzikanten die daar voor het eerst gespeeld hebben. Het was een toegankelijke scene waar mensen elkaar motiveerden. Uiteindelijk wilden we allemaal hetzelfde: goede muziek, vrienden samenbrengen en feesten. We wilden gekke, coole dingen beleven en wat waardeloze foto's nemen. Ik was ook getuige van een paar onwaarschijnlijke momenten, zoals een feest met DJ Manatane (aka Benoit Poelvoorde) waar 200 mensen stonden aan te schuiven omdat ze niet meer binnen konden, of een concert van Kap Bambino waarbij de zangeres haar voorhoofd verwondde maar gewoon doorging met haar show, inclusief bloed en zweet. 

Ik ontdekte de Sound per toeval: het was eind jaren negentig en ik werkte toen als prehistorisch archeoloog, maar had een beetje genoeg van die job. Ik begon te schilderen, zocht een plek om te exposeren en zo kwam ik bij Soundstation terecht. Na afloop ging ik echt in feeststemming, waarschijnlijk om Jack de Marseille of Dimitri From Paris te zien... Ik was meteen verkocht. Wat ik geweldig vond, was de route die je moest afleggen om op de dansvloer te geraken: je kwam binnen in een lange gang, moest doorlopen onder de treinsporen, de trap oplopen en bam, je belandde midden op de dansvloer. Als je nog een verdieping hoger ging, was er een soort van balkon; daar was het altijd iets rustiger, je zat een beetje verscholen.

Daarna voelde ik me altijd erg op mijn gemak op deze plek: niemand keek naar je uiterlijk of veroordeelde je voordat je met elkaar gesproken had. Het was 100% de Luikse mentaliteit, heel open en vooral heel veel feest. Alle soorten muziek hadden hun plaats, het publiek was een allegaartje... Maar uiteindelijk vond je, ongeacht de avond, altijd dezelfde mensen in de zaal: mensen gingen naar Soundstation omdat ze wisten dat ze daar plezier gingen hebben. Daardoor kregen veel nieuwe DJ’s en organisatoren kansen.

Op een dag nam ik mijn camera mee naar een feestje en nam ik foto's van mensen. De volgende dag zette ik ze op het internet. Blogs waren toen nog zeldzaam, er waren geen sociale netwerken... Het was onmiddellijk een succes, de foto’s kregen tienduizenden views. Vanaf dat moment ging ik nooit meer op pad zonder mijn camera. Ik heb tienduizenden van die foto’s, ik was altijd onderweg! Wanneer ik in mijn archieven van die jaren verdwaal, is het altijd een beetje magisch: de sfeer was echt cool, de mensen hadden een gevoel van ambiance en vrijheid, van ongeremdheid.

14 jaar later is die grote leegte in Luik nog steeds niet opgevuld. 

Volg VICE België ook op Instagram.